Actueel
Martijn Krabbé heeft uitgezaaide longkanker: ‘Zal niet meer beter worden’
Martijn Krabbé deelt openhartig over zijn strijd tegen kanker
In maart 2024 deelde Martijn Krabbé (56) voor het eerst het ingrijpende nieuws over zijn gezondheid: de geliefde presentator van tal van Nederlandse televisieprogramma’s heeft kanker. Sindsdien stapte hij uit de spotlights om zich volledig op zijn behandeling te richten. In een exclusief interview met LINDA., vergezeld door zijn dochter Michelle (20), vertelt Martijn voor het eerst openhartig over zijn diagnose, zijn leven sinds de onthulling en de onzekere toekomst die hem te wachten staat.
Een onverwachte diagnose
Eind januari 2024 ging Martijn samen met zijn vrouw Deborah op vakantie naar Thailand, hopend op rust na een periode van aanhoudende hoofdpijn die hij toeschreef aan zijn drukke werkleven. Tijdens hun verblijf sloeg het noodlot echter toe: Martijn verloor plotseling zijn spraak. In het ziekenhuis kreeg hij een verpletterende diagnose. De hersenbloeding, die aanvankelijk als een op zichzelf staand incident leek, werd veroorzaakt door een uitzaaiing van longkanker.
Toen Martijn eenmaal terug was in Nederland, werd het definitieve verdict uitgesproken: uitgezaaide longkanker in een vergevorderd stadium. “Het was alsof de grond onder mijn voeten vandaan werd geslagen,” vertelt hij. “Van de ene op de andere dag veranderde alles.”
Het gevecht tegen de ziekte
Na de diagnose begon Martijn aan een intensieve behandeling. Bestraling richtte zich op de hersentumor, die zich gelukkig op één plek bevond. Dankzij deze gerichte aanpak wist Martijn de eerste, cruciale maanden na de diagnose door te komen. Zijn arts gaf hem toen vijftig procent kans om die periode te overleven. “Het voelt als een wonder dat ik hier nu zit,” zegt hij.
Naast bestraling ondergaat Martijn immunotherapie, die tot nu toe aanslaat. Hoewel de kanker in zijn rechterlong niet meer te genezen is, blijven nieuwe uitzaaiingen voorlopig uit. “Er zijn zelfs enkele plekjes verdwenen,” vertelt hij hoopvol. Toch blijft de realiteit hard: “Het is jammer dat genezing niet mogelijk is, maar ik ben dankbaar voor de tijd die ik nog heb.”
Een veranderd perspectief op het leven
De ziekte heeft Martijn’s kijk op het leven compleet veranderd. Waar hij vroeger vaak in beslag werd genomen door zijn drukke werkleven, geniet hij nu intens van de kleine dingen. “Ik waardeer de momenten met mijn vrouw en kinderen meer dan ooit. Het leven voelt nu zoals het altijd had moeten zijn.”
Martijn’s gezin speelt een centrale rol in zijn veerkracht. In zijn Instagram-post, waarin hij zijn ziekte voor het eerst publiekelijk bekendmaakte, bedankt hij zijn kinderen Achilles, Jasmijn, Michelle en Bickel. Maar bovenal richt hij zich tot zijn vrouw Deborah: “Je bent de liefde van mijn leven. In voor- en tegenspoed, altijd moedig voorwaarts.”
De zware beginperiode
De eerste maanden na zijn diagnose waren zwaar, fysiek en mentaal. Martijn moest dexamethason slikken, een sterk medicijn dat bijwerkingen met zich meebracht, zoals spierzwakte en gewichtstoename. Het verstoorde zijn nachtritme en bracht verwarring met zich mee. “Ik was chagrijnig en voelde me niet meer mezelf,” geeft hij toe.
Toch wist hij zich met hulp van zijn gezin en medisch team door die periode heen te slaan. Inmiddels krijgt hij elke zes weken te horen of de immunotherapie nog steeds effectief is. “Mocht het niet meer werken, dan is chemotherapie de volgende stap,” legt hij uit. “Daarna komt morfine om de pijn te verlichten. Als ik geluk heb, rek ik het misschien tot vijf jaar. Maar dat weet je nooit zeker.”
