Zita Wauters over groeien, grenzen stellen en een wijze les van haar moeder Valerie De Booser

Zita Wauters timmert op haar eigen manier aan de weg. Als dochter van Koen Wauters en Valerie De Booser heeft ze de spotlights al van jongs af aan gekend, maar intussen is ze veel meer dan ‘de dochter van’. In een openhartig gesprek met Humo blikt ze terug op een belangrijk inzicht dat ze kreeg van haar moeder — en hoe dat haar als jonge vrouw heeft gevormd.

Hechte band, sterke meningen

Dat Zita en haar moeder Valerie een sterke band hebben, is geen geheim. De twee delen meer dan enkel een familieband: ze zijn beiden krachtige vrouwen met een duidelijke mening. Dat zorgt voor een dynamiek waarin eerlijkheid centraal staat — en dat botst soms ook.

“Als iets me niet aanstaat, dan zeg ik het gewoon. Ik draai er niet omheen,” vertelt Zita in alle openheid. Ze weet wat ze wil, en daar wijkt ze niet zomaar van af. Toch kreeg ze van haar moeder op een bepaald moment een boodschap die bleef hangen.

“Vergeet je gevoeligheid niet”

“Mijn moeder zei ooit tegen mij: ‘Zita, vergeet niet om ook gevoelig te zijn.’” Die opmerking raakte iets bij haar. Niet omdat het als kritiek bedoeld was, maar als een liefdevolle spiegel. Valerie zag dat haar dochter soms zó sterk wilde zijn, dat ze zichzelf daarin dreigde te verliezen.

Zita herinnert zich het moment goed. “Dat is nu drie jaar geleden. En sindsdien is er veel veranderd.” Ze geeft toe dat ze toen nog volop zoekende was: een jonge vrouw, op de drempel van volwassenheid, midden in de overgang van schoolbanken naar een professionele carrière.

Van schoolbanken naar de echte wereld

De afgelopen jaren heeft Zita niet stilgezeten. Ze rondde haar schooltijd af en begon te werken. Inmiddels is ze fulltime actief in de creatieve wereld, omringd door mensen die haar ondersteunen en uitdagen. Dat netwerk is volgens haar cruciaal. “Ik heb me omringd met goede mensen. Die houden me scherp, maar geven me ook ruimte om mezelf te zijn.”

In die periode is Zita bewuster gaan kijken naar haar eigen gedrag. “Ik ben niet iemand die snel haar gevoelens op tafel gooit, maar ik ben wel zachter geworden,” zegt ze. Niet omdat het moest, maar omdat ze dat zelf wilde.

Persoonlijke groei en zelfreflectie

Wat opvalt, is hoe open Zita spreekt over persoonlijke groei. Ze probeert zichzelf niet te verkopen als een perfect plaatje, maar als iemand die leert, probeert en fouten durft toe te geven. Dat maakt haar voor veel jonge vrouwen herkenbaar.

“Ik ben veranderd, en ik zie dat als iets positiefs,” zegt ze. Ze benadrukt dat verandering niet betekent dat je jezelf verliest, maar net dat je dichter bij je kern komt. “Je kunt krachtig zijn én gevoelig. Die twee sluiten elkaar niet uit.”

Een moeder-dochterband als anker

De relatie met haar moeder speelt hierin een grote rol. Valerie De Booser is voor Zita niet alleen een ouder, maar ook een klankbord. Iemand die ze respecteert, ook al hebben ze soms verschillende perspectieven. De gesprekken tussen hen zijn eerlijk en direct — en dat werkt.

“Mijn moeder kent me door en door,” zegt Zita. “Ze zegt wat ze denkt, en dat waardeer ik. Ook als het confronterend is. Ze zegt die dingen niet om kritiek te geven, maar omdat ze wil dat ik als mens blijf groeien.”

Grenzen stellen en trouw blijven aan jezelf

In de publieke wereld waarin Zita zich begeeft, is het niet altijd makkelijk om je eigen pad te volgen. Toch slaagt ze erin om dicht bij zichzelf te blijven. Ze kiest bewust voor mensen die haar energie geven en trekt zich weinig aan van externe druk.

“Ik wil me omringen met mensen die me versterken, niet die me leegtrekken,” legt ze uit. Die houding zorgt ervoor dat ze stevig in haar schoenen staat. Ze weet dat niet iedereen haar keuzes zal begrijpen, maar dat houdt haar niet tegen.

Een generatie die durft te voelen

Zita Wauters maakt deel uit van een generatie jonge vrouwen die niet bang is om te voelen, maar ook grenzen durft te stellen. Ze laat zien dat kwetsbaarheid geen zwakte is, maar juist een vorm van kracht. Door open te zijn over haar groeiproces, nodigt ze anderen uit om hetzelfde te doen.

Dat doet ze niet met grote woorden of slogans, maar met eerlijkheid. En dat is misschien wel haar grootste kracht: dat ze zichzelf durft te zijn in een wereld waarin veel mensen zich aanpassen.

“Hoi, dit ben ik – en ik ben onderweg”

Zita’s verhaal is nog lang niet af. Ze staat pas aan het begin van haar professionele én persoonlijke reis. Maar de manier waarop ze onderweg is, maakt indruk. Ze laat zich niet meeslepen door verwachtingen, maar bouwt stap voor stap aan een leven dat bij haar past.

En misschien is dat wel de mooiste les die ze van haar moeder meekreeg: dat je niet hoeft te kiezen tussen kracht en zachtheid. Dat je mens mag zijn — in al je lagen.