Actueel
Droevig nieuws over Jan Slagter: ´Muziek kiezen voor mijn uitvaart´
Jan Slagter, die binnenkort afscheid neemt als directeur van Omroep MAX, kijkt terug op zijn carrière en het leven dat hij heeft opgebouwd. In een interview met het AD spreekt de 70-jarige televisiepionier openhartig over sterfelijkheid, toekomstplannen en kritiek uit de media.
Reflectie op het Leven
Met zijn 71e verjaardag in zicht, erkent Jan dat hij meer nadenkt over het levenseinde. “Ik hoop natuurlijk dat er iets is na het overlijden. Alleen geloof ik het niet meer,” zegt hij. Hoewel de gedachte aan de d00d hem niet meer benauwt, voelt hij de eindigheid van het leven vooral door zijn gezin. “Ik denk aan mijn vrouw, kinderen en mijn eerste kleinkind dat eraan zit te komen. Jammer dat het leven eindig is.”
Opvallend is dat hij nog geen muziek heeft uitgekozen voor zijn uitvaart. “Ik ga wel steeds meer dingen loslaten. Mensen van mijn leeftijd kunnen plots overlijden. Daar ben ik wel wat meer mee bezig, al heb ik de liturgie en de muziek nog niet klaarliggen!”
Feestelijkheden in 2025
Ondanks zijn vertrek bij Omroep MAX kijkt Jan uit naar 2025, wanneer de omroep haar 20-jarig jubileum viert. Hij plant grootschalige vieringen met de 430.000 leden van de omroep. “We gaan het land in met ledendagen en organiseren weer Max Proms,” vertelt hij enthousiast. Deze plannen weerspiegelen zijn toewijding aan de omroep, zelfs na zijn afscheid als directeur.
Kritiek van Johan Derksen
Niet iedereen is even enthousiast over Jan’s werk bij Omroep MAX. Johan Derksen, een van de gezichten van Vandaag Inside, uit stevige kritiek. Hij beschuldigt Jan ervan te profiteren van belastinggeld zonder echte verantwoordelijkheid te dragen. “Hij zit in een fluwelen zetel: hij krijgt ons belastinggeld en daar mag hij leuke programmaatjes van maken. Hij moet eens een commerciële omroep gaan runnen,” aldus Johan.
De kritiek komt nadat de publieke omroep aankondigde 150 miljoen euro te moeten bezuinigen. Volgens Derksen gedraagt Jan zich alsof hem onrecht wordt aangedaan, terwijl hij jarenlang zou hebben geprofiteerd van overheidsgeld.
Persoonlijke Ambities
Naast de festiviteiten kijkt Jan uit naar een rustiger leven. Zijn focus ligt op het gezin en op genieten van de kleine dingen. “Het leven mag dan eindig zijn, maar dat betekent niet dat je niet kunt blijven vieren wat je hebt bereikt,” besluit hij.
Hoewel Jan’s tijd als omroepbaas bijna voorbij is, blijft hij een belangrijke stem in de Nederlandse televisie. Zijn nalatenschap bij Omroep MAX zal naar verwachting nog jarenlang voortleven, ongeacht de kritiek.
Gioia, de geliefde hond van Monique Westenberg, zet onverwachte stap richting herstel na zware periode
De afgelopen maanden stonden voor Monique Westenberg volledig in het teken van zorg, angst en hoop. Haar hond Gioia, al jaren een belangrijk en geliefd deel van haar gezin, ging door een extreem zware tijd. Wat begon als een medische tegenslag, groeide uit tot een rollercoaster van emoties waarin Monique – openhartig zoals we haar kennen – haar volgers stap voor stap meenam.
Het verhaal van Gioia raakte duizenden mensen, niet alleen omdat het gaat om een huisdier, maar vooral door de manier waarop Monique beschrijft hoe diep de band tussen mens en dier kan zijn. En hoe broos het leven soms aanvoelt wanneer een dierbare onverwachts verzwakt. Toch kwam er een wending die niemand had durven voorspellen.
Een tweede diagnose die alles veranderde
In september deelde Monique een bericht dat insloeg bij haar volgers: bij Gioia was opnieuw een mastceltumor gevonden. Dat betekende dat de hond, voor de tweede keer, een intensieve chemobehandeling van acht weken moest ondergaan.
Wie Monique langer volgt, weet hoe groot haar liefde is voor haar dieren. De diagnose kwam dan ook als een schok. Maar Monique besloot er vol voor te gaan, samen met haar gezin en de dierenartsen die Gioia al langere tijd begeleiden.
De behandeling was zwaar, maar Gioia zette door. Toch bleef Monique eerlijk over haar zorgen: ze wist dat zo’n kuur veel vraagt van het lichaam van een hond. De weken daarna leefde ze tussen hoop en realiteit, vastbesloten om Gioia door deze moeilijke periode heen te helpen.
Een Halloweenavond die anders liep dan verwacht
Aanvankelijk leek Gioia de behandeling redelijk te verdragen, maar enkele dagen geleden sloeg de stemming volledig om. Monique vertelt op Instagram dat wat een gezellige Halloweenavond had moeten worden, ineens in het teken kwam te staan van grote zorgen.
