Actueel
Olcay Gulsen en Victor Vlam in vurige tv-ruzie: ‘Jij bent een vieze narcist!’
Felle woordenwisseling tussen Olcay Gulsen en Victor Vlam bij De Oranjezomer: “Greta Thunberg is géén narcist”
De talkshow De Oranjezomer stond maandagavond bol van de emoties toen een discussie over activisme escaleerde in een verhitte woordenwisseling tussen Olcay Gulsen en Victor Vlam. Wat begon als een reflectie op een tv-interview, mondde uit in een fel debat over wereldproblematiek, empathie en de rol van publieke figuren in de maatschappij.
Een duidelijk voorbeeld van hoe televisie soms meer raakt dan enkel de oppervlakte – met maatschappelijke thema’s die zelfs de tafelgasten even uit balans brengen.
Botsende karakters aan tafel
Olcay Gulsen en Victor Vlam zijn allebei uitgesproken persoonlijkheden met een scherpe mening. De een heeft een achtergrond in de modewereld en televisie, de ander is een politiek commentator en mediakenner. Wat hen bindt: ze nemen geen blad voor de mond. Dat bleek ook deze aflevering, waar het gesprek onverwachts een heel andere wending kreeg dan gepland.
Tijdens het bespreken van uitspraken van acteur Victor Reinier over zijn vertrek bij Flikken Maastricht, brak Olcay plotseling in met een onderwerp dat haar zichtbaar hoog zat: de behandeling van klimaatactiviste Greta Thunberg in de media.
Emotioneel statement van Olcay
Olcay greep haar kans om aandacht te vragen voor iets dat volgens haar onderbelicht blijft: de situatie in Gaza. Ze refereerde aan een groep activisten, waaronder Greta Thunberg, die onlangs per boot richting Gaza reisden om aandacht te vragen voor de humanitaire situatie daar. De reis werd vroegtijdig gestopt door Israëlische autoriteiten.
Wat haar vooral dwarszat, was een artikel in De Telegraaf, waarin de activisten zouden zijn weggezet als ‘aandachtszoekers’. “Dat mensen die zich inzetten voor anderen, worden neergezet als sensatiezoekers… Ik vind dat intens verdrietig,” zei ze. “We hebben het hier over miljoenen mensen die in onmenselijke omstandigheden leven.”
“Wij moeten ons schamen”
Volgens Olcay zouden we ons als samenleving moeten schamen voor de manier waarop betrokkenheid soms belachelijk wordt gemaakt. “In plaats van weg te kijken, kiezen sommige mensen ervoor om íets te doen. Dat zouden we moeten waarderen,” stelde ze fel. “In plaats daarvan gaan we ze veroordelen en uitlachen. Dat is onterecht.”
Greta Thunberg is volgens Olcay allesbehalve een narcist. “Ze is dapper. Ze strijdt al haar hele jonge leven lang voor een betere wereld. Of je het met haar eens bent of niet, haar bedoelingen zijn oprecht.”
Victor Vlam: “Ze zoekt zelf het podium”
Victor Vlam liet zich niet onbetuigd en gaf aan dat hij de acties van Thunberg vooral ziet als zelfverheerlijking. “Ze zet zichzelf telkens in het middelpunt van de belangstelling. Dat is geen toeval, dat is een bewuste strategie,” zei hij. “Ze is een beroepsactivist en weet dondersgoed hoe ze de aandacht naar zich toe moet trekken.”
Zijn opmerking dat Thunberg ‘een narcist’ zou zijn, viel bij Olcay en ook bij andere tafelgasten totaal verkeerd.
“Nee Victor, jíj bent de narcist”
Olcay was zichtbaar geraakt door de kwalificatie en beet fel van zich af. “Nee, jíj bent een narcist,” riep ze, terwijl ze Victor fel aankeek. “Jij roept maar wat vanaf de zijlijn. Greta doet tenminste íets. Zij gebruikt haar invloed en volgers om mensen wakker te schudden.”
Ook Sinan Can, documentairemaker en tafelgast, sloot zich aan bij Olcay. “Je kunt niet zomaar iemand die zich inzet voor vrede en rechtvaardigheid wegzetten als een narcist,” stelde hij. “Dat doet afbreuk aan waar ze voor staat.”
Kritiek en nuance
Politiek journalist Thomas van Groningen probeerde wat nuance aan te brengen en vroeg zich hardop af wat de actie van Thunberg precies had opgeleverd voor de mensen in Gaza. Olcay reageerde geëmotioneerd maar helder: “Het gaat niet om directe hulpgoederen. Het gaat om zichtbaarheid. Om ervoor zorgen dat deze situatie niet wordt vergeten. En dat kan wél verschil maken.”
Victor hield voet bij stuk: “Ze doet het ter meerdere eer en glorie van zichzelf. Er zijn andere manieren om impact te maken, zonder de spotlight steeds op jezelf te richten.”
