Actueel
Henny Huisman onthult welke ziekte Ron Brandsteder had: ´Dit mocht hij niet openbaar maken!´
Het overlijden van Ron Brandsteder heeft veel mensen diep geraakt. De iconische presentator overleed gisteren op 74-jarige leeftijd. Terwijl zijn naasten wisten dat hij ziek was, hield Ron altijd geheim wat hij precies onder de leden had. Toch speculeert Henny Huisman nu publiekelijk over de mogelijke oorzaak van zijn overlijden.
Ron hield zijn ziekte voor zichzelf
Binnen zijn inner circle was bekend dat Ron Brandsteder ernstig ziek was, maar zelfs zijn goede vrienden wisten niet wat hij precies mankeerde. Privé-baas Evert Santegoeds benadrukt dat Ron zijn lijden nooit wilde delen. “Wie daarnaar informeerde, wuifde hij weg,” vertelt hij in zijn podcast Strikt Privé.
Evert sprak na het nieuws met onder andere Joop van den Ende en André van Duin. “Ik vroeg: ‘Wat had hij nou?’ En Joop zei: ‘Hij zei: ‘Iets ongeneeslijks’ en dat wuifde hij zo weg, van: niet doorvragen, we gaan verder.’”
Volgens Evert verdient Ron respect voor hoe hij met zijn ziekte omging. “Je moet het zelf weten, maar zoals hij dat gedaan heeft, vind ik wel heel mooi.”
Henny Huisman schrikt zich kapot
Henny Huisman, die Ron al jarenlang kende, was compleet overrompeld door het nieuws. “Ik ben me helemaal kapot geschrokken. Ik weet het nog maar een paar minuten,” reageert hij in De Telegraaf.
Begin vorig jaar stond hij nog met Ron op een evenement voor Beeld & Geluid. “’Joh, wat ben je afgevallen!’, zei ik tegen hem,” herinnert Henny zich. Ron bleef echter nuchter. “Ron reageerde heel laconiek: ‘Het is niets om je druk over te maken, hoor.’”
Speculaties over zijn ziekte
Ondanks dat Ron Brandsteder zijn ziekte altijd privé hield, doet Henny Huisman nu toch een opmerkelijke uitspraak. Hij speculeert openlijk over waaraan zijn oud-collega mogelijk is overleden.
“Jaren geleden heb ik ook eens voor hem ingevallen tijdens een theatertour. Toen had hij iets van k@nker in zijn been, bij zijn knie. Zou dat zijn teruggekomen? Hij was in elk geval heel mager.”
Dubbele gevoelens
De dood van Ron Brandsteder laat bij Henny een mix van emoties achter. “Het bezorgt mij een leeg en verdrietig gevoel. Aan de andere kant voel ik dankbaarheid voor wat we samen mee hebben mogen maken.”
Tot slot spreekt hij zijn steun uit aan Ron’s gezin. “Ik wens Yvonne en zijn jongens alle sterkte.”
De gezondheidstoestand van Bruce Willis blijft de afgelopen tijd verder achteruitgaan, en dat laat diepe sporen na bij zijn familie. Volgens mensen uit zijn directe omgeving is er binnen het gezin een pijnlijk maar eerlijk besef gegroeid: de man die hij ooit was, is langzaam aan het verdwijnen. Zijn dochters hebben daar in stilte al afscheid van genomen – niet van hun vader als persoon, maar van wie hij vroeger was.
Samen, zolang het kan
Tijdens de feestdagen probeert de uitgebreide familie Willis zo veel mogelijk samen te zijn. Dat betekent: Demi Moore met dochters Rumer, Scout en Tallulah, én Bruce’ huidige vrouw Emma Heming met hun dochters Mabel en Evelyn. De samenstelling is bijzonder, maar de band is hecht. Alles draait om nabijheid, rust en het maken van herinneringen – hoe klein die momenten soms ook zijn.
Binnen de familie leeft het besef dat elke kerst, elk gezamenlijk etentje of simpel samenzijn extra betekenis heeft gekregen. Niet vanuit angst, maar vanuit waardering. Niemand weet hoe de toekomst eruitziet, maar iedereen voelt dat het nu telt.
Een bron vertelt: “De feestdagen waren altijd al belangrijk voor deze familie. Juist nu willen ze die momenten koesteren. Ze voelen zich dankbaar dat Bruce er nog is en dat ze hem kunnen omringen met liefde.”
