Actueel
Ellen ten Damme onthult: ‘Boerderij Van Dorst is nep, alles in scène gezet’
Ellen ten Damme teleurgesteld in Boerderij Van Dorst: ‘Alles is in scène gezet’
Ellen ten Damme heeft haar teleurstelling uitgesproken over haar ervaring tijdens de opnames van het populaire televisieprogramma Boerderij Van Dorst. De zangeres en actrice onthulde in een recent interview dat ze het lastig vond om te navigeren in wat zij als een “gekunsteld” proces ervoer. “Ik vergeet altijd dat alles nep is op tv,” zei ze openhartig.
Een seizoen vol hoogtepunten
Het nieuwste seizoen van Boerderij Van Dorst, de BN’er-talkshow van Raven van Dorst, heeft ook dit jaar weer veel kijkers weten te boeien. De seizoensfinale, waarin Ellen ten Damme en Kaj Gorgels te gast waren, trok bijna 1,1 miljoen kijkers. In deze aflevering ging Ellen dieper in op haar carrière, de affaire rondom Ali B en haar relatie met een ruim dertig jaar jongere partner.
‘Niets is wat het lijkt’
Hoewel het programma bekendstaat om zijn ogenschijnlijk spontane en oprechte momenten, merkte Ellen dat er achter de schermen een andere realiteit schuilging. “Op zich was het leuk,” vertelde ze aan het AD, “maar ik vergeet altijd dat het om tv gaat en dat alles nep is.”
Volgens Ellen lijkt het alsof ze authentieke momenten beleefde, zoals koken en het samenstellen van een maaltijd. In werkelijkheid bleek dit anders. “Ik sneed wat groenten in beeld en vervolgens kwam er iets op tafel van de catering. Het idee dat ik een zorgvuldig uitgedacht menu had samengesteld, was dus puur voor de camera. En dan moet je vervolgens doen alsof je dat allemaal zelf hebt gedaan.”
‘Authenticiteit voelt gespeeld’
Ellen vond het lastig om zichzelf neer te zetten in deze geregisseerde setting. “Ik moet dan een soort versie van mezelf spelen, en zeggen: ‘Graag gedaan, vinden jullie het lekker?’ Dat voelt gewoon niet natuurlijk,” legde ze uit. “Ik raak dan helemaal in de war. Gek genoeg heb ik daar minder moeite mee als ik een rol speel of in de huid van een ander kruip. Dat acteren gaat me makkelijker af.”
Spijt van openheid over haar relatie
Tijdens de uitzending sprak Ellen ook openlijk over haar relatie met een veel jongere partner, wat veel aandacht trok in de media. Nu heeft ze daar spijt van. “Ik realiseer me achteraf dat ik beter niets had kunnen zeggen,” zei ze. “Voor je het weet, sta je weer in alle roddelrubrieken, en daar heb ik echt geen zin in.”
Ellen benadrukte dat ze niet graag haar persoonlijke leven breed uitgemeten ziet worden. “Ik wil mijn privéleven zoveel mogelijk beschermen. Daar hoort mijn relatie ook bij.”
Financiële onafhankelijkheid
Ondanks haar frustraties met het programma en de media-aandacht blijft Ellen actief in de entertainmentwereld, hoewel ze aangeeft dat ze dat puur uit passie doet. Financieel hoeft ze het niet meer te doen. “Ik heb woonboten in Amsterdam, een loods in Wormerveer, schuren en een huis in Frankrijk,” onthulde ze. “Als ik zou willen, zou ik met pensioen kunnen gaan. Maar dat wil ik niet; ik houd van mijn werk.”
Geen ambities voor het Songfestival
Ellen werd in het interview ook gevraagd of ze interesse heeft om Nederland ooit te vertegenwoordigen op het Eurovisie Songfestival. Haar antwoord was resoluut: “Nee, nee, helemaal niet. Ik hoor dat heel vaak, maar ik ben niet speciaal fan. Het lijkt me een groot mediacircus, en ik wil geen marionet zijn die op afroep komt opdraven.”
Een les in verwachtingen
Ellen’s ervaring bij Boerderij Van Dorst is een herinnering aan hoe de werkelijkheid soms afwijkt van wat we op televisie zien. “Het is een goede les voor mezelf,” gaf ze toe. “Ik moet niet vergeten dat televisie altijd een geregisseerde versie van de werkelijkheid is.” Toch waardeert ze de ervaring en heeft ze bewondering voor Raven van Dorst en diens unieke stijl.
Met haar uitgesproken mening en levenservaring blijft Ellen ten Damme een opvallende verschijning in de Nederlandse entertainmentwereld, ongeacht de context waarin ze verschijnt.
Actueel
“Mijn lichaam kende geen seconde rust” – Rudy Morren na zware hersenoperatie door Parkinson: “Ik was er klaar voor”
Rudy Morren klinkt vandaag anders dan vroeger. Zijn stem is rustiger, minder gejaagd, maar draagt een gewicht dat er voorheen niet was. De acteur en schrijver is 62 en heeft een ingrijpende periode achter de rug. Na jaren van leven met de z!ekte van Parkinson onderging hij onlangs een zware hersenoperatie. Een beslissing die zijn leven op zijn kop zette en tegelijk een pijnlijke waarheid blootlegde waar hij lange tijd nauwelijks woorden aan gaf.
“Geen seconde vond mijn lichaam
rust,” zegt hij vandaag.
“Ik was op. Echt op.”
Een z!ekte die niet schreeuwt, maar sluipt
Parkinson kwam niet als een plotselinge mokerslag. Het begon subtiel, bijna onmerkbaar. Kleine trillingen. Spanning in het lichaam. Een gevoel van onrust dat niet meer wegging. In het begin probeerde Rudy het te negeren. Hij werkte door, schreef, stond op podia, sprak met mensen. Maar langzaam werd duidelijk dat zijn lichaam hem niet meer volgde zoals vroeger.
