Actueel
Groot verlies voor Johan Derksen: ”Hij was op”
Johan Derksen neemt afscheid van zijn trouwe metgezel Cuby: “Het triootje is voorbij”
Voor televisiekijkend Nederland is hij de man met de sigaar, de scherpe tong en het onwrikbare oordeel. Maar achter de stoere façade van Johan Derksen schuilt ook een man met een groot hart. En dat werd deze week opnieuw pijnlijk duidelijk, toen hij openhartig sprak over het verlies van zijn hond Cuby. Een viervoeter die twaalf jaar lang onafscheidelijk aan zijn zijde stond – thuis, op de bank en zelfs in bed. “Hij was helemaal op,” verzuchtte Derksen bij Shownieuws. De stilte in huis voelt voor hem en zijn vrouw als een klap.
Een onvoorwaardelijke band
De band tussen mens en dier is soms moeilijk uit te leggen aan buitenstaanders. Maar voor wie ooit een huisdier had, voelt het verlies ervan als een mokerslag. Zo ook voor Derksen, die in zijn vaste rol bij Vandaag Inside zelden zijn emoties toont, maar nu zichtbaar geraakt was. De afgelopen weken ging het al niet goed met Cuby, die kampt met lichamelijke problemen en zichtbaar achteruitging. Toen de hond uiteindelijk niet meer kon lopen en het leven hem zwaarder viel dan het hem lief was, besloten Johan en zijn vrouw dat het tijd was om afscheid te nemen.
Meer dan een hond
Cuby was geen gewone hond. Hij was een volwaardig lid van het gezin Derksen. “Hij lag twaalf jaar lang tussen ons in,” vertelt Johan. Het stel had speciaal een extra groot bed aangeschaft, zodat er genoeg plek was voor hun harige gezinslid. Dat klinkt misschien vreemd voor wie Johan enkel kent van zijn strenge uitspraken over voetbal, media of politiek. Maar in zijn privéleven is hij verrassend toegewijd, en soms zelfs ontroerend teder.
Met een knipoog naar zijn eigen ironie voegde hij eraan toe: “Het triootje is voorbij.” Een uitspraak die bij veel kijkers voor een glimlach zorgde, maar waarin ook de pijn en het gemis doorklonk.
Cuby vernoemd naar muzieklegende
De naam Cuby is niet zomaar gekozen. Derksen, die naast zijn televisiecarrière bekendstaat als fervent muziekliefhebber, vernoemde zijn hond naar de legendarische Nederlandse bluesband Cuby + Blizzards. Voor Johan staat muziek symbool voor emotie, herinnering en karakter – en precies dat zag hij ook in zijn hond. Cuby was een trouwe metgezel, een constante factor in zijn leven, zeker nadat de kinderen het huis uit waren en de rust neerdaalde over het gezin.
“We sloegen een beetje door,” geeft hij toe over hun leven met de hond. “De kinderen waren de deur uit en dan neem je een hond als je met pensioen gaat. En voor je het weet centreer je je hele dagritme rond zo’n beest.” Maar Johan zegt het met liefde en geen greintje spijt. Want wie Cuby kende, wist dat hij voor zijn baas leefde.
Afscheid met respect en dankbaarheid
De beslissing om Cuby te laten inslapen kwam niet lichtzinnig. “We hebben hem eerst nog naar de dierenarts gebracht vanwege zijn poot,” vertelt Johan. Maar daar bleek al snel dat er veel meer aan de hand was. De klachten bleken ernstiger dan gedacht, en de artsen gaven aan dat de hond leed.
Entertainmentdeskundige Bart Ettekoven bevestigde bij Shownieuws dat Johan en zijn vrouw na lang overleg tot het besluit kwamen dat verder leven voor Cuby geen kwaliteit meer bood. “Hij was op,” herhaalde Derksen. Een kort maar veelzeggend zinnetje, waarin aanvaarding, verdriet en liefde samenkomen.
De leegte in huis
Sinds Cuby er niet meer is, voelt het huis van de familie Derksen anders aan. “Het bed is leeg, het huis klinkt stiller,” vertelde Johan. Wie ooit afscheid moest nemen van een geliefd huisdier, herkent die leegte meteen. Geen blaffende begroeting bij de deur, geen gewoontes meer die het leven ritme gaven.
Voor Derksen en zijn vrouw is het een nieuwe fase in hun leven, eentje zonder de aanwezigheid van het dier dat twaalf jaar lang voor zoveel warmte zorgde. Toch klinkt er in zijn woorden ook dankbaarheid door: “Hij heeft een goed leven gehad.” En dat is misschien het mooiste afscheid dat je een huisdier kunt geven.
