Actueel
Afscheid van Manuëla Kemp: “Ze opende ineens haar ogen”
Aan het begin van deze week werd het verdrietige nieuws bekendgemaakt dat Manuëla Kemp (61) met een repatriëringsvlucht naar Nederland is gevlogen om hier haar laatste dagen door te brengen. Dit hartverscheurende moment heeft diepe indruk gemaakt op haar dierbaren en fans. Patty Brard, een goede vriendin van Kemp, kreeg de kans om afscheid te nemen en deelde haar ervaringen in een emotioneel interview.
Een Laatste Kans om Afscheid te Nemen
De man van Manuëla, Tjerk Lammers, heeft enkele mensen uit hun directe kring de mogelijkheid geboden om afscheid te nemen. Patty Brard behoorde tot deze groep en besloot direct naar het z!ekenhuis te gaan waar Kemp op de intensive care ligt. “Het is mooi dat Tjerk ons de kans heeft gegeven om Manuëla nog een laatste keer te zien,” vertelt Brard met zichtbare dankbaarheid.
Een Onvergetelijk Moment
Patty beschrijft het moment waarop ze Manuëla zag als bijzonder. “Ze zag er goed uit, eigenlijk heel mooi op haar eigen manier, met haar haar omhoog en een lichte zwelling,” vertelt ze. Wat volgde, was een onverwacht en ontroerend moment. Volgens Brard opende Manuëla ineens haar ogen. “Ik pakte haar vast en zei: ‘Maan, ik ben het, Patty.’ Het leek alsof ze daar even van schrok, waarna haar mooie blauwe ogen zich weer sloten.”
Hoewel dit moment leek op een teken van leven, benadrukt Brard dat er geen hoop meer is op herstel. “Dit zijn reflexen die horen bij deze situatie. Er is helaas geen kans meer op verbetering,” zegt ze met tranen in haar ogen.
Een Kwetsbaar Moment van Dankbaarheid
Patty is diep dankbaar dat ze de gelegenheid heeft gekregen om afscheid te nemen. Ze bracht ongeveer een kwartier door bij Manuëla en gebruikte die tijd om haar dankbaarheid te uiten. “Ik hoop dat ze iets heeft meegekregen van de liefde en waardering die ik voor haar voel. Ze heeft zoveel voor me betekend in mijn leven.”
Dit moment van afscheid is voor Patty, en voor anderen die Manuëla hebben gekend, een kans om niet alleen hun verdriet te verwerken, maar ook hun dankbaarheid te tonen voor de impact die zij heeft gehad.
De Ongelukkige Gebeurtenissen
Manuëla Kemp’s huidige toestand is het gevolg van een tragisch 0ngeluk op 7 december. Die dag stapte ze in Portugal op haar scooter om kerstinkopen te doen. Toen ze tegen de avond nog steeds niet thuis was, maakte Tjerk zich zorgen en besloot naar de politie te gaan. Daar kreeg hij het verwoestende nieuws dat zijn vrouw een ernstig 0ngeluk had gehad.
Manuëla was tijdens haar rit van de scooter gevallen. De klap was zo hevig dat ze met spoed naar het z!ekenhuis werd gebracht en in c0ma belandde. Sindsdien is haar toestand niet verbeterd. Vorige week werd bekendgemaakt dat het deel van haar hersenen dat essentieel is voor haar identiteit en persoonlijkheid, onherstelbaar beschadigd is.
De Onomkeerbare Realiteit
De boodschap dat Manuëla nooit meer uit haar c0ma zal ontwaken, heeft haar naasten diep geraakt. Tjerk Lammers, haar man, heeft de moeilijke beslissing genomen om haar terug naar Nederland te laten brengen, zodat ze haar laatste dagen in vertrouwde omgeving kan doorbrengen. Voor vrienden en familie was dit een kans om nog afscheid te nemen, hoe pijnlijk dat ook is.
Patty Brard benadrukt dat Manuëla een bijzondere plek in haar leven had. “Ze was altijd zo liefdevol, zo sprankelend. Dit afscheid is niet alleen zwaar, maar ook een moment om stil te staan bij de bijzondere momenten die we samen hebben gedeeld.”