Een lastig gesprek, een gedeelde intentie
Toen de spanningen aan tafel opliepen, probeerde presentator Johnny de Mol het gesprek in goede banen te leiden. “Mensen, kunnen we hier misschien toch de vredespijp roken?” vroeg hij met een glimlach.
Victor en Olcay leken het ondanks hun felle meningsverschillen nog altijd goed met elkaar te kunnen vinden. “We mogen elkaar gewoon graag,” zei Olcay uiteindelijk met een knipoog, al voegde ze er plagend aan toe: “Maar jij blijft een narcist.” Waarop Sinan lachend toevoegde: “Een grote! Geen kleintje.”
Het belang van het debat
Wat deze aflevering van De Oranjezomer zo bijzonder maakte, was dat het een gesprek liet ontsporen op een manier die tegelijk pijnlijk én waardevol was. In een tijd waarin activisme, media en publieke opinie steeds vaker botsen, is het niet vreemd dat zulke discussies op scherp staan.
De kernvraag die bleef hangen: Hoe ver mag en moet je gaan om aandacht te vragen voor onrecht? En hoe beoordelen we mensen die hun stem gebruiken voor een groter doel?
Wat je ook van Greta Thunberg of de acties van andere activisten vindt, de uitzending maakte één ding duidelijk: betrokkenheid roept emotie op, en dat is precies waarom het onderwerp aandacht verdient.
Reflectie na de uitzending
Na afloop van de uitzending stroomden de reacties op sociale media binnen. Sommigen steunden Victor in zijn sceptische kijk op publieke activisten, terwijl anderen zich juist volledig achter Olcay schaarden en haar pleidooi voor compassie en bewustwording prezen.
Het debat mag dan pittig zijn geweest, het raakte een snaar. En dat is uiteindelijk wat goede televisie doet: aanzetten tot nadenken, en soms ook tot voelen.
Wil je zelf reageren of je mening delen? De discussie is in volle gang op X, Instagram en diverse talkradio-programma’s. Maar één ding is zeker: dit gesprek is voorlopig nog niet voorbij.
Boodschappen doen wordt steeds duurder: waarom de kassa bij de supermarkt voor zoveel schrik zorgt
Voor steeds meer gezinnen is een bezoek aan de supermarkt geen routineklus meer, maar een moment van spanning. Waar het jaren geleden nog mogelijk was om met vijftig euro een goed gevulde boodschappentas naar huis te gaan, zien consumenten nu tot hun verbazing dat zelfs een klein mandje al richting de honderd euro kan oplopen. Zelfs bij budgetketens zoals Lidl, die lange tijd bekend stonden om hun scherpe prijzen, voelt elke kassabon inmiddels alsof er ongemerkt steeds meer euro’s verdwijnen.
Deze ontwikkeling roept vragen op: waarom worden dagelijkse boodschappen zó veel duurder, en hoe kunnen consumenten zich hier nog tegen wapenen?
Basisproducten stijgen het hardst in prijs
De opvallendste stijgingen zitten bij precies de producten die bijna ieder huishouden dagelijks nodig heeft. Denk aan brood, pasta, olie, groenten, kaas en melk. Het zijn geen luxeartikelen, maar juist de vaste onderdelen van het weekmenu. Terwijl consumenten vroeger vooral verschil merkten bij A-merken, zijn tegenwoordig ook huismerkproducten aanzienlijk duurder dan een jaar geleden.
Veel mensen merken dat het bedrag op het kassascherm sneller oploopt dan ooit, zelfs als ze bewust minder producten in hun mandje leggen. Een simpel ontbijt- of lunchpakket kan al een flinke hap uit het budget nemen. Voor gezinnen met kinderen kan een wekelijkse boodschappenronde zo uitgroeien tot een flinke kostenpost.
Waarom zijn boodschappen zo duur geworden?
Economische deskundigen wijzen op een combinatie van factoren:
-
Stijgende energieprijzen, waardoor productie en voedselverwerking duurder worden.
-
Hogere transportkosten, onder andere door duurdere brandstoffen.
-
Internationale onzekerheid, wat zorgt voor prijsvolatiliteit op de wereldmarkten.
-
Duurdere grondstoffen, waardoor de kostprijs van producten oploopt.
Hoewel deze factoren een logische verklaring vormen, blijven consumenten met een ander gevoel achter: wat het precíes kost om een product te maken, maakt aan de kassa namelijk weinig verschil. Daar draait het vooral om de vraag of je het bedrag kunt betalen.
Strategisch boodschappen doen wordt de nieuwe norm
Steeds meer huishoudens geven aan dat boodschappenplanning een serieuze taak is geworden. Waar een supermarktbezoek vroeger iets was dat “even tussendoor” gebeurde, moet nu bijna elke aankoop worden bekeken alsof het een belangrijke beslissing is.