Publieke rouw, persoonlijke pijn
Het 0verlijden van een hond is voor veel mensen iets privés. Maar voor een publieke figuur als Johan Derksen blijft zo’n verlies zelden binnenskamers. Al snel werd het nieuws opgepikt door media, fans en volgers. En hoewel Derksen geen man is die snel op sociale media zijn gevoelens uit, kwamen er wel veel steunbetuigingen van kijkers binnen bij Shownieuws en Vandaag Inside.
“Mensen zien Johan vaak als de keiharde man die nergens om maalt,” vertelde Ettekoven. “Maar dit laat zien dat ook hij gewoon een mens is, met gevoelens, herinneringen en pijn.”
Hondenliefde in de spotlights
Het is niet voor het eerst dat bekende Nederlanders openhartig vertellen over het verlies van een huisdier. In de afgelopen jaren deelden ook andere prominenten hun verdriet over 0verleden viervoeters, van zangers tot acteurs. Voor velen is een hond méér dan gezelschap; het is familie. Iemand die er altijd is, zonder oordeel, zonder verwachtingen. Die liefde laat een diepe indruk achter.
Bij Johan Derksen was die band duidelijk en zichtbaar. In interviews en televisiefragmenten was Cuby soms zelfs te zien. Voor wie goed oplette, werd duidelijk dat hij niet zomaar ‘een hond’ was, maar een maatje.
Wat blijft
Het verlies van een huisdier is iets waar je niet zomaar overheen stapt. Zeker niet wanneer je er zo’n sterke band mee hebt als Johan en zijn vrouw hadden met Cuby. Maar net zoals bij elk afscheid, blijven ook de herinneringen – aan wandelingen, kleine rituelen, en die blik in de ogen die alleen een hond kan geven.
Johan sprak eerder al over het belang van kameraadschap, zowel in de voetballerij als in het leven. “Echte trouw is zeldzaam,” zei hij eens. En dat is precies wat hij in Cuby vond: onvoorwaardelijke trouw.
Een nieuw hoofdstuk
Of er ooit een nieuwe hond komt in huize Derksen, is nog onbekend. Voor nu lijkt het gemis te vers. Cuby was een uniek dier, en een nieuw huisdier zou waarschijnlijk nog niet de juiste plek in hun hart kunnen innemen.
“Je kunt geen viervoeter vervangen zoals je een paar schoenen vervangt,” zei Derksen. En daarmee raakt hij een snaar bij velen. Liefde voor een dier is uniek, en het afscheid verdient dezelfde emotionele ruimte als dat van een mens. Zeker na twaalf jaar intens samenzijn.
Een stil bed, een warm hart
Cuby’s mand is leeg, maar zijn plek in het hart van Johan Derksen blijft onverminderd groot. Voor een man die bekendstaat om zijn harde oordelen, is het verlies van zijn hond een moment van zachte introspectie. De scherpe kantjes verdwijnen even naar de achtergrond, en wat overblijft is een beeld van liefde, trouw en herinnering.
Johan, bedankt dat je jouw Cuby met ons deelde. En sterkte, voor jou en je vrouw, in deze stille, nieuwe fase.
Margriet Hermans is voor veel Vlamingen nog altijd een vertrouwd gezicht. Ze werd bekend als zangeres, televisiepersoonlijkheid en kleurrijke mediaverschijning, maar haar loopbaan kent ook een hoofdstuk dat bij het grote publiek soms wat naar de achtergrond verdwijnt: haar jaren in de politiek. Toch speelde die periode een belangrijke rol in haar leven en vormde ze haar blik op maatschappij, cultuur en engagement.
Van podium naar parlement
In de jaren negentig maakte Margriet Hermans een opmerkelijke overstap. Waar ze tot dan toe vooral bekend was van het podium en de televisie, besloot ze haar maatschappelijke betrokkenheid een andere vorm te geven. Ze ging de politiek in en werd verkozen tot senator. Voor Hermans was die stap geen bevlieging, maar een bewuste keuze. Ze voelde al langer de drang om thema’s die haar na aan het hart lagen niet alleen te bezingen of te benoemen in interviews, maar ook concreet te verdedigen binnen de politieke structuren.
Haar achtergrond in cultuur en media bleek daarbij een grote troef. In de Senaat hield ze zich vooral bezig met dossiers rond cultuurbeleid, mediavrijheid, gelijke kansen en maatschappelijke zichtbaarheid. Thema’s die perfect aansloten bij haar persoonlijke ervaringen en haar loopbaan buiten de politiek. Ze wist hoe het voelde om beoordeeld te worden op uiterlijk, reputatie of imago, en wilde net daarom mee nadenken over een eerlijker en inclusiever beleid.
Een intense maar leerrijke periode
De politieke jaren waren voor Margriet Hermans intens. De combinatie van publieke bekendheid en parlementair werk bleek niet altijd eenvoudig. Als bekende Vlaming lag ze vaker onder een vergrootglas dan veel van haar collega’s. Elk woord, elke uitspraak en zelfs haar verschijning werden breed uitgemeten. Toch liet ze zich daar niet door ontmoedigen. Integendeel, ze gebruikte haar zichtbaarheid om aandacht te vragen voor onderwerpen die anders misschien minder snel de voorpagina’s zouden halen.