Een Leven dat Velen Raakte
Manuëla Kemp heeft door de jaren heen een indrukwekkend nalatenschap opgebouwd. Als presentatrice en zangeres heeft ze talloze harten weten te raken. Haar warme persoonlijkheid, talent en onvergetelijke glimlach maakten haar tot een geliefd figuur in de Nederlandse mediawereld. Haar vrienden en collega’s herinneren haar als een vrouw met een enorme levenslust en een hart van goud.
De impact van haar tragische situatie laat zien hoe diep ze door anderen wordt gewaardeerd. Op sociale media stromen de steunbetuigingen binnen. Fans, vrienden en bekenden delen herinneringen en foto’s van Manuëla, waarmee ze de liefde en bewondering voor haar uitdrukken.
Dankbaarheid en Verdriet
Het verhaal van Manuëla Kemp is een pijnlijke herinnering aan de fragiliteit van het leven. Terwijl haar vrienden en familie hun verdriet verwerken, vinden ze ook troost in de liefdevolle herinneringen die ze achterlaat. Haar man, Tjerk, speelt hierin een cruciale rol door anderen de ruimte te geven om afscheid te nemen en hun emoties te delen.
Een Laatste Groet
Voor Patty Brard was het bezoek aan het z!ekenhuis een emotioneel, maar belangrijk moment. “Ik ben Tjerk zo dankbaar dat hij dit mogelijk heeft gemaakt. Het was zwaar, maar ook bijzonder om nog even bij haar te kunnen zijn en haar te bedanken voor alles wat ze heeft betekend.”
Manuëla Kemp blijft in de harten van velen voortleven. Haar levenslust, warmte en authenticiteit hebben een blijvende indruk achtergelaten. Terwijl haar naasten zich voorbereiden op een wereld zonder haar, blijft haar nalatenschap een bron van inspiratie en herinnering.
Met dit verhaal willen we niet alleen haar verlies erkennen, maar ook het prachtige leven vieren dat Manuëla heeft geleid. Haar invloed zal nog lang voelbaar blijven, en haar aanwezigheid zal altijd gemist worden.
Actueel
Simon (20), de zoon van Bart De Wever, doet onthutsende bekentenis: ‘Mijn vader is verschrikkelijk’
“Mijn vader is verschrikkelijk”: openhartige woorden van Simon De Wever raken een gevoelige snaar
Het zijn woorden die hard binnenkomen. Niet omdat ze schreeuwerig zijn uitgesproken, maar juist omdat ze doordrenkt lijken van emotie en onmacht. Simon De Wever, de twintigjarige zoon van politicus Bart De Wever, heeft zich in een zeldzaam openhartig moment uitgesproken over de relatie met zijn vader. Zijn uitspraak — “Mijn vader is verschrikkelijk” — veroorzaakte direct opschudding, maar wie verder kijkt dan de letterlijke woorden, ziet vooral een jongvolwassene die worstelt met afstand, verwachtingen en gemis.
Geen politieke aanval, geen publieke afrekening, maar een persoonlijke kreet die veel losmaakt bij mensen die zich herkennen in het gevoel achter de woorden.
Geen beschuldiging, maar een uiting van gemis
Mensen uit de omgeving van Simon benadrukken dat zijn uitspraak niet bedoeld was als een veroordeling van zijn vader als persoon. Integendeel. Het ging volgens hen om het benoemen van een gevoel dat al langer sluimerde: emotionele afstand binnen een vader-zoonrelatie die onder druk staat door verantwoordelijkheden, agenda’s en een leven in de schijnwerpers.
Een familievriend verwoordt
het voorzichtig:
“Hij bedoelt niet dat zijn
vader slecht is. Hij bedoelt dat hij hem mist.”
Dat onderscheid is cruciaal. De uitspraak krijgt pas betekenis wanneer ze wordt gelezen als een uiting van pijn, niet van verwijt.
