Actueel
Zita Wauters openhartig over grensoverschrijdend gedrag: ‘Dit is niet oké, hier trek ik de grens!’
Zita Wauters, dochter van Koen Wauters, heeft zich openhartig uitgelaten over lichamelijkheid en de grenzen die ze daarbij trekt. In een recent interview met Het Laatste Nieuws deelde de 23-jarige het belang dat zij hecht aan aanrakingen, maar ook dat dit altijd binnen duidelijke afspraken moet plaatsvinden.
“Ik ben een echte knuffelaar, maar alleen bij de mensen bij wie ik me op mijn gemak voel,” vertelt Zita. Dit betreft vooral haar vrienden, familieleden en haar broer Nono, waarmee ze haar liefde en steun uitdrukt door middel van lichamelijke gebaren.
Lichamelijkheid als uiting van liefde
Zita legt uit dat lichamelijke aanrakingen voor haar een vorm van liefde zijn. “Of het nu een schouderklopje is of een knuffel, voor de mensen in mijn directe kring is het een manier om liefde en steun te tonen,” zegt ze. Volgens Zita is lichamelijkheid niet alleen een emotioneel gebaar, maar ook een fundamentele menselijke behoefte. “Ik geloof echt dat iedereen lichamelijkheid nodig heeft. Het helpt om liefde te verspreiden, en dat probeer ik te doen,” voegt ze eraan toe.
Belang van grenzen
Hoewel Zita lichamelijkheid waardeert, maakt ze ook duidelijk dat er grenzen zijn die gerespecteerd moeten worden. Ze stelt: “Het is belangrijk om duidelijk te maken waar je je comfortabel bij voelt.” Zita is het dan ook niet eens met ongevraagd fysiek contact. Zo vindt ze het bijvoorbeeld niet prettig wanneer mensen haar zomaar vastpakken bij het nemen van een foto. “Dat vind ik niet oké. Lichamelijkheid waar ik niet zelf voor kies: nee, dank u.” Hiermee benadrukt ze dat respect en wederzijdse toestemming essentieel zijn in het aangaan van lichamelijke interacties.
Lichamelijkheid als teken van verbondenheid
Voor Zita is lichamelijkheid meer dan een oppervlakkig gebaar. Het is voor haar een teken van verbondenheid, maar enkel wanneer het gepaard gaat met wederzijds respect en toestemming. Ze wijst op het belang van het afbakenen van persoonlijke grenzen, vooral als publieke figuur, waar ze vaak in contact komt met fans. “Lichamelijkheid moet altijd passen binnen de context van wederzijds respect,” zegt ze.
Deze uitspraak sluit aan bij een bredere maatschappelijke discussie over persoonlijke grenzen en het belang van respect voor de autonomie van anderen.
Een duidelijke boodschap over grenzen
Met haar duidelijke en eerlijke woorden maakt Zita duidelijk dat ze als jonge BV (bekende Vlaming) niet bang is om haar grenzen af te bakenen. Ze benadrukt tegelijkertijd het belang van warmte en liefde in persoonlijke relaties, maar altijd binnen de juiste context. Dit is een krachtige boodschap voor zowel haar volgers als andere publieke figuren, en benadrukt de noodzaak van respect in alle vormen van interactie.
Zita Wauters blijft hiermee een voorbeeld van hoe jongere publieke figuren hun grenzen kunnen stellen, zonder de warmte en liefde uit het oog te verliezen die voor hen essentieel is in relaties.
Margriet Hermans is voor veel Vlamingen nog altijd een vertrouwd gezicht. Ze werd bekend als zangeres, televisiepersoonlijkheid en kleurrijke mediaverschijning, maar haar loopbaan kent ook een hoofdstuk dat bij het grote publiek soms wat naar de achtergrond verdwijnt: haar jaren in de politiek. Toch speelde die periode een belangrijke rol in haar leven en vormde ze haar blik op maatschappij, cultuur en engagement.
Van podium naar parlement
In de jaren negentig maakte Margriet Hermans een opmerkelijke overstap. Waar ze tot dan toe vooral bekend was van het podium en de televisie, besloot ze haar maatschappelijke betrokkenheid een andere vorm te geven. Ze ging de politiek in en werd verkozen tot senator. Voor Hermans was die stap geen bevlieging, maar een bewuste keuze. Ze voelde al langer de drang om thema’s die haar na aan het hart lagen niet alleen te bezingen of te benoemen in interviews, maar ook concreet te verdedigen binnen de politieke structuren.
Haar achtergrond in cultuur en media bleek daarbij een grote troef. In de Senaat hield ze zich vooral bezig met dossiers rond cultuurbeleid, mediavrijheid, gelijke kansen en maatschappelijke zichtbaarheid. Thema’s die perfect aansloten bij haar persoonlijke ervaringen en haar loopbaan buiten de politiek. Ze wist hoe het voelde om beoordeeld te worden op uiterlijk, reputatie of imago, en wilde net daarom mee nadenken over een eerlijker en inclusiever beleid.