Zelf blikt ze vandaag terug op die periode als bijzonder leerrijk. Ze kreeg een unieke inkijk in hoe beleid tot stand komt, hoe compromissen worden gesloten en hoe traag verandering soms kan gaan. Tegelijk ervoer ze ook hoe belangrijk volgehouden engagement is. Politiek, zo ontdekte ze, draait zelden om snelle successen, maar eerder om lange adem en vasthoudendheid.
Het einde van een politieke loopbaan
In 2009 kwam er een einde aan haar actieve politieke carrière. Na meerdere jaren in de Senaat besloot Margriet Hermans de politiek achter zich te laten. Die keuze kwam niet uit teleurstelling voort, maar uit een gevoel dat het tijd was voor een nieuw hoofdstuk. Ze wilde opnieuw meer ruimte maken voor creativiteit, muziek en persoonlijke projecten.
Sindsdien richt ze zich opnieuw op haar artistieke werk, haar aanwezigheid in de media en op vrijwilligerswerk. Ondanks het feit dat ze inmiddels de pensioengerechtigde leeftijd heeft bereikt, zit stilzitten duidelijk niet in haar aard. Haar dagen zijn gevuld met uiteenlopende bezigheden en projecten die haar energie geven.
Nog altijd aanspreekpunt
Opvallend is dat Margriet Hermans, ook jaren na haar vertrek uit de politiek, nog steeds wordt aangesproken door mensen met politieke of maatschappelijke vragen. In de podcast Als de muren konden praten vertelt ze daar openhartig over. “Ik krijg nog elke dag vragen van mensen die met een probleem zitten dat politiek opgelost kan worden,” zegt ze.
Die aandacht ervaart ze soms met gemengde gevoelens. Enerzijds voelt het als een erkenning van haar inzet en betrokkenheid van vroeger. Anderzijds moet ze mensen teleurstellen. Ze is immers al lang niet meer actief in de politiek en kan geen dossiers meer beïnvloeden of oplossingen afdwingen. “In de tijd toen ik verkozen was, kwamen ze niet,” merkt ze op. “Maar nu ik niet meer verkozen ben, komen ze wel.”
Daar trekt ze inmiddels duidelijke grenzen. Ze geeft aan dat ze geen tijd en ook geen behoefte meer heeft om zich opnieuw in politieke kwesties te verdiepen. Voor haar is dat hoofdstuk afgerond.
Afstand van de huidige politiek
Die afstand geldt niet alleen praktisch, maar ook inhoudelijk. Margriet Hermans voelt weinig affiniteit met de huidige generatie politici. In interviews en gesprekken laat ze weten dat ze zich niet langer verbonden voelt met het hedendaagse politieke klimaat. De thema’s, de toon en de manier van werken verschillen sterk van de periode waarin zij actief was.
Ze heeft zich dan ook grotendeels teruggetrokken uit de politieke wereld. Oude contacten zijn verwaterd en ze volgt het dagelijkse politieke spel vooral als toeschouwer, niet meer als deelnemer. Die afstand ervaart ze niet als verlies, maar eerder als een bevrijding. Ze hoeft zich niet meer te verhouden tot partijpolitiek, agenda’s of strategische afwegingen.
Trots zonder spijt
Toch kijkt Margriet Hermans met trots terug op haar politieke jaren. Ze beschouwt haar tijd in de Senaat als een prestatie waar ze achter blijft staan. Vanuit haar eigen achtergrond en persoonlijkheid gaf ze een stem aan onderwerpen die haar nauw aan het hart lagen. Ze probeerde bruggen te slaan tussen cultuur en beleid, tussen media en maatschappij.
De combinatie van bekendheid en politiek bracht uitdagingen met zich mee, maar zorgde er ook voor dat ze een breder publiek kon bereiken. Voor haar was dat een manier om verantwoordelijkheid te nemen: niet alleen profiteren van publieke aandacht, maar die ook inzetten voor het algemeen belang.
Vrijheid in het nu
Vandaag geniet Margriet Hermans vooral van de vrijheid die haar huidige leven haar biedt. Ze kiest zelf haar projecten, bepaalt haar tempo en hoeft geen rekening meer te houden met politieke verplichtingen. Muziek, media-optredens en vrijwilligerswerk vormen nu de kern van haar bezigheden.
Ze is nog steeds uitgesproken, betrokken en maatschappelijk geïnteresseerd, maar zonder de druk van een mandaat. Dat maakt haar stem misschien minder officieel, maar niet minder oprecht. Voor Margriet Hermans is het duidelijk: haar politieke carrière ligt achter haar, maar de lessen en ervaringen uit die periode blijven een waardevol deel van wie ze is geworden.
