Actueel
Oud-drugsbaron eist miljoenen euro’s van Netflix-hitserie Undercover
Ex-crimineel Adrianus van Wesenbeeck sleept Netflix voor de rechter: ‘Ferry is gebaseerd op mijn leven’
Voormalig drugsbaron eist miljoenen van streamingreus
Adrianus van Wesenbeeck, een voormalig Nederlands drugscrimineel, heeft een miljoenenclaim ingediend tegen Netflix. Volgens hem is de succesvolle serie Undercover en de films rondom het personage Ferry Bouman gebaseerd op zijn leven. Zonder zijn toestemming, en volgens hem bovendien met onjuiste en schadelijke weergaven van zijn persoon. Hij voelt zich afgeschilderd als een gewelddadige moordenaar en eist daarom schadevergoeding wegens reputatieschade, emotioneel leed én het onrechtmatig gebruik van zijn levensverhaal.
Beschuldigingen aan Netflix: ‘Onterecht neergezet als seriemoordenaar’
Van Wesenbeeck stelt dat hij onterecht wordt geportretteerd als een brute seriemoordenaar en mensenhandelaar, terwijl hij daar nooit voor is aangeklaagd of veroordeeld. De voormalige drugsbaron, ook bekend als Janus van Wesenbeeck, werd tussen 2011 en 2015 in België vastgezet voor drugssmokkel, witwassen en lidmaatschap van een criminele organisatie. Inmiddels is hij vrij, maar hij mag België niet meer betreden.
In zijn juridische aanklacht beweert hij dat de Netflix-producties Undercover, Ferry en vooral Ferry 2 opvallend veel gelijkenissen vertonen met zijn eigen levenservaringen. Hij spreekt van grote emotionele, financiële en reputatieschade. De aanklacht werd recentelijk ingediend in Florida, in de Verenigde Staten.
De gelijkenissen met het personage Ferry Bouman
De serie Undercover, gestart in 2019, vertelt het verhaal van xtc-producent Ferry Bouman, gespeeld door Frank Lammers. Samen met Elise Schaap, die zijn partner Danielle vertolkt, vormt het duo de kern van het misdaadverhaal. De reeks groeide uit tot een groot succes, met inmiddels drie seizoenen, twee films en een prequel.
Van Wesenbeeck zegt meerdere overeenkomsten te herkennen tussen zijn eigen leven en dat van het fictieve personage Ferry. Zo zou ook hij in het verleden doelwit zijn geweest van een grootschalige undercoveroperatie van de Belgische politie. De scènes en dialogen in de tweede Ferry-film zouden, volgens hem, opvallend veel details bevatten die rechtstreeks uit zijn autobiografie komen.
Reputatieschade en emotioneel leed
In de officiële rechtbankdocumenten verklaart Van Wesenbeeck dat hij te maken heeft met ernstige schade. Zijn naam zou onterecht worden verbonden aan moord en gewelddadige misdaden. Hij ervaart dit als stigmatiserend en schadelijk voor zijn imago, met blijvende gevolgen voor zijn persoonlijke leven en toekomstplannen.
De schadeclaim is fors: Van Wesenbeeck eist een schadevergoeding van meer dan 26 miljoen dollar aan directe schade. Daarbovenop komt nog een aanvullende claim van meer dan 50 miljoen dollar aan compensatoire schadevergoeding, en nog eens 50 miljoen dollar aan punitieve schadevergoeding. Tot slot wil hij ook een deel van de opbrengsten van de populaire Undercover-franchise, waarvan de waarde naar schatting oploopt tot ruim 166 miljoen dollar.
Auteursrecht en ongeoorloofd gebruik van zijn boek
Naast de reputatieschade stelt Van Wesenbeeck ook dat Netflix en het Vlaamse productiehuis De Mensen inbreuk hebben gemaakt op het auteursrecht. In Ferry 2 zouden fragmenten zijn gebruikt die rechtstreeks uit zijn boek ‘Drugsbaron’ afkomstig zijn. De voormalig crimineel stelt dat dit zonder zijn toestemming is gebeurd, en dat dit bovendien op denigrerende wijze is gedaan.
Hij noemt als voorbeeld een promolied voor de film waarin zijn overleden vrouw Lydia op een kwetsende manier wordt genoemd. Ook dit element draagt bij aan de schadeclaim, die dus niet alleen op reputatie maar ook op emotioneel vlak zwaar weegt.