Gioia kreeg hoge koorts, had duidelijk pijn en reageerde nauwelijks nog. Monique reed onmiddellijk naar de dierenkliniek, waar de hond direct aan het infuus werd gelegd. Een angstige nacht volgde – een nacht vol onzekerheid, waarin Monique moest toezien hoe haar trouwe viervoeter zichtbaar aan kracht verloor.
Pas de volgende dag kwam er duidelijkheid. Gioia bleek een ontsteking te hebben. Een op zichzelf behandelbare complicatie, maar door de chemobehandeling was haar lichaam zo verzwakt dat ze nauwelijks weerstand had om deze nieuwe tegenslag aan te kunnen.
Monique schreef dat ze haar
hondje niet meer herkende:
“Toen ik haar zag, keek ze
dwars door me heen. Ze piepte, was gedesoriënteerd, wilde niet eten
en kon nauwelijks staan. Met een gebroken hart ging ik naar huis,
met in mijn gedachten dat ik de volgende dag misschien een
onmogelijke keuze moest maken.”
Het zijn woorden die door merg en been gaan, herkenbaar voor iedereen die ooit een dier heeft zien worstelen met gezondheid.
De dag waarop alles nóg slechter leek te worden
De daaropvolgende dag verslechterde Gioia’s toestand verder. Ze was volledig uitgeput en reageerde nauwelijks meer op prikkels. Volgens de artsen was het enorm spannend welke kant het zou opgaan. Monique hield rekening met élk scenario, al wilde ze dat eigenlijk niet.
Toch bleef ze bij haar hond, bleef ze praten, bleef ze hopen – hoe klein de kans ook leek. En toen gebeurde iets wat niemand had verwacht.
Een onverwacht teken van leven
Op een moment waarop Monique geen enkel signaal meer kreeg dat Gioia zich beter voelde, ontving zij plots een filmpje van de kliniek. Tot haar verbazing zag ze haar hond staan. Niet stevig, niet stabiel, maar ze stond.
Dat kleine moment betekende
alles.
“Ze probeerde te lopen, maar
ze stond. Ze was tot leven gekomen. Met tranen ben ik gaan slapen.
Zou ze het dan toch redden?”
De antibiotica die ze had gekregen, bleek aan te slaan. Eindelijk kwam er een beetje lucht.
De dag erna gebeurde opnieuw iets hoopgevends: Gioia kwispelde en probeerde naar Monique toe te komen. Ze at zelfs een stukje rosbief – haar eerste hapje in dagen. Monique schreef dat haar meisje een beetje terugkwam, en dat moment gaf haar nieuwe kracht om door te gaan.
De koorts zakt en de sprankeling keert terug
Weer een dag later bleek de koorts verdwenen. Het was alsof er langzaam een gordijn werd geopend en de lichtstraal van herstel naar binnen viel. Toen Monique die avond de kliniek binnenstapte, zag ze Gioia al op haar wachten.
“Haar reactie was onbeschrijflijk. Mijn meisje had weer sprankeling in haar ogen.”
Na vijf dagen vol tranen, slapeloze nachten, onmacht en diepe angst, volgde eindelijk goed nieuws: Gioia mocht mee naar huis.
Monique in tranen van opluchting: ‘Welkom thuis, mijn hart’
Monique sloot haar update af
met woorden die de opluchting en dankbaarheid perfect
samenvatten:
“Vandaag mocht ik haar
ophalen, met tranen van geluk. Welkom thuis, mijn hart.”
De periode die achter hen ligt, was intens en emotioneel. Niet alleen voor Monique en haar gezin, maar ook voor de duizenden mensen die op sociale media met haar meeleefden. Het verhaal van Gioia toont opnieuw aan hoe bijzonder de band is tussen mens en dier, en hoe hoop soms precies op het moment komt waarop je het niet meer verwacht.
Waarom dit verhaal zoveel mensen raakt
De openheid van Monique zorgt ervoor dat velen zich herkennen in haar emoties. Het gaat niet alleen over een z!eke hond, maar over liefde, loyaliteit, zorg en de angst om iets dierbaars kwijt te raken.
Bovendien laat dit verhaal zien hoe belangrijk goede veterinaire zorg is en hoe intensief herstel voor dieren kan zijn. Door haar verhaal te delen, helpt Monique anderen die in soortgelijke situaties zitten zich minder alleen te voelen.
Voorzichtig vooruit kijken
Hoewel Gioia nu weer thuis is, zal haar herstel aandacht en rust vragen. Monique benadrukt dat dit pas het begin is van een langere fase van zorg en monitoring. Maar dat Gioia overeind krabbelde op een moment dat niemand het nog verwachtte, geeft hoop voor de komende tijd.
Haar veerkracht en het doorzettingsvermogen van Monique vormen samen een indrukwekkend verhaal — één dat laat zien hoe sterk de band tussen mens en dier kan zijn.