Actueel
Droevig nieuws over Jan Slagter: ´Muziek kiezen voor mijn uitvaart´
Jan Slagter, die binnenkort afscheid neemt als directeur van Omroep MAX, kijkt terug op zijn carrière en het leven dat hij heeft opgebouwd. In een interview met het AD spreekt de 70-jarige televisiepionier openhartig over sterfelijkheid, toekomstplannen en kritiek uit de media.
Reflectie op het Leven
Met zijn 71e verjaardag in zicht, erkent Jan dat hij meer nadenkt over het levenseinde. “Ik hoop natuurlijk dat er iets is na het overlijden. Alleen geloof ik het niet meer,” zegt hij. Hoewel de gedachte aan de d00d hem niet meer benauwt, voelt hij de eindigheid van het leven vooral door zijn gezin. “Ik denk aan mijn vrouw, kinderen en mijn eerste kleinkind dat eraan zit te komen. Jammer dat het leven eindig is.”
Opvallend is dat hij nog geen muziek heeft uitgekozen voor zijn uitvaart. “Ik ga wel steeds meer dingen loslaten. Mensen van mijn leeftijd kunnen plots overlijden. Daar ben ik wel wat meer mee bezig, al heb ik de liturgie en de muziek nog niet klaarliggen!”
Feestelijkheden in 2025
Ondanks zijn vertrek bij Omroep MAX kijkt Jan uit naar 2025, wanneer de omroep haar 20-jarig jubileum viert. Hij plant grootschalige vieringen met de 430.000 leden van de omroep. “We gaan het land in met ledendagen en organiseren weer Max Proms,” vertelt hij enthousiast. Deze plannen weerspiegelen zijn toewijding aan de omroep, zelfs na zijn afscheid als directeur.
Kritiek van Johan Derksen
Niet iedereen is even enthousiast over Jan’s werk bij Omroep MAX. Johan Derksen, een van de gezichten van Vandaag Inside, uit stevige kritiek. Hij beschuldigt Jan ervan te profiteren van belastinggeld zonder echte verantwoordelijkheid te dragen. “Hij zit in een fluwelen zetel: hij krijgt ons belastinggeld en daar mag hij leuke programmaatjes van maken. Hij moet eens een commerciële omroep gaan runnen,” aldus Johan.
De kritiek komt nadat de publieke omroep aankondigde 150 miljoen euro te moeten bezuinigen. Volgens Derksen gedraagt Jan zich alsof hem onrecht wordt aangedaan, terwijl hij jarenlang zou hebben geprofiteerd van overheidsgeld.
Persoonlijke Ambities
Naast de festiviteiten kijkt Jan uit naar een rustiger leven. Zijn focus ligt op het gezin en op genieten van de kleine dingen. “Het leven mag dan eindig zijn, maar dat betekent niet dat je niet kunt blijven vieren wat je hebt bereikt,” besluit hij.
Hoewel Jan’s tijd als omroepbaas bijna voorbij is, blijft hij een belangrijke stem in de Nederlandse televisie. Zijn nalatenschap bij Omroep MAX zal naar verwachting nog jarenlang voortleven, ongeacht de kritiek.
De gezondheidstoestand van Bruce Willis blijft de afgelopen tijd verder achteruitgaan, en dat laat diepe sporen na bij zijn familie. Volgens mensen uit zijn directe omgeving is er binnen het gezin een pijnlijk maar eerlijk besef gegroeid: de man die hij ooit was, is langzaam aan het verdwijnen. Zijn dochters hebben daar in stilte al afscheid van genomen – niet van hun vader als persoon, maar van wie hij vroeger was.
Samen, zolang het kan
Tijdens de feestdagen probeert de uitgebreide familie Willis zo veel mogelijk samen te zijn. Dat betekent: Demi Moore met dochters Rumer, Scout en Tallulah, én Bruce’ huidige vrouw Emma Heming met hun dochters Mabel en Evelyn. De samenstelling is bijzonder, maar de band is hecht. Alles draait om nabijheid, rust en het maken van herinneringen – hoe klein die momenten soms ook zijn.
Binnen de familie leeft het besef dat elke kerst, elk gezamenlijk etentje of simpel samenzijn extra betekenis heeft gekregen. Niet vanuit angst, maar vanuit waardering. Niemand weet hoe de toekomst eruitziet, maar iedereen voelt dat het nu telt.
