Actueel
Sarah (37) mag haar ramen niet op zondag wassen van de buurman: “Zondag is een rustdag”
Ruzie met de buurman: mag je ramen wassen op zondag?
Elke zondagmiddag, rond een uur of één, pakt Sarah haar spons en emmer om de ramen te wassen. Voor haar is het een vast moment in de week, een gewoonte die niet alleen haar huis opfrist, maar ook zorgt voor een ontspannen gevoel. Ze geniet van de frisse lucht en het resultaat van haar harde werk. Haar buren lijken er nooit een probleem van te maken – behalve één persoon: meneer De Vries.
Een buurman met vaste principes
Meneer De Vries is een vriendelijke maar uitgesproken man van ergens in de zeventig. Hij woont al meer dan veertig jaar in de straat en voelt zich verantwoordelijk voor het naleven van wat hij ‘de buurtregels’ noemt. Een van zijn grootste principes? Op zondag wordt er niet gewerkt. En voor hem valt ramen wassen daar ook onder.
Hij gelooft sterk in het idee dat zondag een rustdag is, waarop mensen moeten ontspannen en zich niet bezig moeten houden met huishoudelijke klusjes. In zijn ogen hoort het wassen van ramen niet bij een ontspannen zondag, maar eerder bij de doordeweekse dagen waarop men werkt en zijn verantwoordelijkheden vervult. Dit principe heeft hij jarenlang nageleefd en hij verwacht eigenlijk dat anderen in de straat dat ook doen.
De eerste confrontatie
De eerste keer dat hij Sarah erop aansprak, dacht ze dat hij een grapje maakte. Terwijl ze op haar keukentrapje stond, emmer in de ene hand en spons in de andere, hoorde ze hem vanuit zijn voortuin roepen:
“Sarah, moet dat nou? Het is zondag, een dag van rust.”
Sarah glimlachte en antwoordde luchtig: “Oh, maar ik vind dit ontspannend!” en ging door met haar ramen. Meneer De Vries schudde zijn hoofd en liep weg, maar bleef haar nog even observeren met een afkeurende blik.
Voor Sarah voelde dit ongemakkelijk. Ze begreep dat sommige mensen de zondag als een heilige dag beschouwen, maar voor haar betekende het iets anders. Het was een vrije dag waarop ze eindelijk tijd had om haar huis op orde te brengen en de dingen te doen die door de week bleven liggen. Ze had het druk doordeweeks en vond het juist fijn om haar zondagen nuttig te besteden.
De spanning loopt op
Een week later, op zondag, stond meneer De Vries aan haar deur. Dit keer was zijn toon serieuzer. “Ik wil niet onbeleefd zijn, maar zondag is een rustdag. Het stoort me als ik mensen zie werken. Zou je je ramen niet op een andere dag kunnen doen?”
Sarah wist niet goed wat ze moest zeggen. Ze vond het eerlijk gezegd een beetje overdreven. We leven in een vrij land, toch? Ze respecteert zijn overtuiging, maar deelt hem niet. Voor haar is zondag gewoon een dag als alle andere. Maar ze wil ook geen ruzie met haar buurman. Hij is verder een aardige man, brengt haar weleens appels uit zijn tuin en houdt een oogje in het zeil als ze een paar dagen weg is.
De situatie zette haar aan het denken. Ze wilde geen burenruzie, maar ze wilde ook niet het gevoel hebben dat ze gecontroleerd werd. Waarom zou ze haar routine aanpassen aan de wensen van iemand anders? Was dat nodig om de vrede te bewaren, of moest ze vasthouden aan haar eigen manier van leven?
Wat zegt de wet over werken op zondag?
In Nederland is er geen wet die het werken op zondag verbiedt. Wel is er in sommige beroepen een zondagsrust vastgelegd, zoals in de detailhandel of andere sectoren waarin een collectieve rustdag geldt. Maar voor huishoudelijke klusjes als ramen wassen, gras maaien of auto’s wassen is er geen juridische regel die bepaalt dat dit niet mag.
Toch zijn er nog veel buurten waar tradities en sociale normen invloed hebben op wat als ‘gepast’ wordt gezien op zondag. In dorpen of streng religieuze gemeenschappen wordt er nog steeds waarde gehecht aan de zondagsrust, maar in stedelijke gebieden is dat steeds minder het geval. Iedereen mag zelf bepalen hoe hij of zij de zondag invult, zolang het geen overlast veroorzaakt.
Hoe gaan anderen hiermee om?