Mensen passen hun routine aan:
-
Ze nemen rekenmachines mee om prijzen direct te vergelijken.
-
Ze maken strikte lijstjes en blijven daar ook bij.
-
Ze letten bewuster op aanbiedingen, maar ontdekken dat die minder voordelig zijn dan vroeger of sneller uitverkocht raken.
-
Ze doen vaker boodschappen bij verschillende winkels om toch nog ergens te besparen.
Zelfs kinderen merken de verandering. Ouders leggen steeds vaker uit waarom bepaalde producten niet meegaan in het karretje.
Slimme marketing helpt niet mee
Supermarkten hebben hun schappen zo ingericht dat consumenten vaak ongemerkt naar duurdere producten grijpen. Artikelen op ooghoogte zijn vrijwel altijd prijziger. De voordeligere alternatieven liggen meestal onderaan of helemaal bovenin het schap – minder zichtbaar voor klanten die haast hebben.
Daarnaast zijn er “nepkortingen”, zoals producten die worden verhoogd in prijs en daarna weer in de aanbieding gaan. Luxe verpakkingen of “gezonde claims” maken producten aantrekkelijker, maar niet per se beter voor de portemonnee.
Voor iemand die snel door de winkel loopt, is het bijna onmogelijk om alle psychologische prijsstrategieën te doorzien.
Lidl blijft relatief goedkoop, maar zelfs daar worden de bedragen hoger
Budgetketens zoals Lidl blijven voor veel gezinnen de plek waar ze nog nét binnen het budget kunnen winkelen. Toch is het ook daar duidelijk merkbaar dat de prijzen stijgen. Wanneer zelfs de voordeligste supermarkt duur begint aan te voelen, wordt de kloof tussen inkomen en uitgaven steeds groter.
Dit maakt duidelijk hoe intens de prijsdruk inmiddels is geworden. Voor mensen met een lager of middeninkomen voelt boodschappen doen als een voortdurende rekenoefening, waarbij elke euro telt.
De menselijke kant: gezinnen komen klem te zitten
Waar inflatie vroeger een abstract begrip was, merken consumenten nu dagelijks de gevolgen:
-
Sommige mensen slaan maaltijden over om binnen het budget te blijven.
-
Steeds meer gezinnen melden zich bij voedselbanken.
-
Werkende gezinnen hebben moeite om de maand rond te komen, ondanks meerdere inkomens.
-
De vaste lasten slokken een groter deel van het inkomen op, waardoor er minder ruimte is voor onverwachte uitgaven.
Voedselbanken melden een voortdurende stijging in aanvragen, terwijl donaties juist onder druk staan. Dit laat zien hoe breed het probleem is: niet alleen mensen in armoede, maar ook werkende gezinnen worden geraakt.
Supermarkten boeken hoge winsten: het contrast groeit
Een punt dat regelmatig terugkomt in de discussie, is dat grote supermarktketens recordwinsten blijven boeken. Voor veel consumenten voelt dat wrang: terwijl zij meer betalen, lijkt het alsof bedrijven juist profiteren van de situatie.
Die kloof tussen zakelijke resultaten en de realiteit van de klant wordt steeds zichtbaarder. Het maakt de discussie over “betaalbaar voedsel” urgenter dan ooit.
De sociale impact: boodschappen doen wordt een bron van stress
Waar een supermarktbezoek ooit een simpel alledaags moment was, ervaren veel mensen nu stress zodra ze de winkel binnenlopen. Het gevoel dat alles duur is, dat je continu moet rekenen en keuzes moet afwegen, weegt zwaar.
Zelfs een boterham met kaas — voorheen een van de goedkoopste lunches — is ineens een kleine luxe geworden.
De oplopende prijzen zorgen ervoor dat gezinnen creatiever worden, maar ook dat ze terughoudender zijn in hun keuzes. Dat heeft uiteindelijk invloed op gezondheid, welzijn en leefstijl.
Een toekomst waarin eten weer betaalbaar moet worden
Voeding is een basisbehoefte, geen luxe. Dat vraagt om beleid en bedrijfsvoering die rekening houden met consumenten. Prijsbewuste keuzes zijn normaal, maar het mag nooit zo ver komen dat gezinnen afhankelijk worden van geluk of speciale acties om gezond te kunnen eten.
Bewustwording, transparantie en eerlijke prijzen zijn volgens veel consumenten broodnodig.
Hoe ga jij om met de stijgende prijzen?
Merk jij het ook bij elke
kassabon?
Heb je tips om de kosten te drukken of herken je het gevoel dat
boodschappen doen een serieuze rekenopgave is geworden?
Laat het weten op Facebook — jouw ervaringen kunnen anderen helpen in deze dure tijden.