Een intense maar leerrijke periode
De politieke jaren waren voor Margriet Hermans intens. De combinatie van publieke bekendheid en parlementair werk bleek niet altijd eenvoudig. Als bekende Vlaming lag ze vaker onder een vergrootglas dan veel van haar collega’s. Elk woord, elke uitspraak en zelfs haar verschijning werden breed uitgemeten. Toch liet ze zich daar niet door ontmoedigen. Integendeel, ze gebruikte haar zichtbaarheid om aandacht te vragen voor onderwerpen die anders misschien minder snel de voorpagina’s zouden halen.
Zelf blikt ze vandaag terug op die periode als bijzonder leerrijk. Ze kreeg een unieke inkijk in hoe beleid tot stand komt, hoe compromissen worden gesloten en hoe traag verandering soms kan gaan. Tegelijk ervoer ze ook hoe belangrijk volgehouden engagement is. Politiek, zo ontdekte ze, draait zelden om snelle successen, maar eerder om lange adem en vasthoudendheid.
Het einde van een politieke loopbaan
In 2009 kwam er een einde aan haar actieve politieke carrière. Na meerdere jaren in de Senaat besloot Margriet Hermans de politiek achter zich te laten. Die keuze kwam niet uit teleurstelling voort, maar uit een gevoel dat het tijd was voor een nieuw hoofdstuk. Ze wilde opnieuw meer ruimte maken voor creativiteit, muziek en persoonlijke projecten.
Sindsdien richt ze zich opnieuw op haar artistieke werk, haar aanwezigheid in de media en op vrijwilligerswerk. Ondanks het feit dat ze inmiddels de pensioengerechtigde leeftijd heeft bereikt, zit stilzitten duidelijk niet in haar aard. Haar dagen zijn gevuld met uiteenlopende bezigheden en projecten die haar energie geven.
Nog altijd aanspreekpunt
Opvallend is dat Margriet Hermans, ook jaren na haar vertrek uit de politiek, nog steeds wordt aangesproken door mensen met politieke of maatschappelijke vragen. In de podcast Als de muren konden praten vertelt ze daar openhartig over. “Ik krijg nog elke dag vragen van mensen die met een probleem zitten dat politiek opgelost kan worden,” zegt ze.
Die aandacht ervaart ze soms met gemengde gevoelens. Enerzijds voelt het als een erkenning van haar inzet en betrokkenheid van vroeger. Anderzijds moet ze mensen teleurstellen. Ze is immers al lang niet meer actief in de politiek en kan geen dossiers meer beïnvloeden of oplossingen afdwingen. “In de tijd toen ik verkozen was, kwamen ze niet,” merkt ze op. “Maar nu ik niet meer verkozen ben, komen ze wel.”
Daar trekt ze inmiddels duidelijke grenzen. Ze geeft aan dat ze geen tijd en ook geen behoefte meer heeft om zich opnieuw in politieke kwesties te verdiepen. Voor haar is dat hoofdstuk afgerond.
Afstand van de huidige politiek
Die afstand geldt niet alleen praktisch, maar ook inhoudelijk. Margriet Hermans voelt weinig affiniteit met de huidige generatie politici. In interviews en gesprekken laat ze weten dat ze zich niet langer verbonden voelt met het hedendaagse politieke klimaat. De thema’s, de toon en de manier van werken verschillen sterk van de periode waarin zij actief was.
Ze heeft zich dan ook grotendeels teruggetrokken uit de politieke wereld. Oude contacten zijn verwaterd en ze volgt het dagelijkse politieke spel vooral als toeschouwer, niet meer als deelnemer. Die afstand ervaart ze niet als verlies, maar eerder als een bevrijding. Ze hoeft zich niet meer te verhouden tot partijpolitiek, agenda’s of strategische afwegingen.
Trots zonder spijt
Toch kijkt Margriet Hermans met trots terug op haar politieke jaren. Ze beschouwt haar tijd in de Senaat als een prestatie waar ze achter blijft staan. Vanuit haar eigen achtergrond en persoonlijkheid gaf ze een stem aan onderwerpen die haar nauw aan het hart lagen. Ze probeerde bruggen te slaan tussen cultuur en beleid, tussen media en maatschappij.
De combinatie van bekendheid en politiek bracht uitdagingen met zich mee, maar zorgde er ook voor dat ze een breder publiek kon bereiken. Voor haar was dat een manier om verantwoordelijkheid te nemen: niet alleen profiteren van publieke aandacht, maar die ook inzetten voor het algemeen belang.
Vrijheid in het nu
Vandaag geniet Margriet Hermans vooral van de vrijheid die haar huidige leven haar biedt. Ze kiest zelf haar projecten, bepaalt haar tempo en hoeft geen rekening meer te houden met politieke verplichtingen. Muziek, media-optredens en vrijwilligerswerk vormen nu de kern van haar bezigheden.
Ze is nog steeds uitgesproken, betrokken en maatschappelijk geïnteresseerd, maar zonder de druk van een mandaat. Dat maakt haar stem misschien minder officieel, maar niet minder oprecht. Voor Margriet Hermans is het duidelijk: haar politieke carrière ligt achter haar, maar de lessen en ervaringen uit die periode blijven een waardevol deel van wie ze is geworden.
