Actueel
Grote zorgen over GTST: ”Dit is het einde”
De zorgen rond Goede Tijden, Slechte Tijden worden steeds groter. De langstlopende soap van Nederland, die onlangs nog haar 35-jarig jubileum vierde, lijkt haar vanzelfsprekende plek in de vooravond langzaam maar zeker kwijt te raken. Waar de serie decennialang een vaste waarde was met stabiele en vaak indrukwekkende kijkcijfers, laten recente cijfers een duidelijk dalende lijn zien. Voor veel trouwe kijkers, maar ook voor kenners van het tv-landschap, voelt dat als een schok.
Een historische mijlpaal met een wrange bijsmaak
Het jubileumjaar van GTST had een feestelijk moment moeten zijn. Vijfendertig jaar onafgebroken op televisie is een prestatie van formaat. Weinig programma’s weten zo lang relevant te blijven, laat staan dagelijks een groot publiek te bereiken. Toch hangt er juist nu een schaduw over dat succesverhaal. In plaats van jubelberichten over recordcijfers of een opleving, gaat het gesprek vooral over teruglopende kijkersaantallen en de vraag of de serie haar glans aan het verliezen is.
Kijkcijfers onder een symbolische grens
Volgens mediakenner Tina Nijkamp is de situatie zorgelijk. Vorige week zakte GTST voor het eerst onder de symbolische grens van 600.000 kijkers. Dat is een moment dat binnen televisiewereld meer betekent dan alleen een getal. Die grens stond jarenlang symbool voor de vaste achterban die elke avond trouw inschakelde. De meest recente aflevering wist die grens nauwelijks te overstijgen, met ongeveer 603.000 kijkers. Nijkamp liet op sociale media weten dat het “helemaal niet goed gaat” en waarschuwde dat de soap zelfs ingehaald dreigt te worden door concurrerende programma’s.
Dreiging uit onverwachte hoek
Die waarschuwing klinkt niet overdreven. Realityprogramma Bondgenoten trok onlangs zo’n 580.000 kijkers, een aantal dat gevaarlijk dicht in de buurt komt van de cijfers van GTST. Voor een serie met de status en geschiedenis van Goede Tijden, Slechte Tijden is dat een pijnlijke vergelijking. Jarenlang was GTST onaantastbaar in de vooravond, terwijl realityformats vaak als vluchtig werden gezien. Dat die rollen nu bijna lijken om te draaien, zet de discussie op scherp.
Wat is er veranderd?
De vraag die steeds vaker wordt gesteld: waar gaat het mis? Is het de inhoud, het tijdstip, of simpelweg het veranderende mediagebruik? Waarschijnlijk is het een combinatie van factoren. Verhaallijnen die vroeger wekenlang gespreksonderwerp waren, lijken nu minder los te maken bij het publiek. Sommige kijkers klagen over een gebrek aan spanning of herkenbaarheid, terwijl anderen juist vinden dat de serie te ver is afgedreven van haar roots.
De impact van streaming en uitgesteld kijken
Daarnaast speelt het veranderende kijkgedrag een grote rol. Jongere generaties kijken nauwelijks nog lineaire televisie. Zij volgen series via streamingdiensten, on demand en vaak op momenten die hen uitkomen. Hoewel GTST ook online te bekijken is, telt dat niet altijd volledig mee in de traditionele kijkcijfers. Daardoor kan het beeld ontstaan dat het publiek massaal afhaakt, terwijl een deel simpelweg op een andere manier kijkt.
Concurrentie is feller dan ooit
De concurrentie in de vooravond is bovendien toegenomen. Niet alleen andere zenders, maar ook online platforms strijden om aandacht. Realityprogramma’s, spelshows en zelfs sociale media bieden snelle, hapklare content die makkelijk te consumeren is. Een dagelijkse soap vraagt meer betrokkenheid: je moet het verhaal volgen, personages kennen en regelmatig kijken om niets te missen. Dat is voor een deel van het publiek een te grote investering geworden.
Trouwe fans blijven, maar worden ouder
Wat ook meespeelt, is de samenstelling van het publiek. GTST heeft een zeer trouwe fanbase, maar die vergrijst. Kijkers die al sinds de jaren negentig of zelfs eerder kijken, blijven vaak loyaal. De instroom van nieuwe, jonge kijkers lijkt echter beperkt. Dat maakt het moeilijk om het kijkcijfer op peil te houden, zeker wanneer oudere kijkers om uiteenlopende redenen afhaken.
Kan de soap zichzelf opnieuw uitvinden?
