Emma Kok openhartig over mentale strijd: “Mijn
grootste litteken zie je niet”
Emma Kok, de jonge zangeres die
miljoenen harten wist te raken met haar indrukwekkende stem en
optredens, heeft zich op sociale media van haar meest kwetsbare
kant laten zien. In een emotionele boodschap op Instagram deelt ze
dat ze het mentaal moeilijk heeft. Ondanks haar ogenschijnlijke
zelfvertrouwen, voelt Emma zich vaak angstig, onzeker en gekwetst.
Het zijn eerlijke woorden van een 17-jarige artieste die niet
alleen fysiek, maar ook emotioneel littekens met zich
meedraagt.
Een leven met gastroparese
Emma leeft met gastroparese,
een zeldzame aandoening waarbij de maagspieren hun werk niet goed
doen. Hierdoor kan voedsel niet normaal worden verteerd. Al van
jongs af aan is ze afhankelijk van sondevoeding. Een voedingspomp
zorgt ervoor dat haar lichaam toch de nodige voedingsstoffen
binnenkrijgt, maar laat ook zichtbare sporen na: op haar buik
draagt ze een groot litteken, ontstaan door de medische ingreep die
nodig was om de pomp te plaatsen.
Deze fysieke littekens zijn
voor Emma al jaren een bron van ongemak en schaamte. Maar het is
vooral de manier waarop anderen daarop reageerden – en nog steeds
reageren – die diepe sporen heeft nagelaten.
Gepest vanwege haar
z!ekte
Emma vertelt dat de
pesterijen al begonnen in groep zeven van de basisschool. Ze werd
anders behandeld, uitgelachen, genegeerd. “Ik werd me toen heel
bewust van mijn z!ekte. Van mijn ‘anders-zijn’,” schrijft ze. De
confrontatie met die werkelijkheid kwam hard aan en dwong haar al
vroeg tot het zoeken van hulp.
Via een psycholoog leerde ze
haar ervaringen een plek te geven, maar de pijn verdween nooit
helemaal. “Ik merk dat hoe ouder ik word, hoe vaker ik terugdenk
aan mijn pestverleden,” vertelt ze. Want hoewel de pesterijen zijn
gestopt, blijven de gevolgen voelbaar. In sociale situaties voelt
ze zich vaak onzeker. Ze twijfelt aan zichzelf, is bang om opnieuw
gekwetst te worden. “Ik kom misschien zelfverzekerd over, maar je
moest eens weten wat er vanbinnen gebeurt,” schrijft ze
openhartig.
Twee littekens: één
zichtbaar, één onzichtbaar
Het litteken op haar buik is
voor haar slechts één kant van het verhaal. “Mensen zien dat
litteken en denken: ach, dat is erg. Maar mijn grootste litteken
zie je niet,” zegt ze. Het is de onzichtbare schade van jarenlange
opmerkingen, blikken en kleine pesterijtjes die zich hebben
opgestapeld tot een blijvende onzekerheid.
Emma’s z!ekte is complex en
zwaar genoeg, maar wat het nóg moeilijker maakt, zijn de mentale
wonden die zijn geslagen door hoe mensen met haar omgaan. “Door
mijn z!ekte heb ik het al moeilijk genoeg. Maar door die mentale
littekens wordt het nóg zwaarder.”
Een oproep tot meer
mededogen
In haar Instagrambericht
roept Emma haar volgers op tot meer zorgvuldigheid in omgang en
communicatie. “Denk na wat je tegen iemand zegt, of wat je online
over iemand schrijft,” schrijft ze. “Je kan zomaar iemand een
litteken bezorgen – en van littekens kom je nooit meer af.”
Met deze woorden snijdt ze
een belangrijk maatschappelijk thema aan: het effect van (online)
pesten, vooral bij jongeren. Wat voor de één een grapje lijkt, kan
voor een ander een jarenlange worsteling veroorzaken. Emma’s
verhaal herinnert ons eraan dat kwetsende woorden lang blijven
hangen, zeker bij wie al kwetsbaar is.
Hoop als leidraad
Ondanks de zwaarte van haar
boodschap, is Emma’s bericht ook een toonbeeld van veerkracht. Ze
laat weten dat hoop altijd een centrale rol heeft gespeeld in haar
leven. Die hoop wordt zelfs tastbaar in de vorm van een tattoo op
haar arm: Never lose
hope.
“Mijn ouders hebben me altijd
geleerd om de hoop nooit op te geven,” zegt ze. “Elke nacht bid ik
dat ik ooit beter word. En dat ik nooit de moed verlies.” Het is
een intiem inkijkje in haar geloof, haar familieband en haar
innerlijke kracht. Juist door haar kwetsbaarheid te tonen, weet
Emma opnieuw te inspireren.
Een rolmodel voor velen
Dat Emma op jonge leeftijd al
zo open durft te zijn over mentale gezondheid, verdient
bewondering. Veel jongeren worstelen met vergelijkbare gevoelens
van onzekerheid, maar weten niet hoe ze die moeten uitspreken. Door
haar verhaal te delen, geeft Emma een stem aan die stille
worstelingen.
Ze laat zien dat het oké is
om je kwetsbaar te voelen. Dat angst, onzekerheid en verdriet geen
tekenen van zwakte zijn, maar van menselijkheid. En dat het
mogelijk is om kracht te putten uit moeilijke periodes – juist als
je die deelt met anderen.
Ondersteuning van haar
omgeving
De reacties op haar bericht
zijn hartverwarmend. Fans uit binnen- en buitenland spreken hun
steun en respect uit. Ook collega-artiesten en bekenden uit de
media laten weten dat ze achter haar staan. De waardering voor haar
eerlijkheid is groot, en velen herkennen zich in haar
gevoelens.
Emma’s ouders – met wie ze
een hechte band heeft – zijn voor haar een constante bron van
steun. In eerdere interviews gaf ze al aan dat ze zonder hen
waarschijnlijk nooit zo ver was gekomen. Hun liefde, geloof en
aanmoediging vormen de veilige basis waarop ze kan
terugvallen.
Blijvende impact van een
jonge stem
Emma Kok is nog maar 17, maar
haar stem reikt ver. Niet alleen op het podium, maar ook in
gesprekken over gezondheid, veerkracht en zelfbeeld. Ze durft
onderwerpen aan te snijden die anderen liever vermijden – en doet
dat met een openheid die zowel ontwapenend als krachtig is.
In een wereld waar jongeren
steeds vaker worstelen met mentale druk en prestatielast, is Emma’s
boodschap een belangrijk signaal: niemand hoeft zich te schamen
voor zijn of haar gevoelens. En iedereen verdient het om gezien en
gehoord te worden – ook als het even niet goed gaat.
Tot slot: een uitnodiging tot
reflectie
Emma’s verhaal nodigt uit tot
meer begrip. Voor jongeren die z!ek zijn, voor mensen met zichtbare
én onzichtbare littekens, voor iedereen die zich ‘anders’ voelt. Ze
vraagt geen medelijden, maar bewustzijn. Een beetje zachtheid. Een
beetje meer aandacht voor wat woorden kunnen doen.
Haar boodschap is helder:
laten we beter voor elkaar zorgen. Niet alleen met complimenten en
applaus, maar ook met respect, voorzichtigheid en liefde.
En misschien, als we dat
doen, kunnen we meehelpen om een wereld te creëren waarin minder
littekens achterblijven — zichtbaar of onzichtbaar.