Wat de z!ekte voor hem zo slopend maakte, was niet alleen de pijn of de zichtbare symptomen. Het was vooral het gebrek aan stilte. Zelfs in rust bleef zijn lichaam gespannen, alert, alsof het nooit meer mocht ontspannen. Slapen werd moeilijk. Ontspannen onmogelijk.
“Zelfs wanneer ik stil lag, ging het door,” vertelt hij. “Mijn lichaam zweeg nooit. Dat vreet aan je.”
Zeven jaar vechten zonder pauze
Jarenlang leefde Rudy op wilskracht. Mensen in zijn omgeving zagen iemand die bleef functioneren, bleef creëren, bleef praten. Wat ze minder zagen, was de prijs die hij daarvoor betaalde. Elke dag was een gevecht. Elk optreden, elk gesprek, elke verplaatsing vergde energie die hij eigenlijk niet meer had.
Volgens mensen dicht bij hem kwam hij op een punt waarop zelfs de dingen die hem altijd overeind hielden, te zwaar werden. Zijn lichaam protesteerde steeds harder, terwijl zijn hoofd bleef aandringen om door te gaan.
“Het ergste was niet dat ik pijn had,” zegt Rudy. “Het ergste was dat ik geen moment meer had waarop ik even mezelf kon zijn, zonder strijd.”
Het moment waarop alles te zwaar werd
Wat Rudy vandaag zo openlijk benoemt, is iets waar weinig mensen graag over spreken. Er kwam een moment waarop hij zich afvroeg hoe lang dit nog zin had. Niet uit drama, niet uit impulsiviteit, maar uit pure uitputting.
“Ik heb tegen dokters gezegd: als dit mijn eindstation is, dan hoeft het voor mij niet meer,” zegt hij zonder omwegen.
Het zijn woorden die hard aankomen. Ze tonen geen d00dswens, maar een grens. De grens van wat een mens kan dragen wanneer het lijden uitzichtloos lijkt. Rudy benadrukt dat hij niet d00d wilde, maar dat hij zo niet verder kon leven.
“Ik was er klaar voor,” zegt hij. “Niet omdat ik weg wilde, maar omdat ik geen perspectief meer voelde.”
Een ingreep zonder garanties
Na jaren van behandelingen, medicatie en zoeken naar verlichting, kwam er een optie op tafel: een complexe hersenoperatie. Geen eenvoudige ingreep. Geen belofte op succes. Alleen een kans. Een sprankje hoop.
Een half jaar geleden hakte Rudy de knoop door. Hij wist dat het alles kon veranderen, maar ook dat het kon mislukken. Toch voelde niets doen niet langer als een optie.
“Je komt op een punt waarop je denkt: of dit, of niets,” zegt hij. “En dat is een heel eenzame beslissing.”
De stilte na de storm
Wat volgde na de operatie, omschrijft Rudy als onwerkelijk. Voor het eerst in jaren werd het stil in zijn lichaam. Geen constante spanning meer. Geen eindeloze innerlijke onrust. Gewoon… rust.
“Het is alsof mijn gezondheid mij eerst is afgenomen,” zegt hij, “en nu plots deels is teruggegeven.”
Die rust voelt als een cadeau, maar ook als iets waar hij voorzichtig mee omgaat. Alsof hij het nog niet helemaal durft te geloven. De operatie bracht verlichting, maar geen volledige genezing. Parkinson is er nog steeds. Alleen is de strijd niet langer allesoverheersend.
Herstel is meer dan cijfers
Toch wil Rudy niet dat zijn verhaal gelezen wordt als een simpel succesverhaal. De operatie heeft veel veranderd, maar wist het verleden niet uit. De jaren van spanning, angst en uitputting hebben hun sporen nagelaten.
“Je vergeet niet hoe diep je gezeten hebt,” zegt hij. “Dat draag je mee.”
Herstel is voor hem niet alleen fysiek. Het gaat ook over vertrouwen in zijn lichaam, over durven ontspannen zonder bang te zijn dat het weer ontspoort. Over opnieuw leren leven zonder voortdurend op je hoede te zijn.
Een eerlijk verhaal dat raakt
Rudy’s openheid raakt een gevoelige snaar. Niet alleen bij mensen met Parkinson, maar bij iedereen die ooit heeft gevoeld hoe dun de grens kan zijn tussen volhouden en op zijn. Zijn verhaal roept vragen op over lijden, autonomie en hoe ver iemand moet blijven gaan wanneer het leven vooral pijn doet.
Sommigen noemen zijn woorden moedig. Anderen vinden ze confronterend. Maar niemand kan ontkennen dat ze echt zijn.
“Ik heb het overleefd,” zegt
Rudy.
“Maar ik weet ook hoe dun die lijn was.”
Voorzichtig vooruitkijken
Vandaag kijkt Rudy voorzichtig vooruit. Met dankbaarheid voor wat er is teruggekomen, maar ook met respect voor wat hij heeft doorstaan. Hij weet dat niets vanzelfsprekend is. Dat zijn lichaam kwetsbaar blijft. Maar hij voelt weer ruimte om te ademen.
Zijn stem, rustiger dan vroeger, draagt het verhaal van iemand die tot het uiterste is gegaan en terugkeerde met een nieuwe blik op leven en grenzen. Geen grootse verklaringen. Geen valse hoop. Alleen eerlijkheid.
En misschien is dat precies waarom zijn verhaal zo blijft nazinderen. Omdat het niet alleen over z!ekte gaat, maar over mens zijn. Over hoe ver je kunt gaan. En over de kracht – én kwetsbaarheid – van toegeven dat het soms genoeg is geweest.