Opgroeien in de schaduw van een publiek figuur
Simon groeide op met een vader die niet alleen vader was, maar ook een van de meest invloedrijke politici van Vlaanderen. Dat betekent leven met camera’s, commentaar, publieke verwachtingen — en een agenda die zelden leeg is. Voor een kind kan dat verwarrend zijn.
Volgens mensen die Simon goed kennen, voelde hij zich soms letterlijk en figuurlijk op de tweede plaats komen. Niet uit onwil van zijn vader, maar door de realiteit van een leven dat grotendeels in het teken staat van publieke verantwoordelijkheid.
“Als je vader altijd bezig is met het land, vraag je je af waar jij past,” zou Simon hebben gezegd.
Die gedachte is pijnlijk herkenbaar voor kinderen van ouders met veeleisende beroepen, of dat nu in de politiek, zorg, het bedrijfsleven of de media is.
Een poging tot verzoening die strandde
Volgens bronnen dicht bij het gezin zou er recent een poging zijn geweest om de relatie te herstellen of in elk geval te verdiepen. Er werd een gesprek gepland waarin alles uitgesproken zou worden. Verwachtingen waren hoog, maar de uitkomst bleek teleurstellend.
“Ze spraken langs elkaar heen,” aldus een
betrokkene.
“Simon zocht nabijheid en
erkenning. Bart zocht oplossingen en structuur.”
Het gesprek eindigde zonder ruzie, maar ook zonder het gevoel dat er echt verbinding was ontstaan. Juist die leegte kan soms meer pijn doen dan een open conflict.
Publieke reacties: verdeeld maar betrokken
De uitspraak van Simon leidde tot een golf aan reacties in Vlaanderen en daarbuiten. Op sociale media, in opinies en gesprekken aan de keukentafel werd de situatie breed besproken. De meningen lopen uiteen, maar de toon blijft opvallend vaak empathisch.
Veel mensen herkennen zichzelf in Simons woorden:
-
“Dit gaat niet over politiek, dit gaat over vaderschap.”
-
“Een zoon mag zijn gevoel uiten, ook als dat ongemakkelijk is.”
-
“Dit is geen aanval, dit is een noodkreet.”
Tegelijk zijn er ook stemmen die vinden dat zulke zaken privé hadden moeten blijven, los van media-aandacht. Die spanning tussen openheid en privacy is precies wat dit verhaal zo complex maakt.
Stilte van Bart De Wever zegt ook iets
Van de kant van Bart De Wever is er geen publieke reactie gekomen. Voor wie hem kent, is dat niet verrassend. Hij staat erom bekend privézaken buiten de openbaarheid te houden en conflicten liever binnenskamers te bespreken.
Insiders suggereren dat hij het gesprek met zijn zoon niet via de media wil voeren, maar op een moment en plek die rust en veiligheid bieden. Of en wanneer dat gebeurt, is onbekend.
Wat wel duidelijk is: zwijgen betekent niet per se onverschilligheid. Soms is stilte een poging om escalatie te vermijden.
Een breder gesprek over emotionele beschikbaarheid
Wat deze situatie overstijgt, is het grotere thema dat ermee wordt aangeraakt: emotionele beschikbaarheid van ouders, vooral vaders, in een wereld die steeds meer vraagt. Succes, verantwoordelijkheid en maatschappelijke druk kunnen onbedoeld afstand creëren binnen gezinnen.
Simons verhaal raakt een snaar omdat het universeel is. Het gaat over gezien willen worden, gehoord willen worden, en het gevoel dat liefde soms verloren gaat in praktische drukte.
Geen schandaal, maar een kwetsbaar moment
Wie dit verhaal leest als sensatie, mist de kern. Dit is geen rel, geen politieke kwestie, geen aanval. Het is een moment van kwetsbaarheid, uitgesproken door iemand die nog zoekt naar zijn plek — als zoon, als individu, los van de rol van zijn vader.
De
woorden “mijn vader is
verschrikkelijk” klinken hard, maar wie tussen de regels
leest, hoort iets heel anders:
een zoon die zijn vader nodig heeft.
En misschien is dat, in alle rumoer, de meest menselijke boodschap van allemaal.