Geen officiële bevestiging, maar wel suggesties
Netflix heeft nooit officieel toegegeven dat Undercover gebaseerd is op het leven van Adrianus van Wesenbeeck. Toch wijst hij erop dat diverse betrokkenen bij de serie in interviews wél hebben gesuggereerd dat het personage Ferry Bouman losjes is gebaseerd op een echte Nederlandse xtc-baron. Van Wesenbeeck voelt zich hierdoor direct aangesproken.
Hij stelt bovendien dat zijn boek en levensverhaal onrechtmatig zijn gebruikt om het fictieve verhaal te voeden. In zijn ogen is het niet meer ‘losjes geïnspireerd op’, maar een directe kopie van delen uit zijn leven, met als gevolg een publiekelijke karaktermoord.
De juridische strijd: wat staat er op het spel?
De aanklacht van Van Wesenbeeck tegen Netflix is een serieuze zaak. Niet alleen vanwege het financiële belang, maar ook vanwege de implicaties voor andere fictieve producties. Steeds vaker maken series en films gebruik van ‘echte’ verhalen als inspiratie. De vraag is waar de grens ligt tussen creatief gebruik en ongeoorloofd kopiëren of beschadigen.
De zaak zou een precedent kunnen scheppen voor toekomstige rechtszaken over waargebeurde verhalen die zonder toestemming in fictie worden verwerkt. Voor Netflix en andere streamingsdiensten is deze rechtszaak daarom meer dan alleen een juridische kwestie — het is ook een test voor creatieve vrijheid tegenover morele verantwoordelijkheid.
Netflix houdt vooralsnog de lippen stijf op elkaar
Tot nu toe heeft Netflix geen officiële reactie gegeven op de aanklacht van Van Wesenbeeck. Ook het productiehuis De Mensen houdt zich op de vlakte. Dat is niet ongebruikelijk bij lopende rechtszaken, maar het voedt wel de speculatie en publieke discussie.
In de tussentijd groeit de aandacht voor de zaak, zowel in Nederland als internationaal. De mix van misdaad, media, auteursrechten en morele kwesties spreekt tot de verbeelding van het publiek — en zorgt voor toenemende druk op de betrokken partijen om openheid van zaken te geven.
De maatschappelijke discussie over waargebeurde inspiratie
De rechtszaak tegen Netflix raakt aan een bredere maatschappelijke discussie. Mag een streamingdienst zomaar iemand portretteren zonder toestemming, zelfs als het verhaal als fictie wordt gepresenteerd? En hoe ver mag men gaan in het ‘leunen op de werkelijkheid’ om een verhaal boeiender te maken?
Voor Van Wesenbeeck draait het allang niet meer alleen om geld. Hij wil ook zijn naam zuiveren en voorkomen dat zijn verhaal op sensationele wijze wordt gebruikt voor commercieel gewin. De combinatie van zijn verleden, de publieke populariteit van de serie, en de beschuldigingen van auteursrechtschending maken dit tot een juridisch mijnenveld met potentieel verstrekkende gevolgen.
Conclusie: een rechtszaak met grote gevolgen voor fictie en realiteit
De miljoenenzaak van Adrianus van Wesenbeeck tegen Netflix is niet alleen een persoonlijke strijd, maar ook een juridische confrontatie tussen fictie en werkelijkheid. De voormalige crimineel voelt zich oneerlijk behandeld en buitengesloten van de opbrengsten van een serie die volgens hem deels op zijn leven is gebaseerd.
De uitkomst van de zaak kan bepalend zijn voor hoe toekomstige media omgaan met biografisch geïnspireerde content. Wordt deze zaak gewonnen, dan kan het de deur openen voor andere ‘echte’ personen om schadevergoeding te eisen wanneer zij zich onterecht geportretteerd voelen in fictieve producties. Wordt de zaak afgewezen, dan behouden creatieve makers hun vrijheid — maar zal de discussie over morele grenzen niet snel verstommen.