Sarah besloot haar dilemma eens voor te leggen aan vrienden en familie. Ze kreeg gemengde reacties.
Haar moeder vond dat ze gewoon moest doen waar ze zin in had. “Het is jouw huis, jouw ramen. Meneer De Vries mag best zijn mening hebben, maar dat betekent niet dat jij je eraan moet houden.”
Een vriendin die in een klein dorp woont, had een andere kijk op de zaak: “Bij ons zou dit echt niet kunnen. Je wilt geen slechte naam krijgen in de buurt. Soms is het beter om gewoon de lieve vrede te bewaren.”
Op een forum waar Sarah het probleem deelde, kreeg ze nog meer uiteenlopende reacties. Sommige mensen vonden het onzin dat ze zich überhaupt druk maakte en moedigden haar aan om gewoon door te gaan. Anderen vonden dat ze rekening moest houden met oudere generaties die nog hechten aan bepaalde normen en waarden.
De twijfel slaat toe
Moet ze toegeven aan zijn verzoek en haar ramen op een andere dag wassen om de vrede te bewaren? Of moet ze vasthouden aan haar eigen vrijheid en haar routine blijven volgen, ook al stoort het hem?
Ze merkt dat ze op zondagen steeds vaker uit het raam kijkt om te zien of meneer De Vries haar in de gaten houdt. Soms voelt ze zich zelfs schuldig, en dat irriteert haar misschien nog wel het meest.
Maar ergens vindt ze ook dat haar buurman zijn mening niet zou moeten opleggen aan anderen. Zolang ze geen lawaai maakt of overlast veroorzaakt, doet ze toch niets verkeerd? Iedereen heeft zijn eigen manier van leven, en het zou mooi zijn als mensen elkaar daarin kunnen respecteren.
Wat zou jij doen?
Sarah blijft met haar dilemma zitten. Ze wil geen ruzie, maar ze wil zich ook niet laten dwingen om haar gewoontes aan te passen.
Wat zou jij doen in haar situatie? Zou je uit beleefdheid toegeven en de ramen op een andere dag wassen? Of zou je gewoon doorgaan met je eigen gewoontes en hopen dat meneer De Vries zich er uiteindelijk overheen zet?
Laat het weten!
Margriet Hermans is voor veel Vlamingen nog altijd een vertrouwd gezicht. Ze werd bekend als zangeres, televisiepersoonlijkheid en kleurrijke mediaverschijning, maar haar loopbaan kent ook een hoofdstuk dat bij het grote publiek soms wat naar de achtergrond verdwijnt: haar jaren in de politiek. Toch speelde die periode een belangrijke rol in haar leven en vormde ze haar blik op maatschappij, cultuur en engagement.
Van podium naar parlement
In de jaren negentig maakte Margriet Hermans een opmerkelijke overstap. Waar ze tot dan toe vooral bekend was van het podium en de televisie, besloot ze haar maatschappelijke betrokkenheid een andere vorm te geven. Ze ging de politiek in en werd verkozen tot senator. Voor Hermans was die stap geen bevlieging, maar een bewuste keuze. Ze voelde al langer de drang om thema’s die haar na aan het hart lagen niet alleen te bezingen of te benoemen in interviews, maar ook concreet te verdedigen binnen de politieke structuren.
Haar achtergrond in cultuur en media bleek daarbij een grote troef. In de Senaat hield ze zich vooral bezig met dossiers rond cultuurbeleid, mediavrijheid, gelijke kansen en maatschappelijke zichtbaarheid. Thema’s die perfect aansloten bij haar persoonlijke ervaringen en haar loopbaan buiten de politiek. Ze wist hoe het voelde om beoordeeld te worden op uiterlijk, reputatie of imago, en wilde net daarom mee nadenken over een eerlijker en inclusiever beleid.
Een intense maar leerrijke periode
De politieke jaren waren voor Margriet Hermans intens. De combinatie van publieke bekendheid en parlementair werk bleek niet altijd eenvoudig. Als bekende Vlaming lag ze vaker onder een vergrootglas dan veel van haar collega’s. Elk woord, elke uitspraak en zelfs haar verschijning werden breed uitgemeten. Toch liet ze zich daar niet door ontmoedigen. Integendeel, ze gebruikte haar zichtbaarheid om aandacht te vragen voor onderwerpen die anders misschien minder snel de voorpagina’s zouden halen.
