Actueel
Hilarische grap: ‘Weduwe bezoekt elke week het graf van haar man en …’
Elke week herhaalt zich hetzelfde ritueel met een bijna ceremoniële precisie. Een jonge weduwe, gehuld in een sluier van verdriet, bezoekt het kerkhof. Haar doel? Het graf van haar onlangs overleden echtgenoot, wiens herinneringen nog zo levendig zijn als de bloemen die ze liefdevol verzorgt.
Deze bloemen, die ze elke week trouw water geeft, lijken te bloeien op een vreemde mix van liefde, verlies en mysterie. Ze vormen een levendig contrast met de grijze stenen en het monotone groen van het kerkhof, alsof ze willen bewijzen dat schoonheid zelfs in de meest sombere omstandigheden kan bloeien.
Maar wat de meeste bezoekers van het kerkhof niet weten, is dat er achter haar zorgzame gebaren een uniek verhaal schuilt, een verhaal dat wacht op de juiste luisteraar om onthuld te worden.
Op een bijzonder grijze dag, terwijl ze haar gebruikelijke ronde deed, kon een nieuwsgierige jongeman zijn interesse niet bedwingen. Hij had de jonge weduwe al meerdere keren gezien en iets aan haar ritueel intrigeerde hem enorm. Na enige tijd te hebben gewacht, mengden zijn gevoelens van respect zich met een onweerstaanbare drang om meer te weten te komen, en hij besloot haar aan te spreken.
“Uw toewijding is werkelijk opmerkelijk,” begon hij, met een stem vol respect en verwondering. “Elke keer als ik u hier zie, ben ik geraakt door de zorg die u aan deze plek besteedt. Maar wat me het meest opvalt, is dat u nooit achterom kijkt als u weggaat. Waarom is dat, als ik vragen mag?”
De jonge weduwe draaide zich langzaam naar hem toe, een glimp van een glimlach op haar lippen. Misschien was het de grijze lucht of de serene rust van het kerkhof die haar ertoe brachten haar verhaal te delen. Met een serieuze blik, en toch met een twinkeling in haar ogen, antwoordde ze: “Mijn man zei altijd dat mijn achterwerk krachtig genoeg was om de doden te wekken. Ik neem liever het zekere voor het onzekere.”
Deze onthulling bracht de jongeman even van zijn stuk, maar al snel vulde een schaterlach het sombere landschap van het kerkhof. Het was een geluid dat zelden wordt gehoord op zo’n plek, een herinnering dat zelfs in tijden van verdriet, humor een helende kracht kan zijn.
Tom Waes wil vooruit: “Ik ben méér dan het ongeval”
Tom Waes is al meer dan twintig jaar een van de bekendste tv-makers van Vlaanderen. Hij presenteerde iconische programma’s, speelde in films en werd een vertrouwd gezicht op de buis. Toch stond hij de afgelopen maanden vaak in de schijnwerpers om een heel andere reden: het tragische ongeval waarbij hij betrokken raakte.
In een openhartig gesprek met Dag Allemaal vertelt de Antwerp-fan hoe hij met die periode omgaat en waarom hij klaar is om het hoofdstuk af te sluiten.
Een bewogen periode
Het incident liet diepe sporen na – niet alleen bij de betrokken families, maar ook bij Tom zelf. Hij blikt terug met een opmerkelijke mix van nuchterheid en emotie.
“Dat ongeval heeft me veel gebracht, maar het heeft me ook veel góeds gebracht. Snap je? Ik denk dat alles er nu wel over gezegd is. Ik wil dat afsluiten,” zegt Tom.
Hij wil vooral dat dit ene hoofdstuk niet zijn hele carrière gaat bepalen. “Ik ben twintig jaar tv-maker, ik ben méér dan het ongeval. Maar ja, het zal wel altijd een deel van mijn leven blijven.”
Kritiek en veerkracht
De periode na het ongeval ging gepaard met veel publieke aandacht en soms scherpe kritiek. Voor Tom was dat niet gemakkelijk, maar hij probeert er iets constructiefs mee te doen.
“Er zijn veel negatieve dingen geschreven, maar het is nu aan mij om daar iets positiefs uit te halen. Ik wil iets betekenen voor mensen zoals Vincent Leus en de ouders van Hannelore Reyniers. Ik kan me alleen maar bewijzen door iets te dóen, en dat ga ik ook doen.”
Deze uitspraak laat zien dat Tom niet wil blijven hangen in schuldgevoel of zelfmedelijden, maar wil bijdragen aan een betere toekomst voor anderen.
Steun uit onverwachte hoek
Wat Tom op de been houdt, is de steun die hij voelt van zijn omgeving én van onbekenden. Een ontroerend moment op Rock Werchter is hem bijgebleven:
“Op Werchter kwam een gast van twintig naar mij toe en zei: ‘Ik apprecieer dat je hier bent, je maakt er iets positiefs van.’ Zoiets doet deugd, jong.”
Die kleine gebaren en woorden van steun geven hem kracht om door te gaan en zijn leven weer op te bouwen.
Vooruitkijken
Hoewel het ongeval altijd een deel van zijn verhaal zal blijven, wil Tom zich nu concentreren op zijn werk, zijn familie en nieuwe projecten. Door zijn ervaring te delen en er iets constructiefs mee te doen, hoopt hij anderen te inspireren en een waardevolle bijdrage te leveren aan de samenleving.
