Actueel
Metejoor helemaal in shock: “Ik ben meteen gaan overgeven toen ik van het podium kwam”
Metejoor zingt met zijn idool voor miljoenen kijkers – terwijl zijn hart breekt
Voor ruim een miljoen mensen was het een droomoptreden: zanger Metejoor, alias Joris Van Rossem, die zij aan zij met zijn grote voorbeeld Marco Borsato op het podium stond tijdens de finale van The Voice. Het publiek zag een ontroerend duet tussen twee artiesten die elkaar muzikaal naadloos aanvulden. Maar achter dat magische moment ging een intens persoonlijk verhaal schuil, dat pas veel later bekend werd.
Wat niemand wist: terwijl de camera’s draaiden en het applaus aanzwol, vocht Metejoor tegen een diep verdriet. Vlak voor hij het podium betrad, kreeg hij een telefoontje dat zijn leven voor altijd zou tekenen.
Een telefoontje van thuis
In een openhartig interview blikte Metejoor later terug op die bewuste dag. “Ik mocht optreden tijdens de finale van The Voice, samen met mijn groot idool Marco Borsato,” vertelt hij. Een mijlpaal voor de zanger die zijn carrière te danken heeft aan doorzettingsvermogen én liefde voor muziek. Maar de droom veranderde in één telefoontje in een emotionele rollercoaster.
Vijf minuten voor hij op moest, ging zijn telefoon. Aan de andere kant van de lijn: zijn vader. De boodschap was kort, maar vernietigend. “Je opa wil zich laten inslapen. Hij is op,” klonk het. Metejoor hoorde de woorden, maar had amper tijd om ze te verwerken. Binnen enkele minuten moest hij het podium op, het optreden van zijn leven geven – en tegelijk afscheid nemen van een van de belangrijkste mensen in zijn leven.
Een dubbel moment: afscheid en applaus
Terwijl het publiek reikhalzend uitkeek naar het optreden, gebeurde er achter de schermen iets van een heel andere orde. Metejoor nam afscheid van zijn grootvader via FaceTime. “Ik heb hem zien inslapen via mijn telefoon,” vertelt hij met emotie. “En nog geen minuut later kreeg ik in mijn oortje te horen: ‘Joris, je moet nu het podium op’.”
Wat er daarna gebeurde, is haast niet in woorden te vatten. De zanger stapte het podium op, met miljoenen ogen op zich gericht, terwijl zijn hoofd en hart ergens anders waren. Wat voor velen voelde als een feestelijk moment, was voor hem het begin van een rouwproces.
De stilte achter de spotlights
“Ik heb dat optreden eigenlijk helemaal niet bewust meegemaakt,” vertelt Metejoor. “Mijn hoofd zat bij opa. Ik kon alleen maar aan hem denken.” Op automatische piloot bracht hij het duet ten gehore. De zang zat er technisch perfect op, maar zijn hart was afwezig.
Zodra het optreden voorbij was en het applaus verstomde, viel alle spanning van hem af. De emotionele klap kwam hard aan. “Ik ben meteen van het podium naar het toilet gelopen en daar gaan overgeven,” zegt hij eerlijk. “Ik was zo misselijk van de stress en het verdriet. Daarna ben ik een week ziek geweest. Mijn lichaam reageerde gewoon op alles wat er gebeurd was.”
Tussen rouw en verantwoordelijkheid
Het verhaal van Metejoor toont de kracht – en tegelijk de kwetsbaarheid – van artiesten die ondanks persoonlijke pijn blijven optreden. “Het was alsof ik een rol speelde,” vertelt hij over die bewuste avond. “Een professionele buitenkant, maar vanbinnen voelde ik me leeg.”
Toch besloot hij door te zetten. Niet alleen voor het publiek, maar ook uit eerbetoon aan zijn opa. “Mijn grootvader was trots op me. Hij wist dat ik ging optreden die avond. En ik wilde hem die laatste eer bewijzen door er gewoon te staan. Zelfs al brak mijn hart.”
Muziek als helende kracht
Voor Metejoor is muziek altijd een vorm van verwerking geweest. En dat gold ook in deze situatie. Hoewel het optreden gepaard ging met enorme innerlijke pijn, bleek het later ook een soort houvast.
“Muziek helpt me om dingen te plaatsen,” zegt hij. “Niet alleen als artiest, maar ook als mens. Ik heb later pas echt kunnen rouwen, maar op dat moment was het zingen mijn manier om toch verbonden te blijven met mijn opa.”
Het lied dat hij zong met Marco Borsato kreeg daardoor een extra lading. Het werd ongewild een afscheidssymbool, een muzikaal monument voor een man die altijd een steunpilaar was in zijn leven.
Groot idool en onverwachte steun
Het duet met Marco Borsato was voor Metejoor al bijzonder vanwege de muzikale samenwerking. Dat zijn groot idool uitgerekend op dat moment naast hem stond, gaf hem ook steun, al had Marco geen idee van wat er speelde. “Ik heb het hem toen niet verteld. Pas veel later wist hij wat er op dat moment gebeurde,” aldus Metejoor.