De grote vraag is of Goede Tijden, Slechte Tijden in staat is zichzelf opnieuw uit te vinden zonder haar identiteit te verliezen. In het verleden heeft de serie vaker bewezen flexibel te zijn. Nieuwe personages, maatschappelijke thema’s en verrassende wendingen zorgden regelmatig voor een frisse wind. Maar de lat ligt nu hoger dan ooit. Een simpele verhaallijn of stunt lijkt niet meer voldoende om het tij te keren.
De rol van nostalgie
Tegelijkertijd blijft nostalgie een krachtig wapen. Veel kijkers hebben een emotionele band met de serie en haar personages. Die band kan ervoor zorgen dat mensen blijven kijken, zelfs als ze kritisch zijn. De vraag is echter of nostalgie alleen genoeg is om een nieuwe generatie te binden, of dat er meer nodig is om relevant te blijven in een snel veranderend medialandschap.
Wat staat er op het spel?
Voor RTL en de makers van GTST staat er veel op het spel. De soap is niet alleen een programma, maar ook een merk dat jarenlang de vooravond heeft gedragen. Dalende kijkcijfers kunnen gevolgen hebben voor advertentie-inkomsten, programmering en uiteindelijk zelfs het voortbestaan van de serie. Hoewel niemand openlijk spreekt over een einde, wordt het onderwerp achter de schermen ongetwijfeld besproken.
Voorzichtig optimisme of realisme?
Toch is het te vroeg om Goede Tijden, Slechte Tijden af te schrijven. De serie heeft vaker moeilijke periodes gekend en wist zich telkens weer te herpakken. De huidige cijfers zijn zorgelijk, maar niet onomkeerbaar. Met scherpe keuzes, sterke verhaallijnen en een duidelijke visie op de toekomst kan de soap mogelijk opnieuw aansluiting vinden bij het publiek.
Conclusie
De dalende kijkcijfers van Goede Tijden, Slechte Tijden zijn een signaal dat niet genegeerd kan worden. Ze weerspiegelen niet alleen veranderingen binnen de serie zelf, maar ook een bredere verschuiving in hoe en wanneer mensen televisie kijken. Of GTST erin slaagt haar positie te behouden, zal afhangen van de bereidheid om te vernieuwen én te luisteren naar wat het publiek nog verwacht. Eén ding is zeker: de soap staat op een kruispunt, en de komende periode zal bepalend zijn voor haar toekomst.
Actueel
“Mijn lichaam kende geen seconde rust” – Rudy Morren na zware hersenoperatie door Parkinson: “Ik was er klaar voor”
Rudy Morren klinkt vandaag anders dan vroeger. Zijn stem is rustiger, minder gejaagd, maar draagt een gewicht dat er voorheen niet was. De acteur en schrijver is 62 en heeft een ingrijpende periode achter de rug. Na jaren van leven met de z!ekte van Parkinson onderging hij onlangs een zware hersenoperatie. Een beslissing die zijn leven op zijn kop zette en tegelijk een pijnlijke waarheid blootlegde waar hij lange tijd nauwelijks woorden aan gaf.
“Geen seconde vond mijn lichaam
rust,” zegt hij vandaag.
“Ik was op. Echt op.”
Een z!ekte die niet schreeuwt, maar sluipt
Parkinson kwam niet als een plotselinge mokerslag. Het begon subtiel, bijna onmerkbaar. Kleine trillingen. Spanning in het lichaam. Een gevoel van onrust dat niet meer wegging. In het begin probeerde Rudy het te negeren. Hij werkte door, schreef, stond op podia, sprak met mensen. Maar langzaam werd duidelijk dat zijn lichaam hem niet meer volgde zoals vroeger.
Wat de z!ekte voor hem zo slopend maakte, was niet alleen de pijn of de zichtbare symptomen. Het was vooral het gebrek aan stilte. Zelfs in rust bleef zijn lichaam gespannen, alert, alsof het nooit meer mocht ontspannen. Slapen werd moeilijk. Ontspannen onmogelijk.
“Zelfs wanneer ik stil lag, ging het door,” vertelt hij. “Mijn lichaam zweeg nooit. Dat vreet aan je.”
Zeven jaar vechten zonder pauze
Jarenlang leefde Rudy op wilskracht. Mensen in zijn omgeving zagen iemand die bleef functioneren, bleef creëren, bleef praten. Wat ze minder zagen, was de prijs die hij daarvoor betaalde. Elke dag was een gevecht. Elk optreden, elk gesprek, elke verplaatsing vergde energie die hij eigenlijk niet meer had.
Volgens mensen dicht bij hem kwam hij op een punt waarop zelfs de dingen die hem altijd overeind hielden, te zwaar werden. Zijn lichaam protesteerde steeds harder, terwijl zijn hoofd bleef aandringen om door te gaan.
