Actueel
Dieuwertje Blok heeft weer kanker en wordt niet meer beter, legt werk definitief neer
Dieuwertje Blok stopt met werken na terugkeer van kanker: ‘Ik richt mijn energie op wat echt belangrijk is’
Dieuwertje Blok, een van de meest geliefde presentatrices van Nederland, heeft opnieuw een zware diagnose gekregen. De kanker die haar vorig jaar al trof en een ingrijpende operatie noodzakelijk maakte, is teruggekeerd. De 67-jarige omroepster heeft daarom besloten haar werk bij de NTR definitief neer te leggen. Haar prioriteit ligt nu volledig bij haar gezondheid en haar dierbaren.
Een moeilijke beslissing
De NTR bracht het nieuws naar buiten en bevestigde dat Dieuwertje haar rol als presentatrice van onder andere Podium en Het Sinterklaasjournaal niet meer zal vervullen. Ze stond op het punt terug te keren als presentator van NTR Podium, het wekelijkse muziekprogramma op NPO Klassiek. Helaas kreeg ze vlak voor de geplande uitzending slecht nieuws over haar gezondheid, wat haar dwong deze beslissing te nemen.
“Ik wil mijn energie richten op wat echt belangrijk is: mijn behandeling en de tijd die ik met mijn dierbaren doorbreng,” liet Blok in een verklaring weten. Hoewel haar ziekte niet meer te genezen is, blijft ze vastberaden om het beste van de tijd die haar rest te maken.
Afscheid van een indrukwekkende carrière
Dieuwertje Blok is al decennialang een vertrouwd gezicht op de Nederlandse televisie en radio. Vooral als presentatrice van Het Sinterklaasjournaal wist ze jaarlijks miljoenen kijkers te boeien. Haar warme en herkenbare stijl maakte haar een icoon binnen de Nederlandse mediawereld. Het besef dat ze haar passie niet langer kan uitoefenen, is zowel voor haar als voor haar trouwe publiek een grote klap.
“Ik heb altijd met liefde en plezier gewerkt. Het is moeilijk om afscheid te nemen, maar het is de juiste beslissing,” vertelt ze. “Nu is het tijd om me te focussen op mijn gezondheid en de mensen die me dierbaar zijn.”

De strijd tegen neuskanker
In 2023 werd bij Blok neuskanker vastgesteld, een zeldzame vorm van kanker die een ingrijpende neusamputatie noodzakelijk maakte. In een eerder interview vertelde ze hoe ze leerde omgaan met deze drastische verandering. Haar optimisme en veerkracht maakten diepe indruk. Ze kreeg een tijdelijke neusprothese en keek uit naar een definitieve oplossing.
“Ik voelde me goed,” zei ze in december nog tegen radio-dj’s Coen en Sander op JOE. “Deze ‘tussen-neus’ is prima, maar ik krijg nog een betere. Ik moet deze nu elke ochtend lijmen, en dat is best een gedoe. Gelukkig hebben ze tegenwoordig geweldige technieken. Met implantaten en magneten klik ik straks mijn nieuwe neus erop. Ik ben net een bionic woman.”
Helaas heeft de ziekte zich opnieuw verspreid, waardoor de toekomst onzeker is. Of ze nog gebruik kan maken van de beloofde techniek, is op dit moment niet bekend.
Hoor net triest nieuws over Dieuwertje Blok op de radio. De kanker is weer teruggekeerd en ze keert niet meer terug in de media. Heel veel sterkte Dieuwertje, ik heb altijd genoten van al je programma’s, jouw positiviteit en enthousiasme was een voorbeeld voor mij
— Lientje (@JAnnevelink) January 29, 2025
Privacy en respect
Hoewel Dieuwertje altijd open is geweest over haar ziekte, vraagt ze nu om privacy. “Ik waardeer alle steun, maar ik hoop dat mensen begrijpen dat ik deze tijd vooral wil doorbrengen met mijn geliefden,” benadrukt ze. Haar boodschap is helder: ze wil zich richten op haar eigen welzijn en dat van haar familie, zonder constante media-aandacht.
Impact op het publiek
Het nieuws over haar ziekte en haar besluit om te stoppen, heeft veel losgemaakt. Op sociale media stromen steunbetuigingen binnen. Collega’s, fans en prominente figuren uit de mediawereld spreken hun bewondering uit voor haar kracht en positiviteit.
Presentator en collega Sinterklaas-veteraan Jeroen Kramer reageerde emotioneel: “Dieuwertje is een van de meest warme en professionele mensen die ik ken. Dit nieuws raakt me diep.”
Ook fans laten weten hoeveel respect ze hebben voor haar beslissing. “Een icoon in de Nederlandse media. Wat een verdrietig nieuws,” schrijft een Twitter-gebruiker. Een ander voegt toe: “Ik heb zoveel mooie herinneringen aan haar op televisie. Heel veel sterkte.”

