Actueel
Klaas Bijl zat voor de ontvoering huilend in de auto: ‘Er moet daar iets bij hem zijn geknapt’
De verdwijning van Jeffrey (10) en Emma (8) houdt Nederland al dagenlang in zijn greep. Inmiddels lijkt het lot van de kinderen en hun vader Klaas Bijl (67) tragisch te zijn bezegeld, nadat dinsdagavond een auto met meerdere lichamen werd aangetroffen in het water bij Winschoten. Wat voorafging aan die fatale gebeurtenis, begint nu langzaam duidelijk te worden. Bekenden van Klaas vertellen over een man die zich in de dagen voor de verdwijning in een steeds instabielere toestand bevond.
Volgens meerdere bronnen was Klaas Bijl op de ochtend van de vermissing zwaar geëmotioneerd. Hij bevond zich op dat moment in Duitsland, waar hij kennissen bezocht. Daar barstte hij volgens ooggetuigen in tranen uit. “Hij zat huilend in zijn auto,” vertelt een vriend die hem die ochtend sprak. “We maakten ons zorgen. Hij had het duidelijk mentaal zwaar.”
De zorgen van zijn omgeving waren niet ongegrond. Uit voorzorg namen vrienden zijn autosleutels in beslag, in de hoop dat hij tot rust zou komen en geen overhaaste beslissingen zou nemen. Maar Bijl bleek vastberaden. Hij had een reservesleutel bij zich en vertrok alsnog. Korte tijd later zou hij terugrijden naar Nederland, naar Beerta, waar zijn twee kinderen verbleven.
Daar haalde hij Jeffrey en Emma op. Volgens zijn vriendin Mirna, die bij hem thuis verbleef, was Klaas bij thuiskomst onrustig en gejaagd. “Hij kwam ineens binnen, heel anders dan normaal. Hij zei dat hij met de kinderen naar McDonald’s ging, maar daarna riep hij: ‘We gaan naar het paradijs’.” Dat moment werd door haar als alarmerend ervaren, maar voor ze kon ingrijpen, waren ze vertrokken.
Vlak daarna, rond 15.30 uur, werden Jeffrey en Emma voor het laatst gezien. Ze stapten met hun vader in de auto en verdwenen van de radar. Het was het begin van een landelijke vermissingszaak, die resulteerde in een Amber Alert en een massale zoekactie, waarbij honderden mensen betrokken raakten.
De p0litie vreesde al snel het ergste. In de woning van Klaas werd een brief gevonden met inhoud die aanleiding gaf tot grote zorgen. Daarin zou de vader hebben verwezen naar een eindbeslissing, wat leidde tot het vermoeden dat hij zichzelf en zijn kinderen iets aan wilde doen.
Wat Klaas precies tot dit punt bracht, is onderwerp van onderzoek, maar omstanders wijzen op een diepgewortelde strijd rond de voogdij. Klaas zou zich steeds machtelozer hebben gevoeld in de omgang met zijn kinderen. Na een pijnlijke scheiding had hij slechts beperkt contact met zijn kinderen. Die beperkte omgangsregeling zou hem zwaar zijn gevallen.
Een bekende van de familie vertelt: “Klaas was niet gewelddadig, maar hij voelde zich buiten spel gezet. Hij had het gevoel dat hem alles werd afgenomen. Zijn kinderen waren zijn alles, en het idee dat hij hen misschien nog minder zou zien, vrat aan hem.”
Er zijn signalen dat Klaas zich al langere tijd in een isolement bevond. Zijn sociale kring was klein, en volgens zijn vriendin worstelde hij met gevoelens van eenzaamheid. Ook was er sprake van alcoholgebruik. “Hij dronk veel, vaak ’s avonds. Soms gooide hij spullen kapot. Maar hij bleef wel altijd liefdevol naar zijn kinderen,” aldus een buurvrouw.
De mentale gesteldheid van Klaas zou de laatste weken verder zijn afgebrokkeld. Vrienden zagen hem steeds minder. Die zaterdag, toen hij huilend in zijn auto zat, was volgens kennissen een duidelijk kantelpunt. “Er moet iets zijn geknapt in zijn hoofd,” aldus een vriend. “Hij was geen slechte man, maar hij zat vast. Hij wist geen uitweg meer.”
De keuze om toch met zijn kinderen te vertrekken, ondanks eerdere pogingen van zijn omgeving om hem tegen te houden, wijst op een tragisch voornemen. De reservesleutel symboliseert in die zin de vastberadenheid van een man die een beslissing had genomen, hoe onbegrijpelijk die ook is.
De vondst van de auto met lichamen op dinsdagavond bevestigt dat de angstige vermoedens van velen wellicht bewaarheid zijn. Hoewel de p0litie nog geen officiële identificatie heeft gedeeld, is de verwachting dat het gaat om Klaas en zijn kinderen. De auto kwam overeen met het opgegeven signalement en werd gevonden in een kanaal bij Winschoten, niet ver van de plek waar Klaas voor het laatst was gesignaleerd.
De zaak raakt een gevoelige snaar in de samenleving. Op sociale media, in dorpen als Beerta en Winschoten, en in de landelijke media wordt massaal meegeleefd. Er zijn kaarsen aangestoken, bloemen neergelegd, en berichten van steun gedeeld. Tegelijkertijd is er verontwaardiging over hoe deze tragedie heeft kunnen gebeuren. Sommigen vragen zich af of er eerder signalen zijn gemist.
De p0litie heeft inmiddels aangekondigd dat er een evaluatie komt van het handelen in de aanloop naar de vermissing. Waarom is er, ondanks signalen van onrust bij Klaas en zorgen van de moeder, geen eerdere interventie geweest? Waarom kon hij zijn kinderen meenemen, terwijl er twijfel was over zijn mentale toestand?
Voor nu blijft het wachten op formele duidelijkheid. De identificatie van de lichamen, de afronding van het forensisch onderzoek en het p0litieonderzoek naar de toedracht moeten de komende dagen antwoord geven op de vele vragen.
Wat overblijft is een diep gevoel van verlies. Twee jonge kinderen, geliefd bij familie en school, en een vader die ten onder ging aan wanhoop. De tragedie is niet alleen persoonlijk, maar ook maatschappelijk. Het roept de vraag op: hoe voorkomen we dat wanhoop omslaat in een onomkeerbare daad?
De dagen die volgen zullen zwaar zijn voor de betrokken familieleden, vrienden, en de hele gemeenschap. Maar ook voor de hulpverleners, p0litiemensen en vrijwilligers die zich vol inzet hebben ingezet in de zoektocht. Voor hen was dit geen zaak, maar een missie van mens tot mens. En ook zij zullen moeten verwerken wat er nu, onherroepelijk, is gebeurd.