Advocaat van Asmara Thielen: “Ze voelde zich slacht0ffer van victim blaming tijdens de rechtszaak tegen Marco Borsato”
De zaak rond Marco Borsato blijft veel losmaken in Nederland. Terwijl het land verdeeld reageert op de gebeurtenissen in de rechtszaal, heeft Peter Plasman, de advocaat van Asmara Thielen – het meisje dat de zanger beschuldigt van grensoverschrijdend gedrag – zijn zorgen uitgesproken over de manier waarop de zitting is verlopen.
Tijdens een openhartig gesprek in het programma Pauw & De Wit op NPO 1 vertelde Plasman dat zijn cliënt de behandeling van de zaak als “een vorm van victim blaming” heeft ervaren. Volgens hem was het pijnlijk om te zien hoe de aandacht in de rechtszaal meer gericht leek op haar gedrag dan op wat haar is overkomen.
De terugblik bij Pauw & De Wit
Presentator Jeroen Pauw opende het programma met een korte terugblik op de afgelopen week, waarin de rechtszaak tegen Marco Borsato centraal stond.
“Vorige week waren alle ogen gericht op zanger Marco Borsato,” begon Pauw. “Hij moest zich twee dagen lang verantwoorden tegenover de rechter, omdat hij wordt verdacht van grensoverschrijdend gedrag met een vijftienjarig meisje.”
Daarna kondigde Pauw aan dat Peter Plasman te gast was als advocaat van het vermeende slacht0ffer. Plasman, die al vaker in spraakmakende zaken optrad, gaf aan dat hij niet van plan was te reageren op elk detail, maar wel op de toon van het publieke debat.
“Victim blaming op hoog niveau”
Plasman vertelde dat hij eerder in de week het interview had gezien met de advocaten van Marco Borsato, die bij dezelfde talkshow aan tafel hadden gezeten. Dat optreden had hem geraakt.
“Ja, en dat is eigenlijk de reden dat ik nu hier zit,” zei hij. “Wat ik toen zag, vond ik victim blaming op hogeschoolniveau.”
Volgens Plasman voelde zijn cliënt dat ook zo. Ze zou het idee hebben gekregen dat haar gedrag en keuzes ter discussie werden gesteld, terwijl de zaak juist om het gedrag van de verdachte draait.
“Dat was victim blaming pur sang,” zei Plasman nadrukkelijk.
Geen details over haar situatie
Hoewel Pauw probeerde meer te weten te komen over hoe het nu met het meisje gaat, bleef Plasman discreet.
“Daar ga ik helemaal niets over zeggen,” benadrukte hij. “Dat wil zij zelf niet. Ook niet over haar moeder. Zij heeft ervoor gekozen om zich niet publiekelijk uit te spreken, en dat respecteren we.”
De advocaat benadrukte dat het voor zijn cliënt al zwaar genoeg is om te weten dat haar naam en verhaal opnieuw in de openbaarheid komen.
“Ze is niet bekend geworden, ze is beschadigd”
Pauw merkte op dat het meisje door de rechtszaak opnieuw in de media is verschenen, en dus bij het grote publiek bekend is geworden. Plasman reageerde daar scherp op:
“Bekend geworden? Nee, ze is juist min of meer kapotgemaakt bij het grote publiek,” zei hij. “Mijn cliënten zijn niet beroemd geworden, ze zijn beschadigd. Dat is een groot verschil.”
Volgens Plasman is het publieke oordeel vaak genadeloos, zeker wanneer het om bekende personen gaat. “De druk van buitenaf, de commentaren op sociale media — het is iets wat mensen onderschatten,” legde hij uit.
De kern van de zaak
Daarna beschreef Pauw kort de achtergrond van de zaak, zonder in juridische details te treden.
“We hebben het hier over een meisje dat vijftien was, en over wat haar is aangedaan in de periode voordat ze zestien werd,” zei Pauw.
Plasman bevestigde dat het ging om gebeurtenissen vlak voor haar zestiende verjaardag — een leeftijd waarop volgens de wet duidelijke grenzen gelden.
“De wet is daar helder over,” zei hij. “Het maakt niet uit hoe iemand zich gedraagt of wat iemand zegt, een volwassene moet die grens respecteren.”
Pauw voegde toe:
“Je blijft met je handen van een minderjarige af.”
Plasman antwoordde:
“Precies. Ook als die minderjarige zegt dat ze het leuk vindt of zelfs iets uitlokt — dat verandert niets aan de verantwoordelijkheid van de volwassene.”
