Actueel
Broer Manuëla Kemp bleef weg bij uitvaart van zus Manuëla: Het is wel je zus he!
Iddo Kemp (63), de broer van de onlangs overleden Manuëla Kemp (61), heeft ervoor gekozen om niet aanwezig te zijn bij haar uitvaart. Hoewel hij zijn zus kort voor haar overlijden nog bezocht in het ziekenhuis, voelde hij zich niet op zijn plek tussen de vele bekende Nederlanders die bij de uitvaart aanwezig waren. Een moeilijke keuze, die hij ondanks aandringen van familie uiteindelijk toch maakte.
Twijfels over de uitvaart
Iddo had zijn zus al meer dan twintig jaar niet gezien toen hij haar twee weken geleden op de intensive care bezocht. In de tussentijd had hij een bewogen leven achter de rug, gekenmerkt door drugsverslavingen en zelfs een gevangenisstraf. Hierdoor was het contact met zowel Manuëla als zijn andere zus volledig verwaterd. Achteraf heeft hij daar veel spijt van.
Hoewel hij het belangrijk vond om afscheid van haar te nemen in het ziekenhuis, twijfelde hij over zijn aanwezigheid bij de uitvaart. In een interview met Story sprak hij openlijk over zijn dilemma: “Ik heb niets te zoeken tussen al die succesvolle tv-sterren. Ik denk niet dat ik me tussen hen op mijn gemak voel. (…) Ik twijfel over de uitvaart, al is het wellicht ook mooi om daar allemaal lieve dingen over Manuëla te horen.”
Op het laatste moment niet gegaan
Uiteindelijk heeft Iddo de knoop doorgehakt en besloten om niet naar de crematie te gaan. “Ik ben daar niet naartoe gegaan. Op het laatste moment durfde ik niet. Ik vond dat ik daar niet thuishoorde. Ik wilde niet in het middelpunt van de belangstelling staan. Ik heb dat ook aan Tjerk verteld.”
Zijn broer Tjerk probeerde hem nog over te halen. “Hij vond dat ik me daar niet veel van aan moest trekken en gewoon moest komen. ‘Het is wel jouw zus.’ Maar weet je, ik heb afscheid van Manuëla kunnen nemen in het ziekenhuis. Het was beter voor mijn gemoedsrust niet naar haar crematie te gaan.”
Spijt en gemiste tijd
Hoewel hij fysiek niet aanwezig was bij de uitvaart, heeft Iddo op zijn eigen manier stilgestaan bij het verlies van zijn zus. “Ik heb haar single Slapeloze Nachten gedraaid,” vertelt hij. Dit nummer, dat Manuëla bekendheid gaf, was voor hem een passende manier om haar te herdenken. “Het bracht herinneringen terug aan betere tijden, toen we nog een gezin waren.”
Toch blijft de spijt knagen. “Had ik maar eerder contact met Manuëla of Tjerk gezocht. Erg stom. Dat kunnen we nooit meer terugdraaien.”
De keuze van Iddo om niet aanwezig te zijn bij de uitvaart zal wellicht niet door iedereen begrepen worden, maar voor hem was het de juiste beslissing. Hij heeft op zijn eigen manier afscheid genomen van zijn zus en moet nu leren leven met de gemiste tijd die hij nooit meer kan inhalen.
Familiebanden en verstoorde relaties
De relatie tussen Iddo en zijn zussen was jarenlang moeizaam. Zijn verslavingen en problemen met justitie zorgden ervoor dat hij langzaam maar zeker uit hun leven verdween. “Toen ik in de gevangenis zat, hield ik mezelf voor dat het ooit weer goed zou komen. Maar als je eenmaal zo lang weg bent geweest, is het moeilijk om de draad weer op te pakken.”
Toen Manuëla ziek werd, besefte Iddo dat er weinig tijd over was om het contact te herstellen. “Ik dacht: dit is mijn kans om haar nog te zien, om nog iets goed te maken. Maar twintig jaar afstand kun je niet in een paar minuten overbruggen.” Zijn bezoek aan haar op de intensive care was emotioneel. “Ze lag daar, zo kwetsbaar. Ik wist niet of ze me hoorde, maar ik heb haar verteld dat het me spijt.”