Een inspirerend voorbeeld
Ondanks de zwaarte van haar situatie, blijft Dieuwertje een inspirerend voorbeeld. Haar positiviteit en moed laten zien dat zelfs in de moeilijkste tijden kracht en waardigheid mogelijk zijn. Haar nalatenschap binnen de Nederlandse televisie blijft voor altijd bestaan, en haar invloed op meerdere generaties zal niet snel worden vergeten.
Hoewel ze niet meer te genezen is, leeft ze volgens haar eigen waarden: genieten van wat er nog wél is en het beste maken van elke dag.
“Mijn focus ligt op het hier en nu,” zegt ze in haar verklaring. “Ik hoop dat mensen dat begrijpen en me daarin steunen. Dank voor alle lieve berichten. Dat betekent veel voor me.”
Dieuwertje Blok is hoe je wilt dat mensen zijn. Open, geïnteresseerd en inspirerend. Woonde in de buurt. Op een dag blokkeerde mijn dochter van toen 3 een vrouw met haast in de AH. Een lieve stem: “Schat mag ik er even langs?”. Ik hoefde niet te kijken wie t was #held #sterkte https://t.co/2nnBDrRwwO
— Gilles van Wezel 💙💛 (@GillesvanWezel) January 29, 2025
Wat nu?
Voor nu neemt Dieuwertje Blok afscheid van haar publiek, maar haar impact blijft. Haar stem, haar uitstraling en haar betrokkenheid bij programma’s als Het Sinterklaasjournaal zullen nog lang resoneren. Ze laat een onuitwisbare indruk achter, zowel bij haar collega’s als bij het Nederlandse publiek.
In deze moeilijke periode wordt haar privacy gerespecteerd en kan ze zich volledig richten op haar familie en haar gezondheid. Haar boodschap aan iedereen: blijf positief, waardeer de kleine dingen en wees lief voor elkaar. Een levensles die Dieuwertje Blok tot het einde zal blijven uitdragen.
Actueel
“Mijn lichaam kende geen seconde rust” – Rudy Morren na zware hersenoperatie door Parkinson: “Ik was er klaar voor”

Rudy Morren klinkt vandaag anders dan vroeger. Zijn stem is rustiger, minder gejaagd, maar draagt een gewicht dat er voorheen niet was. De acteur en schrijver is 62 en heeft een ingrijpende periode achter de rug. Na jaren van leven met de z!ekte van Parkinson onderging hij onlangs een zware hersenoperatie. Een beslissing die zijn leven op zijn kop zette en tegelijk een pijnlijke waarheid blootlegde waar hij lange tijd nauwelijks woorden aan gaf.

“Geen seconde vond mijn lichaam
rust,” zegt hij vandaag.
“Ik was op. Echt op.”
Een z!ekte die niet schreeuwt, maar sluipt
Parkinson kwam niet als een plotselinge mokerslag. Het begon subtiel, bijna onmerkbaar. Kleine trillingen. Spanning in het lichaam. Een gevoel van onrust dat niet meer wegging. In het begin probeerde Rudy het te negeren. Hij werkte door, schreef, stond op podia, sprak met mensen. Maar langzaam werd duidelijk dat zijn lichaam hem niet meer volgde zoals vroeger.
Wat de z!ekte voor hem zo slopend maakte, was niet alleen de pijn of de zichtbare symptomen. Het was vooral het gebrek aan stilte. Zelfs in rust bleef zijn lichaam gespannen, alert, alsof het nooit meer mocht ontspannen. Slapen werd moeilijk. Ontspannen onmogelijk.
“Zelfs wanneer ik stil lag, ging het door,” vertelt hij. “Mijn lichaam zweeg nooit. Dat vreet aan je.”
Zeven jaar vechten zonder pauze
Jarenlang leefde Rudy op wilskracht. Mensen in zijn omgeving zagen iemand die bleef functioneren, bleef creëren, bleef praten. Wat ze minder zagen, was de prijs die hij daarvoor betaalde. Elke dag was een gevecht. Elk optreden, elk gesprek, elke verplaatsing vergde energie die hij eigenlijk niet meer had.
Volgens mensen dicht bij hem kwam hij op een punt waarop zelfs de dingen die hem altijd overeind hielden, te zwaar werden. Zijn lichaam protesteerde steeds harder, terwijl zijn hoofd bleef aandringen om door te gaan.
“Het ergste was niet dat ik pijn had,” zegt Rudy. “Het ergste was dat ik geen moment meer had waarop ik even mezelf kon zijn, zonder strijd.”

