Actueel
Ash (23) is boos: Ik kan geen baan vinden, overal word ik afgewezen
In de moderne samenleving zijn tatoeages en piercings steeds meer geaccepteerd, maar op de arbeidsmarkt blijven ze een bron van discussie. TikTok-influencer Ash, die als Uber Eats-bezorger werkt, ondervond dit aan den lijve toen ze een baan misliep bij TJ Maxx. Volgens haar waren haar opvallende tatoeages de doorslaggevende reden voor de afwijzing, en haar ervaring roept belangrijke vragen op over vooroordelen in de professionele wereld.
Afgewezen door Vooroordelen
Ash solliciteerde onlangs bij TJ Maxx, maar kreeg al snel een automatische afwijzing. Toen ze persoonlijk navraag deed, werd haar verteld dat andere sollicitanten meer ervaring hadden. Toch is Ash ervan overtuigd dat haar lichaamskunst een belangrijke rol speelde. “Het kan geen toeval zijn,” vertelt ze in een TikTok-video die inmiddels miljoenen keren is bekeken. “Omdat ik tatoeages heb, betekent dat toch niet dat ik geen goede werknemer ben?”
De afwijzing leidde tot een storm aan reacties. Velen prezen haar openheid, maar ze ontving ook haatdragende opmerkingen. Een van de meest gelikete reacties luidde: “Je maakt kinderen bang.” Een andere gebruiker suggereerde dat ze beter in een circus of Halloween-winkel kon werken. “TikTok-gebruikers kunnen echt wreed zijn,” reageert Ash. “Maar ik laat me niet veranderen voor een baan met minimumloon.”
Creativiteit als Zelfexpressie
Ash benadrukt dat haar tatoeages en piercings een vorm van zelfexpressie zijn. Hoewel ze bezig is met het weglaseren van een spin-tatoeage op haar voorhoofd, is dit geen spijtbetuiging. “Ik vervang hem gewoon door iets anders,” zegt ze nuchter. “Het zijn mijn keuzes, en ik sta daar volledig achter.”
Ze vindt het frustrerend dat werkgevers tatoeages vaak als onprofessioneel beschouwen. “Het idee dat lichaamskunst je minder capabel maakt, is echt achterhaald. Het is 2024. Mensen zouden verder moeten kijken dan uiterlijkheden.”
Een Breder Probleem
De ervaring van Ash is niet uniek. Velen met lichaamskunst ondervinden nog steeds obstakels in hun professionele leven. Volgens Ash zouden werkgevers niet moeten vasthouden aan traditionele ideeën over professionaliteit. “Ik ken zoveel slimme en creatieve mensen met tatoeages en piercings. Het werk dat je levert, zegt toch veel meer dan hoe je eruitziet?”
Hoewel ze de afwijzing van TJ Maxx betreurt, blijft Ash positief. Ze redt zich prima met haar inkomsten als bezorger en influencer. “Als een bedrijf me niet accepteert zoals ik ben, dan is dat niet de plek waar ik wil werken,” zegt ze resoluut.
Een Oproep tot Verandering
Met haar verhaal hoopt Ash een breder debat te openen over diversiteit en zelfexpressie op de werkvloer. “Werkgevers moeten zich aanpassen aan de moderne samenleving. Diversiteit gaat niet alleen over cultuur of gender, maar ook over persoonlijke keuzes zoals tatoeages en piercings.” Ze hoopt dat haar verhaal anderen inspireert om trouw te blijven aan zichzelf, ongeacht de vooroordelen.
Ash blijft vastberaden en trouw aan haar identiteit. “Ik ben wie ik ben, en dat ga ik niet veranderen om in een hokje te passen. Diversiteit moet gevierd worden, niet veroordeeld.”
Met haar openheid en vastberadenheid houdt Ash een spiegel voor aan een samenleving die nog steeds worstelt met traditionele normen. Haar verhaal benadrukt dat er meer moet worden gekeken naar talent en vaardigheden dan naar uiterlijkheden, en dat inclusiviteit op de werkvloer verder moet worden uitgebreid.
Actueel
“Mijn lichaam kende geen seconde rust” – Rudy Morren na zware hersenoperatie door Parkinson: “Ik was er klaar voor”
Rudy Morren klinkt vandaag anders dan vroeger. Zijn stem is rustiger, minder gejaagd, maar draagt een gewicht dat er voorheen niet was. De acteur en schrijver is 62 en heeft een ingrijpende periode achter de rug. Na jaren van leven met de z!ekte van Parkinson onderging hij onlangs een zware hersenoperatie. Een beslissing die zijn leven op zijn kop zette en tegelijk een pijnlijke waarheid blootlegde waar hij lange tijd nauwelijks woorden aan gaf.
“Geen seconde vond mijn lichaam
rust,” zegt hij vandaag.
“Ik was op. Echt op.”
Een z!ekte die niet schreeuwt, maar sluipt
Parkinson kwam niet als een plotselinge mokerslag. Het begon subtiel, bijna onmerkbaar. Kleine trillingen. Spanning in het lichaam. Een gevoel van onrust dat niet meer wegging. In het begin probeerde Rudy het te negeren. Hij werkte door, schreef, stond op podia, sprak met mensen. Maar langzaam werd duidelijk dat zijn lichaam hem niet meer volgde zoals vroeger.