Afscheid in fases
Het woord ‘afscheid’ krijgt in dit verhaal een andere lading. Het gaat niet om een plots einde, maar om een proces dat zich langzaam ontvouwt. De z!ekte waarmee Bruce te maken heeft, is onomkeerbaar. Dat betekent dat zijn dochters hebben moeten leren loslaten, stap voor stap, terwijl hij fysiek nog bij hen is.
Dat afscheid is niet luid of publiek. Het gebeurt in kleine momenten: wanneer hij hen niet meer herkent, wanneer een gesprek niet meer lukt, of wanneer een herinnering alleen nog bij hen leeft. Het is r0uw in lagen – zonder duidelijke einddatum.
Rumer Willis sprak daar onlangs openhartig over. Ze vertelde dat haar vader haar soms niet meer herkent, maar dat ze daar niet verbitterd over is. “Ik ben vooral dankbaar dat ik hem nog kan vasthouden, hem kan knuffelen. Dat gevoel blijft.”
Leven met een veranderend contact
Bruce heeft intensieve zorg nodig, dag en nacht. Zijn z!ekte beïnvloedt vooral zijn cognitieve vermogens en communicatie. Voor zijn omgeving was die verandering in het begin beangstigend. Emma Heming beschreef dat eerder als confronterend: “Hij was niet meer de warme, open Bruce die iedereen kende. Dat was moeilijk om te zien.”
Toch heeft de familie een nieuw evenwicht gevonden. Door professionele begeleiding, structuur en veel geduld hebben ze geleerd om op andere manieren contact te maken. Communicatie verloopt niet meer via woorden, maar via aanraking, gezichtsuitdrukking en aanwezigheid.
“We hebben een manier gevonden om met hem te zijn,” vertelde Emma. “Niet zoals vroeger, maar op een nieuwe manier die werkt.”
De kracht van nabijheid
Wat opvalt in de verhalen van mensen rond Bruce Willis, is de nadruk op liefde en rust. Er is geen strijd tegen wat niet meer kan. In plaats daarvan wordt er gekeken naar wat er nog wél is: momenten van herkenning, een glimlach, een hand vasthouden, samen in stilte zijn.
Voor zijn dochters is dat een leerproces geweest. Ze hebben moeten accepteren dat hun rol verandert: van kind naar verzorger, van herinneringen ophalen naar nieuwe rituelen creëren. Het vraagt volwassenheid, maar ook zachtheid.
Die houding wordt door velen als bewonderenswaardig gezien. Op sociale media spreken fans hun respect uit voor de manier waarop de familie met de situatie omgaat. Zonder drama, zonder publieke uitbarstingen – maar met openheid en menselijkheid.
Geen grote woorden, wel betekenis
Wat dit verhaal zo aangrijpend maakt, is juist het ontbreken van grote uitspraken. Niemand probeert de situatie mooier te maken dan hij is. Tegelijkertijd is er geen wanhoop. Het is een verhaal over aanpassen, over leven met wat er is, en over liefde die niet verdwijnt, ook als herkenning dat soms wel doet.
Bruce Willis was jarenlang een icoon op het scherm: sterk, charismatisch, onverzettelijk. In deze fase van zijn leven is hij dat op een andere manier geworden – als middelpunt van een familie die laat zien wat zorg, trouw en verbondenheid betekenen.
Een ander soort nalatenschap
Voor zijn dochters zal hun vader altijd meer zijn dan de z!ekte die hem nu beperkt. Hij blijft de man van hun jeugd, van films, van herinneringen die niemand hen kan afnemen. Tegelijk leren ze hem opnieuw kennen, in stilte, in kwetsbaarheid.
Die dubbele werkelijkheid is zwaar, maar ook verbindend. Het dwingt tot vertraging, tot aanwezig zijn in het moment. En misschien is dat wel de grootste les die deze periode met zich meebrengt.
Zoals een familievriend het verwoordt: “Ze r0uwen niet alleen om wat verdwijnt, maar vieren ook wat er nog is.”
Liefde zonder voorwaarden
In alles wat naar buiten komt over Bruce Willis en zijn familie, staat één ding centraal: liefde zonder voorwaarden. Niet afhankelijk van woorden, prestaties of herkenning. Gewoon er zijn, samen.
En misschien is dat, los van roem en carrière, uiteindelijk de meest menselijke rol die iemand kan spelen.