Bekende Nederlanders en ongemak
Eén van de voornaamste redenen waarom Iddo uiteindelijk niet naar de uitvaart ging, was de aanwezigheid van bekende Nederlanders. “Ik had het gevoel dat ik er niet thuishoorde. Dit waren mensen uit haar leven, niet uit het mijne. Ze kenden haar als presentatrice, als zangeres, als publieke figuur. Maar ik kende haar als mijn zus.”
Hij was bang dat zijn aanwezigheid tot ongemakkelijke situaties zou leiden. “Wat moest ik zeggen tegen die mensen? ‘Hoi, ik ben de broer die twintig jaar niet in haar leven was?’ Ik voelde me er gewoon niet prettig bij.”
Hoe verder na het verlies?
Het overlijden van Manuëla heeft Iddo aan het denken gezet. “Ik wil niet nog een keer meemaken dat ik een geliefde verlies en spijt heb dat ik er niet voor ze was.” Hij heeft sindsdien meer contact gezocht met familie en vrienden. “Ik besef nu pas hoe belangrijk die banden zijn.”
Toch blijft het gemis groot. “Ik zal Manuëla nooit meer kunnen spreken. Dat is iets waar ik mee zal moeten leven.” Of hij achteraf toch liever naar de uitvaart was gegaan? “Misschien. Maar ik heb haar op mijn eigen manier herdacht. En ik hoop dat ze dat zou begrijpen.”
Actueel
“Mijn lichaam kende geen seconde rust” – Rudy Morren na zware hersenoperatie door Parkinson: “Ik was er klaar voor”
Rudy Morren klinkt vandaag anders dan vroeger. Zijn stem is rustiger, minder gejaagd, maar draagt een gewicht dat er voorheen niet was. De acteur en schrijver is 62 en heeft een ingrijpende periode achter de rug. Na jaren van leven met de z!ekte van Parkinson onderging hij onlangs een zware hersenoperatie. Een beslissing die zijn leven op zijn kop zette en tegelijk een pijnlijke waarheid blootlegde waar hij lange tijd nauwelijks woorden aan gaf.
“Geen seconde vond mijn lichaam
rust,” zegt hij vandaag.
“Ik was op. Echt op.”
Een z!ekte die niet schreeuwt, maar sluipt
Parkinson kwam niet als een plotselinge mokerslag. Het begon subtiel, bijna onmerkbaar. Kleine trillingen. Spanning in het lichaam. Een gevoel van onrust dat niet meer wegging. In het begin probeerde Rudy het te negeren. Hij werkte door, schreef, stond op podia, sprak met mensen. Maar langzaam werd duidelijk dat zijn lichaam hem niet meer volgde zoals vroeger.
Wat de z!ekte voor hem zo slopend maakte, was niet alleen de pijn of de zichtbare symptomen. Het was vooral het gebrek aan stilte. Zelfs in rust bleef zijn lichaam gespannen, alert, alsof het nooit meer mocht ontspannen. Slapen werd moeilijk. Ontspannen onmogelijk.
“Zelfs wanneer ik stil lag, ging het door,” vertelt hij. “Mijn lichaam zweeg nooit. Dat vreet aan je.”
Zeven jaar vechten zonder pauze
Jarenlang leefde Rudy op wilskracht. Mensen in zijn omgeving zagen iemand die bleef functioneren, bleef creëren, bleef praten. Wat ze minder zagen, was de prijs die hij daarvoor betaalde. Elke dag was een gevecht. Elk optreden, elk gesprek, elke verplaatsing vergde energie die hij eigenlijk niet meer had.
Volgens mensen dicht bij hem kwam hij op een punt waarop zelfs de dingen die hem altijd overeind hielden, te zwaar werden. Zijn lichaam protesteerde steeds harder, terwijl zijn hoofd bleef aandringen om door te gaan.
“Het ergste was niet dat ik pijn had,” zegt Rudy. “Het ergste was dat ik geen moment meer had waarop ik even mezelf kon zijn, zonder strijd.”
Het moment waarop alles te zwaar werd
Wat Rudy vandaag zo openlijk benoemt, is iets waar weinig mensen graag over spreken. Er kwam een moment waarop hij zich afvroeg hoe lang dit nog zin had. Niet uit drama, niet uit impulsiviteit, maar uit pure uitputting.