Het moment waarop alles te zwaar werd
Wat Rudy vandaag zo openlijk benoemt, is iets waar weinig mensen graag over spreken. Er kwam een moment waarop hij zich afvroeg hoe lang dit nog zin had. Niet uit drama, niet uit impulsiviteit, maar uit pure uitputting.
“Ik heb tegen dokters gezegd: als dit mijn eindstation is, dan hoeft het voor mij niet meer,” zegt hij zonder omwegen.
Het zijn woorden die hard aankomen. Ze tonen geen d00dswens, maar een grens. De grens van wat een mens kan dragen wanneer het lijden uitzichtloos lijkt. Rudy benadrukt dat hij niet d00d wilde, maar dat hij zo niet verder kon leven.
“Ik was er klaar voor,” zegt hij. “Niet omdat ik weg wilde, maar omdat ik geen perspectief meer voelde.”
Een ingreep zonder garanties
Na jaren van behandelingen, medicatie en zoeken naar verlichting, kwam er een optie op tafel: een complexe hersenoperatie. Geen eenvoudige ingreep. Geen belofte op succes. Alleen een kans. Een sprankje hoop.
Een half jaar geleden hakte Rudy de knoop door. Hij wist dat het alles kon veranderen, maar ook dat het kon mislukken. Toch voelde niets doen niet langer als een optie.
“Je komt op een punt waarop je denkt: of dit, of niets,” zegt hij. “En dat is een heel eenzame beslissing.”

De stilte na de storm
Wat volgde na de operatie, omschrijft Rudy als onwerkelijk. Voor het eerst in jaren werd het stil in zijn lichaam. Geen constante spanning meer. Geen eindeloze innerlijke onrust. Gewoon… rust.
“Het is alsof mijn gezondheid mij eerst is afgenomen,” zegt hij, “en nu plots deels is teruggegeven.”
Die rust voelt als een cadeau, maar ook als iets waar hij voorzichtig mee omgaat. Alsof hij het nog niet helemaal durft te geloven. De operatie bracht verlichting, maar geen volledige genezing. Parkinson is er nog steeds. Alleen is de strijd niet langer allesoverheersend.
Herstel is meer dan cijfers
Toch wil Rudy niet dat zijn verhaal gelezen wordt als een simpel succesverhaal. De operatie heeft veel veranderd, maar wist het verleden niet uit. De jaren van spanning, angst en uitputting hebben hun sporen nagelaten.
“Je vergeet niet hoe diep je gezeten hebt,” zegt hij. “Dat draag je mee.”
Herstel is voor hem niet alleen fysiek. Het gaat ook over vertrouwen in zijn lichaam, over durven ontspannen zonder bang te zijn dat het weer ontspoort. Over opnieuw leren leven zonder voortdurend op je hoede te zijn.

Een eerlijk verhaal dat raakt
Rudy’s openheid raakt een gevoelige snaar. Niet alleen bij mensen met Parkinson, maar bij iedereen die ooit heeft gevoeld hoe dun de grens kan zijn tussen volhouden en op zijn. Zijn verhaal roept vragen op over lijden, autonomie en hoe ver iemand moet blijven gaan wanneer het leven vooral pijn doet.
Sommigen noemen zijn woorden moedig. Anderen vinden ze confronterend. Maar niemand kan ontkennen dat ze echt zijn.
“Ik heb het overleefd,” zegt
Rudy.
“Maar ik weet ook hoe dun die lijn was.”
Voorzichtig vooruitkijken
Vandaag kijkt Rudy voorzichtig vooruit. Met dankbaarheid voor wat er is teruggekomen, maar ook met respect voor wat hij heeft doorstaan. Hij weet dat niets vanzelfsprekend is. Dat zijn lichaam kwetsbaar blijft. Maar hij voelt weer ruimte om te ademen.
Zijn stem, rustiger dan vroeger, draagt het verhaal van iemand die tot het uiterste is gegaan en terugkeerde met een nieuwe blik op leven en grenzen. Geen grootse verklaringen. Geen valse hoop. Alleen eerlijkheid.
En misschien is dat precies waarom zijn verhaal zo blijft nazinderen. Omdat het niet alleen over z!ekte gaat, maar over mens zijn. Over hoe ver je kunt gaan. En over de kracht – én kwetsbaarheid – van toegeven dat het soms genoeg is geweest.