De connectie tussen de twee artiesten was puur muzikaal, maar kreeg achteraf een diepere betekenis. “Dat ik dit moment heb gedeeld met iemand naar wie ik altijd heb opgekeken, gaf me op een bepaalde manier troost. Al was het allemaal dubbel en zwaar.”
Een herinnering die blijft
Het moment op het podium is voor het publiek een blijvende herinnering aan een krachtig duet. Voor Metejoor is het dat ook – maar dan met een extra laag. Het optreden staat voor hem symbool voor afscheid nemen, doorgaan en trouw blijven aan wie je bent, zelfs op de moeilijkste momenten.
“Ik denk nog vaak aan die avond,” zegt hij. “Niet aan de glitter of de camera’s, maar aan het telefoontje, aan mijn opa, aan de stilte tussen de noten.”
Sterker dan ooit
Sindsdien is er veel gebeurd in het leven van Metejoor. Zijn carrière zit in de lift, hij heeft talloze prijzen gewonnen, en zijn naam is niet meer weg te denken uit de Vlaamse en Nederlandse muziekscène. Maar het optreden met Marco Borsato blijft een breekpunt. Het moment waarop hij als artiest moest presteren, terwijl hij als kleinzoon afscheid nam.
Die ervaring heeft hem veranderd. “Ik heb geleerd dat verdriet en schoonheid soms samenkomen,” zegt hij. “En dat je ook in de donkerste momenten iets kunt doen wat betekenisvol is.”
Voor zijn fans is het een herinnering aan hoe krachtig kwetsbaarheid kan zijn. En voor hemzelf is het een bewijs dat liefde, hoe pijnlijk ook, altijd blijft doorklinken – zelfs in een lied voor miljoenen mensen.
Het was een ogenschijnlijk normale ochtend toen Tori, slechts vijftien jaar oud, haar ouders in allerijl hun koffers zag pakken. Haar vader, met een ernstige blik in zijn ogen, kondigde aan: “We hebben de kinderbescherming gebeld, zij zullen komen om je op te halen.”
Deze woorden markeerden het begin van een abrupte en hartverscheurende scheiding. Tori en haar jongere broers, Lucas en Ben, werden plotseling uit hun vertrouwde omgeving gerukt en overgeleverd aan het onbekende.
Hun wereld werd gekanteld; wat volgde was een reeks overplaatsingen naar verschillende pleeggezinnen, waarbij elk kind geïsoleerd raakte van de anderen. Dit was het begin van een moeizame reis door een systeem dat zowel onpersoonlijk als onvoorspelbaar was.
Strijd
Gescheiden van haar broers en zonder duidelijke uitleg of toekomst, begon Tori’s strijd tegen de omstandigheden. Haar leven veranderde van een zorgeloze kindertijd naar een strijd om te overleven.
De pleeggezinnen waarin ze terechtkwam varieerden van onverschillig tot koud, waardoor ze zich vaak ongewenst en alleen voelde. Deze emotionele en fysieke isolatie dwong Tori om op jonge leeftijd volwassen te worden, terwijl ze leerde navigeren door een leven vol onzekerheden.
Haar pad werd gekenmerkt door momenten van diepe eenzaamheid en strijd, maar ook door een groeiend gevoel van zelfstandigheid en veerkracht.
Doorzettingsvermogen
Ondanks de ontberingen leerde Tori zichzelf te onderhouden door te werken in verschillende bijbaantjes. Van het schoonmaken van auto’s tot het assisteren in restaurants, elke job bracht haar een stap dichter bij zelfvoorziening.
Deze periode van haar leven was gevuld met kleine overwinningen en grote verliezen, maar haar drijfveer bleef hetzelfde: het herenigen met haar broers en het opbouwen van een stabiele toekomst. Haar vastberadenheid leidde ertoe dat ze genoeg spaarde om te investeren in haar opleiding, een pad dat ze hoopte dat uiteindelijk zou leiden naar een beter leven voor zowel haarzelf als haar broers.
Hereniging
Jaren nadat ze het pleegzorgsysteem had verlaten en een carrière in de retail had opgebouwd, kwam er een onverwachte wending. Op een dag, net toen ze zich comfortabel voelde in haar nieuwe rol als winkelmanager en in haar recent betrokken appartement, klopten haar ouders aan haar deur.
Hun plotselinge verschijning, met koffers en glimlachen alsof er nooit iets was voorgevallen, confronteerde Tori met een verleden dat ze had geprobeerd achter zich te laten. Hun verzoek om onderdak, alsof ze het recht hadden om haar leven binnen te dringen na zoveel jaren van afwezigheid, bracht een stortvloed aan onopgeloste gevoelens naar boven.
Toekomst
De beslissing van Tori om haar ouders de deur te wijzen was niet alleen een daad van zelfbehoud, maar ook een symbolische afsluiting van een hoofdstuk dat haar jarenlang had achtervolgd.
Deze daad van afwijzing gaf haar de ruimte om zich volledig te richten op het vinden van haar broers en het opbouwen van een leven dat vrij was van het verleden. Het was een moment van bevrijding en empowerment, een bevestiging dat ze ondanks alle tegenslagen haar eigen pad kon kiezen.