“Het ergste was niet dat ik pijn had,” zegt Rudy. “Het ergste was dat ik geen moment meer had waarop ik even mezelf kon zijn, zonder strijd.”
Het moment waarop alles te zwaar werd
Wat Rudy vandaag zo openlijk benoemt, is iets waar weinig mensen graag over spreken. Er kwam een moment waarop hij zich afvroeg hoe lang dit nog zin had. Niet uit drama, niet uit impulsiviteit, maar uit pure uitputting.
“Ik heb tegen dokters gezegd: als dit mijn eindstation is, dan hoeft het voor mij niet meer,” zegt hij zonder omwegen.
Het zijn woorden die hard aankomen. Ze tonen geen d00dswens, maar een grens. De grens van wat een mens kan dragen wanneer het lijden uitzichtloos lijkt. Rudy benadrukt dat hij niet d00d wilde, maar dat hij zo niet verder kon leven.
“Ik was er klaar voor,” zegt hij. “Niet omdat ik weg wilde, maar omdat ik geen perspectief meer voelde.”
Een ingreep zonder garanties
Na jaren van behandelingen, medicatie en zoeken naar verlichting, kwam er een optie op tafel: een complexe hersenoperatie. Geen eenvoudige ingreep. Geen belofte op succes. Alleen een kans. Een sprankje hoop.
Een half jaar geleden hakte Rudy de knoop door. Hij wist dat het alles kon veranderen, maar ook dat het kon mislukken. Toch voelde niets doen niet langer als een optie.
“Je komt op een punt waarop je denkt: of dit, of niets,” zegt hij. “En dat is een heel eenzame beslissing.”
De stilte na de storm
Wat volgde na de operatie, omschrijft Rudy als onwerkelijk. Voor het eerst in jaren werd het stil in zijn lichaam. Geen constante spanning meer. Geen eindeloze innerlijke onrust. Gewoon… rust.
“Het is alsof mijn gezondheid mij eerst is afgenomen,” zegt hij, “en nu plots deels is teruggegeven.”
Die rust voelt als een cadeau, maar ook als iets waar hij voorzichtig mee omgaat. Alsof hij het nog niet helemaal durft te geloven. De operatie bracht verlichting, maar geen volledige genezing. Parkinson is er nog steeds. Alleen is de strijd niet langer allesoverheersend.
Herstel is meer dan cijfers
Toch wil Rudy niet dat zijn verhaal gelezen wordt als een simpel succesverhaal. De operatie heeft veel veranderd, maar wist het verleden niet uit. De jaren van spanning, angst en uitputting hebben hun sporen nagelaten.
“Je vergeet niet hoe diep je gezeten hebt,” zegt hij. “Dat draag je mee.”
Herstel is voor hem niet alleen fysiek. Het gaat ook over vertrouwen in zijn lichaam, over durven ontspannen zonder bang te zijn dat het weer ontspoort. Over opnieuw leren leven zonder voortdurend op je hoede te zijn.
Een eerlijk verhaal dat raakt
Rudy’s openheid raakt een gevoelige snaar. Niet alleen bij mensen met Parkinson, maar bij iedereen die ooit heeft gevoeld hoe dun de grens kan zijn tussen volhouden en op zijn. Zijn verhaal roept vragen op over lijden, autonomie en hoe ver iemand moet blijven gaan wanneer het leven vooral pijn doet.
Sommigen noemen zijn woorden moedig. Anderen vinden ze confronterend. Maar niemand kan ontkennen dat ze echt zijn.
“Ik heb het overleefd,” zegt
Rudy.
“Maar ik weet ook hoe dun die lijn was.”
Voorzichtig vooruitkijken
Vandaag kijkt Rudy voorzichtig vooruit. Met dankbaarheid voor wat er is teruggekomen, maar ook met respect voor wat hij heeft doorstaan. Hij weet dat niets vanzelfsprekend is. Dat zijn lichaam kwetsbaar blijft. Maar hij voelt weer ruimte om te ademen.
Zijn stem, rustiger dan vroeger, draagt het verhaal van iemand die tot het uiterste is gegaan en terugkeerde met een nieuwe blik op leven en grenzen. Geen grootse verklaringen. Geen valse hoop. Alleen eerlijkheid.
En misschien is dat precies waarom zijn verhaal zo blijft nazinderen. Omdat het niet alleen over z!ekte gaat, maar over mens zijn. Over hoe ver je kunt gaan. En over de kracht – én kwetsbaarheid – van toegeven dat het soms genoeg is geweest.