Wat de z!ekte voor hem zo slopend maakte, was niet alleen de pijn of de zichtbare symptomen. Het was vooral het gebrek aan stilte. Zelfs in rust bleef zijn lichaam gespannen, alert, alsof het nooit meer mocht ontspannen. Slapen werd moeilijk. Ontspannen onmogelijk.
“Zelfs wanneer ik stil lag, ging het door,” vertelt hij. “Mijn lichaam zweeg nooit. Dat vreet aan je.”
Zeven jaar vechten zonder pauze
Jarenlang leefde Rudy op wilskracht. Mensen in zijn omgeving zagen iemand die bleef functioneren, bleef creëren, bleef praten. Wat ze minder zagen, was de prijs die hij daarvoor betaalde. Elke dag was een gevecht. Elk optreden, elk gesprek, elke verplaatsing vergde energie die hij eigenlijk niet meer had.
Volgens mensen dicht bij hem kwam hij op een punt waarop zelfs de dingen die hem altijd overeind hielden, te zwaar werden. Zijn lichaam protesteerde steeds harder, terwijl zijn hoofd bleef aandringen om door te gaan.
“Het ergste was niet dat ik pijn had,” zegt Rudy. “Het ergste was dat ik geen moment meer had waarop ik even mezelf kon zijn, zonder strijd.”
Het moment waarop alles te zwaar werd
Wat Rudy vandaag zo openlijk benoemt, is iets waar weinig mensen graag over spreken. Er kwam een moment waarop hij zich afvroeg hoe lang dit nog zin had. Niet uit drama, niet uit impulsiviteit, maar uit pure uitputting.
“Ik heb tegen dokters gezegd: als dit mijn eindstation is, dan hoeft het voor mij niet meer,” zegt hij zonder omwegen.
Het zijn woorden die hard aankomen. Ze tonen geen d00dswens, maar een grens. De grens van wat een mens kan dragen wanneer het lijden uitzichtloos lijkt. Rudy benadrukt dat hij niet d00d wilde, maar dat hij zo niet verder kon leven.
“Ik was er klaar voor,” zegt hij. “Niet omdat ik weg wilde, maar omdat ik geen perspectief meer voelde.”
Een ingreep zonder garanties
Na jaren van behandelingen, medicatie en zoeken naar verlichting, kwam er een optie op tafel: een complexe hersenoperatie. Geen eenvoudige ingreep. Geen belofte op succes. Alleen een kans. Een sprankje hoop.
Een half jaar geleden hakte Rudy de knoop door. Hij wist dat het alles kon veranderen, maar ook dat het kon mislukken. Toch voelde niets doen niet langer als een optie.
“Je komt op een punt waarop je denkt: of dit, of niets,” zegt hij. “En dat is een heel eenzame beslissing.”
De stilte na de storm
Wat volgde na de operatie, omschrijft Rudy als onwerkelijk. Voor het eerst in jaren werd het stil in zijn lichaam. Geen constante spanning meer. Geen eindeloze innerlijke onrust. Gewoon… rust.
“Het is alsof mijn gezondheid mij eerst is afgenomen,” zegt hij, “en nu plots deels is teruggegeven.”
Die rust voelt als een cadeau, maar ook als iets waar hij voorzichtig mee omgaat. Alsof hij het nog niet helemaal durft te geloven. De operatie bracht verlichting, maar geen volledige genezing. Parkinson is er nog steeds. Alleen is de strijd niet langer allesoverheersend.
Herstel is meer dan cijfers
Toch wil Rudy niet dat zijn verhaal gelezen wordt als een simpel succesverhaal. De operatie heeft veel veranderd, maar wist het verleden niet uit. De jaren van spanning, angst en uitputting hebben hun sporen nagelaten.
“Je vergeet niet hoe diep je gezeten hebt,” zegt hij. “Dat draag je mee.”
Herstel is voor hem niet alleen fysiek. Het gaat ook over vertrouwen in zijn lichaam, over durven ontspannen zonder bang te zijn dat het weer ontspoort. Over opnieuw leren leven zonder voortdurend op je hoede te zijn.
Een eerlijk verhaal dat raakt
Rudy’s openheid raakt een gevoelige snaar. Niet alleen bij mensen met Parkinson, maar bij iedereen die ooit heeft gevoeld hoe dun de grens kan zijn tussen volhouden en op zijn. Zijn verhaal roept vragen op over lijden, autonomie en hoe ver iemand moet blijven gaan wanneer het leven vooral pijn doet.
Sommigen noemen zijn woorden moedig. Anderen vinden ze confronterend. Maar niemand kan ontkennen dat ze echt zijn.
“Ik heb het overleefd,” zegt
Rudy.
“Maar ik weet ook hoe dun die lijn was.”
Voorzichtig vooruitkijken
Vandaag kijkt Rudy voorzichtig vooruit. Met dankbaarheid voor wat er is teruggekomen, maar ook met respect voor wat hij heeft doorstaan. Hij weet dat niets vanzelfsprekend is. Dat zijn lichaam kwetsbaar blijft. Maar hij voelt weer ruimte om te ademen.
Zijn stem, rustiger dan vroeger, draagt het verhaal van iemand die tot het uiterste is gegaan en terugkeerde met een nieuwe blik op leven en grenzen. Geen grootse verklaringen. Geen valse hoop. Alleen eerlijkheid.
En misschien is dat precies waarom zijn verhaal zo blijft nazinderen. Omdat het niet alleen over z!ekte gaat, maar over mens zijn. Over hoe ver je kunt gaan. En over de kracht – én kwetsbaarheid – van toegeven dat het soms genoeg is geweest.