“Ze wilde alleen erkenning”
Tijdens het gesprek ging Pauw dieper in op de persoonlijke motivatie van het meisje om destijds aangifte te doen. Plasman benadrukte dat het haar nooit om wraak of geld ging, maar om erkenning.
“Mijn cliënt heeft vanaf het begin gezegd: ik wil alleen erkenning,” vertelde Plasman. “Ik wil niet dat hij de gevangenis in gaat. Ik hoef geen geld. Ik wil alleen dat hij erkent dat hij dit heeft gedaan.”
Volgens de advocaat had een vroegere erkenning veel kunnen voorkomen. “Er zijn momenten geweest waarop dit niet zo ver had hoeven komen,” zei hij.
Waarom kwam die erkenning er niet?
Pauw vroeg waarom die erkenning nooit is gekomen. Plasman antwoordde dat hij dat niet weet, maar dat het een vraag is “die alleen Marco Borsato kan beantwoorden”.
“Misschien heeft hij de gevolgen niet kunnen overzien,” zei Plasman. “Het is nooit makkelijk om te zeggen: ‘Ik heb dat gedaan.’ Maar soms is dat de enige manier om dingen goed te maken. Tenzij je ervan overtuigd bent dat je niets verkeerd hebt gedaan.”
Pauw reageerde met een verwijzing naar de verdediging van Borsato:
“Hij zegt ook steeds dat hij niet iets kan bekennen wat hij niet heeft gedaan.”
Plasman bleef bij zijn standpunt:
“Dat zegt hij, maar ik vind de bewijzen meer dan voldoende om tot een veroordeling te komen.”
Een zaak vol emoties en meningen
De zitting tegen Marco Borsato duurde twee dagen en werd breed gevolgd door de media. Buiten de rechtbank verzamelden zich zowel sympathisanten van de zanger als mensen die hun steun betuigden aan het vermeende slacht0ffer. De publieke aandacht maakte de ervaring extra zwaar voor alle betrokkenen.
Plasman benadrukte dat het niet alleen een juridische strijd is, maar ook een emotionele. “Voor mijn cliënt gaat het om erkenning, maar ook om herstel van eigenwaarde,” zei hij. “Het is moeilijk als je het gevoel hebt dat jouw verhaal telkens in twijfel wordt getrokken.”
Reacties in het land
Na de uitzending van Pauw & De Wit ontstonden er online duizenden reacties. Sommige kijkers prezen Plasman om zijn rustige maar duidelijke woorden.
Een veel gedeelde reactie luidde:
“Wat een integere man. Hij zegt precies wat veel mensen voelen: dat slacht0ffers vaker worden beoordeeld dan gehoord.”
Anderen vonden dat het beter was geweest om de zaak niet in een talkshow te bespreken zolang er nog geen uitspraak is. “Iedereen heeft recht op een eerlijk proces,” schreef een kijker. “Zowel het meisje als de verdachte.”
De discussie toont aan hoe complex de balans is tussen openbaarheid en privacy bij dit soort gevoelige zaken.
Wachten op de uitspraak
Het 0penbaar Ministerie heeft in deze zaak vijf maanden cel geëist tegen Marco Borsato. De rechtbank doet naar verwachting volgende maand uitspraak. Tot die tijd blijft het stil aan beide kanten.
Plasman zei in Pauw & De Wit dat zijn cliënt de uitspraak met spanning tegemoetziet, maar probeert om zich zoveel mogelijk op haar eigen herstel te richten. “Ze wil verder met haar leven,” zei hij. “Maar dat kan pas echt als dit hoofdstuk is afgesloten.”
Reflectie op het publieke debat
Het gesprek tussen Pauw en Plasman kreeg veel aandacht, niet alleen vanwege de juridische details, maar vooral door de onderliggende boodschap: de manier waarop we in Nederland omgaan met slacht0ffers van grensoverschrijdend gedrag.
Pauw sloot de uitzending af met een reflectie:
“Wat deze zaak ons leert, is dat woorden ertoe doen. In de rechtszaal, maar ook daarbuiten. Hoe we praten over slacht0ffers bepaalt vaak hoe veilig mensen zich voelen om hun verhaal te delen.”
Daarop reageerde Plasman instemmend:
“Precies dat. Het gaat om respect, erkenning en menselijkheid. Dat verdient iedereen.”