“Ik heb tegen dokters gezegd: als dit mijn eindstation is, dan hoeft het voor mij niet meer,” zegt hij zonder omwegen.
Het zijn woorden die hard aankomen. Ze tonen geen d00dswens, maar een grens. De grens van wat een mens kan dragen wanneer het lijden uitzichtloos lijkt. Rudy benadrukt dat hij niet d00d wilde, maar dat hij zo niet verder kon leven.
“Ik was er klaar voor,” zegt hij. “Niet omdat ik weg wilde, maar omdat ik geen perspectief meer voelde.”
Een ingreep zonder garanties
Na jaren van behandelingen, medicatie en zoeken naar verlichting, kwam er een optie op tafel: een complexe hersenoperatie. Geen eenvoudige ingreep. Geen belofte op succes. Alleen een kans. Een sprankje hoop.
Een half jaar geleden hakte Rudy de knoop door. Hij wist dat het alles kon veranderen, maar ook dat het kon mislukken. Toch voelde niets doen niet langer als een optie.
“Je komt op een punt waarop je denkt: of dit, of niets,” zegt hij. “En dat is een heel eenzame beslissing.”
De stilte na de storm
Wat volgde na de operatie, omschrijft Rudy als onwerkelijk. Voor het eerst in jaren werd het stil in zijn lichaam. Geen constante spanning meer. Geen eindeloze innerlijke onrust. Gewoon… rust.
“Het is alsof mijn gezondheid mij eerst is afgenomen,” zegt hij, “en nu plots deels is teruggegeven.”
Die rust voelt als een cadeau, maar ook als iets waar hij voorzichtig mee omgaat. Alsof hij het nog niet helemaal durft te geloven. De operatie bracht verlichting, maar geen volledige genezing. Parkinson is er nog steeds. Alleen is de strijd niet langer allesoverheersend.
Herstel is meer dan cijfers
Toch wil Rudy niet dat zijn verhaal gelezen wordt als een simpel succesverhaal. De operatie heeft veel veranderd, maar wist het verleden niet uit. De jaren van spanning, angst en uitputting hebben hun sporen nagelaten.
“Je vergeet niet hoe diep je gezeten hebt,” zegt hij. “Dat draag je mee.”
Herstel is voor hem niet alleen fysiek. Het gaat ook over vertrouwen in zijn lichaam, over durven ontspannen zonder bang te zijn dat het weer ontspoort. Over opnieuw leren leven zonder voortdurend op je hoede te zijn.
Een eerlijk verhaal dat raakt
Rudy’s openheid raakt een gevoelige snaar. Niet alleen bij mensen met Parkinson, maar bij iedereen die ooit heeft gevoeld hoe dun de grens kan zijn tussen volhouden en op zijn. Zijn verhaal roept vragen op over lijden, autonomie en hoe ver iemand moet blijven gaan wanneer het leven vooral pijn doet.
Sommigen noemen zijn woorden moedig. Anderen vinden ze confronterend. Maar niemand kan ontkennen dat ze echt zijn.
“Ik heb het overleefd,” zegt
Rudy.
“Maar ik weet ook hoe dun die lijn was.”
Voorzichtig vooruitkijken
Vandaag kijkt Rudy voorzichtig vooruit. Met dankbaarheid voor wat er is teruggekomen, maar ook met respect voor wat hij heeft doorstaan. Hij weet dat niets vanzelfsprekend is. Dat zijn lichaam kwetsbaar blijft. Maar hij voelt weer ruimte om te ademen.
Zijn stem, rustiger dan vroeger, draagt het verhaal van iemand die tot het uiterste is gegaan en terugkeerde met een nieuwe blik op leven en grenzen. Geen grootse verklaringen. Geen valse hoop. Alleen eerlijkheid.
En misschien is dat precies waarom zijn verhaal zo blijft nazinderen. Omdat het niet alleen over z!ekte gaat, maar over mens zijn. Over hoe ver je kunt gaan. En over de kracht – én kwetsbaarheid – van toegeven dat het soms genoeg is geweest.