Zelf blikt ze vandaag terug op die periode als bijzonder leerrijk. Ze kreeg een unieke inkijk in hoe beleid tot stand komt, hoe compromissen worden gesloten en hoe traag verandering soms kan gaan. Tegelijk ervoer ze ook hoe belangrijk volgehouden engagement is. Politiek, zo ontdekte ze, draait zelden om snelle successen, maar eerder om lange adem en vasthoudendheid.
Het einde van een politieke loopbaan
In 2009 kwam er een einde aan haar actieve politieke carrière. Na meerdere jaren in de Senaat besloot Margriet Hermans de politiek achter zich te laten. Die keuze kwam niet uit teleurstelling voort, maar uit een gevoel dat het tijd was voor een nieuw hoofdstuk. Ze wilde opnieuw meer ruimte maken voor creativiteit, muziek en persoonlijke projecten.
Sindsdien richt ze zich opnieuw op haar artistieke werk, haar aanwezigheid in de media en op vrijwilligerswerk. Ondanks het feit dat ze inmiddels de pensioengerechtigde leeftijd heeft bereikt, zit stilzitten duidelijk niet in haar aard. Haar dagen zijn gevuld met uiteenlopende bezigheden en projecten die haar energie geven.
Nog altijd aanspreekpunt
Opvallend is dat Margriet Hermans, ook jaren na haar vertrek uit de politiek, nog steeds wordt aangesproken door mensen met politieke of maatschappelijke vragen. In de podcast Als de muren konden praten vertelt ze daar openhartig over. “Ik krijg nog elke dag vragen van mensen die met een probleem zitten dat politiek opgelost kan worden,” zegt ze.
Die aandacht ervaart ze soms met gemengde gevoelens. Enerzijds voelt het als een erkenning van haar inzet en betrokkenheid van vroeger. Anderzijds moet ze mensen teleurstellen. Ze is immers al lang niet meer actief in de politiek en kan geen dossiers meer beïnvloeden of oplossingen afdwingen. “In de tijd toen ik verkozen was, kwamen ze niet,” merkt ze op. “Maar nu ik niet meer verkozen ben, komen ze wel.”
Daar trekt ze inmiddels duidelijke grenzen. Ze geeft aan dat ze geen tijd en ook geen behoefte meer heeft om zich opnieuw in politieke kwesties te verdiepen. Voor haar is dat hoofdstuk afgerond.
Afstand van de huidige politiek
Die afstand geldt niet alleen praktisch, maar ook inhoudelijk. Margriet Hermans voelt weinig affiniteit met de huidige generatie politici. In interviews en gesprekken laat ze weten dat ze zich niet langer verbonden voelt met het hedendaagse politieke klimaat. De thema’s, de toon en de manier van werken verschillen sterk van de periode waarin zij actief was.
Ze heeft zich dan ook grotendeels teruggetrokken uit de politieke wereld. Oude contacten zijn verwaterd en ze volgt het dagelijkse politieke spel vooral als toeschouwer, niet meer als deelnemer. Die afstand ervaart ze niet als verlies, maar eerder als een bevrijding. Ze hoeft zich niet meer te verhouden tot partijpolitiek, agenda’s of strategische afwegingen.
Trots zonder spijt
Toch kijkt Margriet Hermans met trots terug op haar politieke jaren. Ze beschouwt haar tijd in de Senaat als een prestatie waar ze achter blijft staan. Vanuit haar eigen achtergrond en persoonlijkheid gaf ze een stem aan onderwerpen die haar nauw aan het hart lagen. Ze probeerde bruggen te slaan tussen cultuur en beleid, tussen media en maatschappij.
De combinatie van bekendheid en politiek bracht uitdagingen met zich mee, maar zorgde er ook voor dat ze een breder publiek kon bereiken. Voor haar was dat een manier om verantwoordelijkheid te nemen: niet alleen profiteren van publieke aandacht, maar die ook inzetten voor het algemeen belang.
Vrijheid in het nu
Vandaag geniet Margriet Hermans vooral van de vrijheid die haar huidige leven haar biedt. Ze kiest zelf haar projecten, bepaalt haar tempo en hoeft geen rekening meer te houden met politieke verplichtingen. Muziek, media-optredens en vrijwilligerswerk vormen nu de kern van haar bezigheden.
Ze is nog steeds uitgesproken, betrokken en maatschappelijk geïnteresseerd, maar zonder de druk van een mandaat. Dat maakt haar stem misschien minder officieel, maar niet minder oprecht. Voor Margriet Hermans is het duidelijk: haar politieke carrière ligt achter haar, maar de lessen en ervaringen uit die periode blijven een waardevol deel van wie ze is geworden.