Openheid over zijn ziekte
Hoewel Martijn in eerste instantie zijn ziekte geheim wilde houden, koos hij er uiteindelijk voor om zijn verhaal te delen. “Het voelde niet prettig als mensen zouden speculeren over mijn levensverwachting,” legt hij uit. Nu voelt hij dat zijn gezin en hijzelf mentaal sterk genoeg zijn om open te zijn over zijn situatie.
In gesprek met LINDA. benadrukt Martijn dat hij ondanks alles een fantastisch leven heeft gehad. “Het was geweldig, en ik ben er tevreden mee. Ik vind het wel prima zo.” Maar één gedachte blijft hem kwellen: het schuldgevoel tegenover zijn kinderen. “Ik voel me schuldig dat ik hen moet achterlaten. Dat is het moeilijkste van alles.”
Hoop en dankbaarheid
Martijn’s verhaal is niet alleen een getuigenis van verlies, maar ook van veerkracht en dankbaarheid. Hij benadrukt hoe belangrijk zijn familie en vrienden zijn in deze moeilijke tijd. Zijn dochter Michelle, die naast hem zit tijdens het interview, speelt een belangrijke rol in het geven van kracht.
Hoewel Martijn weet dat zijn tijd beperkt is, kiest hij ervoor om te focussen op de mooie momenten die hem nog resten. “Elke dag die ik heb, is een geschenk,” zegt hij. Hij hoopt dat zijn verhaal anderen inspireert om meer te genieten van de kleine dingen in het leven en te koesteren wat echt belangrijk is.
De weg vooruit
De toekomst blijft onzeker, maar Martijn heeft zich erbij neergelegd. “Ik heb een geweldig leven gehad en ben dankbaar voor alles wat ik heb mogen meemaken.” Voor nu blijft hij zich richten op zijn behandeling, zijn gezin en de momenten van geluk die hij nog kan meemaken.
Hij eindigt het interview met een krachtige boodschap: “Waar ik het meest op hoop als het zover is, is dat mijn naasten me in vrede kunnen laten gaan. Dat is het enige dat ik echt wil.”
Dit bericht op Instagram bekijken
Martijn’s verhaal laat zien hoe belangrijk het is om veerkracht te tonen, zelfs in de moeilijkste omstandigheden. Het is een herinnering aan de waarde van liefde, familie en het vermogen om betekenis te vinden in het leven, ongeacht wat het lot brengt.
Wat een sneu klote nieuws over Martijn Krabbé. Die man is eigenlijk gedurende mijn hele leven een soort factor van gezelligheid op de tv geweest.
— RomeoVictorDeltaGolf (@RVDG01) January 15, 2025
Margriet Hermans is voor veel Vlamingen nog altijd een vertrouwd gezicht. Ze werd bekend als zangeres, televisiepersoonlijkheid en kleurrijke mediaverschijning, maar haar loopbaan kent ook een hoofdstuk dat bij het grote publiek soms wat naar de achtergrond verdwijnt: haar jaren in de politiek. Toch speelde die periode een belangrijke rol in haar leven en vormde ze haar blik op maatschappij, cultuur en engagement.
Van podium naar parlement
In de jaren negentig maakte Margriet Hermans een opmerkelijke overstap. Waar ze tot dan toe vooral bekend was van het podium en de televisie, besloot ze haar maatschappelijke betrokkenheid een andere vorm te geven. Ze ging de politiek in en werd verkozen tot senator. Voor Hermans was die stap geen bevlieging, maar een bewuste keuze. Ze voelde al langer de drang om thema’s die haar na aan het hart lagen niet alleen te bezingen of te benoemen in interviews, maar ook concreet te verdedigen binnen de politieke structuren.