Een bron vertelt: “De feestdagen waren altijd al belangrijk voor deze familie. Juist nu willen ze die momenten koesteren. Ze voelen zich dankbaar dat Bruce er nog is en dat ze hem kunnen omringen met liefde.”
Afscheid in fases
Het woord ‘afscheid’ krijgt in dit verhaal een andere lading. Het gaat niet om een plots einde, maar om een proces dat zich langzaam ontvouwt. De z!ekte waarmee Bruce te maken heeft, is onomkeerbaar. Dat betekent dat zijn dochters hebben moeten leren loslaten, stap voor stap, terwijl hij fysiek nog bij hen is.
Dat afscheid is niet luid of publiek. Het gebeurt in kleine momenten: wanneer hij hen niet meer herkent, wanneer een gesprek niet meer lukt, of wanneer een herinnering alleen nog bij hen leeft. Het is r0uw in lagen – zonder duidelijke einddatum.
Rumer Willis sprak daar onlangs openhartig over. Ze vertelde dat haar vader haar soms niet meer herkent, maar dat ze daar niet verbitterd over is. “Ik ben vooral dankbaar dat ik hem nog kan vasthouden, hem kan knuffelen. Dat gevoel blijft.”
Leven met een veranderend contact
Bruce heeft intensieve zorg nodig, dag en nacht. Zijn z!ekte beïnvloedt vooral zijn cognitieve vermogens en communicatie. Voor zijn omgeving was die verandering in het begin beangstigend. Emma Heming beschreef dat eerder als confronterend: “Hij was niet meer de warme, open Bruce die iedereen kende. Dat was moeilijk om te zien.”
Toch heeft de familie een nieuw evenwicht gevonden. Door professionele begeleiding, structuur en veel geduld hebben ze geleerd om op andere manieren contact te maken. Communicatie verloopt niet meer via woorden, maar via aanraking, gezichtsuitdrukking en aanwezigheid.
“We hebben een manier gevonden om met hem te zijn,” vertelde Emma. “Niet zoals vroeger, maar op een nieuwe manier die werkt.”
De kracht van nabijheid
Wat opvalt in de verhalen van mensen rond Bruce Willis, is de nadruk op liefde en rust. Er is geen strijd tegen wat niet meer kan. In plaats daarvan wordt er gekeken naar wat er nog wél is: momenten van herkenning, een glimlach, een hand vasthouden, samen in stilte zijn.
Voor zijn dochters is dat een leerproces geweest. Ze hebben moeten accepteren dat hun rol verandert: van kind naar verzorger, van herinneringen ophalen naar nieuwe rituelen creëren. Het vraagt volwassenheid, maar ook zachtheid.
Die houding wordt door velen als bewonderenswaardig gezien. Op sociale media spreken fans hun respect uit voor de manier waarop de familie met de situatie omgaat. Zonder drama, zonder publieke uitbarstingen – maar met openheid en menselijkheid.
Geen grote woorden, wel betekenis
Wat dit verhaal zo aangrijpend maakt, is juist het ontbreken van grote uitspraken. Niemand probeert de situatie mooier te maken dan hij is. Tegelijkertijd is er geen wanhoop. Het is een verhaal over aanpassen, over leven met wat er is, en over liefde die niet verdwijnt, ook als herkenning dat soms wel doet.
Bruce Willis was jarenlang een icoon op het scherm: sterk, charismatisch, onverzettelijk. In deze fase van zijn leven is hij dat op een andere manier geworden – als middelpunt van een familie die laat zien wat zorg, trouw en verbondenheid betekenen.
Een ander soort nalatenschap
Voor zijn dochters zal hun vader altijd meer zijn dan de z!ekte die hem nu beperkt. Hij blijft de man van hun jeugd, van films, van herinneringen die niemand hen kan afnemen. Tegelijk leren ze hem opnieuw kennen, in stilte, in kwetsbaarheid.
Die dubbele werkelijkheid is zwaar, maar ook verbindend. Het dwingt tot vertraging, tot aanwezig zijn in het moment. En misschien is dat wel de grootste les die deze periode met zich meebrengt.
Zoals een familievriend het verwoordt: “Ze r0uwen niet alleen om wat verdwijnt, maar vieren ook wat er nog is.”
Liefde zonder voorwaarden
In alles wat naar buiten komt over Bruce Willis en zijn familie, staat één ding centraal: liefde zonder voorwaarden. Niet afhankelijk van woorden, prestaties of herkenning. Gewoon er zijn, samen.
En misschien is dat, los van roem en carrière, uiteindelijk de meest menselijke rol die iemand kan spelen.