Haar achtergrond in cultuur en media bleek daarbij een grote troef. In de Senaat hield ze zich vooral bezig met dossiers rond cultuurbeleid, mediavrijheid, gelijke kansen en maatschappelijke zichtbaarheid. Thema’s die perfect aansloten bij haar persoonlijke ervaringen en haar loopbaan buiten de politiek. Ze wist hoe het voelde om beoordeeld te worden op uiterlijk, reputatie of imago, en wilde net daarom mee nadenken over een eerlijker en inclusiever beleid.
Een intense maar leerrijke periode
De politieke jaren waren voor Margriet Hermans intens. De combinatie van publieke bekendheid en parlementair werk bleek niet altijd eenvoudig. Als bekende Vlaming lag ze vaker onder een vergrootglas dan veel van haar collega’s. Elk woord, elke uitspraak en zelfs haar verschijning werden breed uitgemeten. Toch liet ze zich daar niet door ontmoedigen. Integendeel, ze gebruikte haar zichtbaarheid om aandacht te vragen voor onderwerpen die anders misschien minder snel de voorpagina’s zouden halen.
Zelf blikt ze vandaag terug op die periode als bijzonder leerrijk. Ze kreeg een unieke inkijk in hoe beleid tot stand komt, hoe compromissen worden gesloten en hoe traag verandering soms kan gaan. Tegelijk ervoer ze ook hoe belangrijk volgehouden engagement is. Politiek, zo ontdekte ze, draait zelden om snelle successen, maar eerder om lange adem en vasthoudendheid.
Het einde van een politieke loopbaan
In 2009 kwam er een einde aan haar actieve politieke carrière. Na meerdere jaren in de Senaat besloot Margriet Hermans de politiek achter zich te laten. Die keuze kwam niet uit teleurstelling voort, maar uit een gevoel dat het tijd was voor een nieuw hoofdstuk. Ze wilde opnieuw meer ruimte maken voor creativiteit, muziek en persoonlijke projecten.
Sindsdien richt ze zich opnieuw op haar artistieke werk, haar aanwezigheid in de media en op vrijwilligerswerk. Ondanks het feit dat ze inmiddels de pensioengerechtigde leeftijd heeft bereikt, zit stilzitten duidelijk niet in haar aard. Haar dagen zijn gevuld met uiteenlopende bezigheden en projecten die haar energie geven.
Nog altijd aanspreekpunt
Opvallend is dat Margriet Hermans, ook jaren na haar vertrek uit de politiek, nog steeds wordt aangesproken door mensen met politieke of maatschappelijke vragen. In de podcast Als de muren konden praten vertelt ze daar openhartig over. “Ik krijg nog elke dag vragen van mensen die met een probleem zitten dat politiek opgelost kan worden,” zegt ze.
Die aandacht ervaart ze soms met gemengde gevoelens. Enerzijds voelt het als een erkenning van haar inzet en betrokkenheid van vroeger. Anderzijds moet ze mensen teleurstellen. Ze is immers al lang niet meer actief in de politiek en kan geen dossiers meer beïnvloeden of oplossingen afdwingen. “In de tijd toen ik verkozen was, kwamen ze niet,” merkt ze op. “Maar nu ik niet meer verkozen ben, komen ze wel.”
Daar trekt ze inmiddels duidelijke grenzen. Ze geeft aan dat ze geen tijd en ook geen behoefte meer heeft om zich opnieuw in politieke kwesties te verdiepen. Voor haar is dat hoofdstuk afgerond.
Afstand van de huidige politiek
Die afstand geldt niet alleen praktisch, maar ook inhoudelijk. Margriet Hermans voelt weinig affiniteit met de huidige generatie politici. In interviews en gesprekken laat ze weten dat ze zich niet langer verbonden voelt met het hedendaagse politieke klimaat. De thema’s, de toon en de manier van werken verschillen sterk van de periode waarin zij actief was.
Ze heeft zich dan ook grotendeels teruggetrokken uit de politieke wereld. Oude contacten zijn verwaterd en ze volgt het dagelijkse politieke spel vooral als toeschouwer, niet meer als deelnemer. Die afstand ervaart ze niet als verlies, maar eerder als een bevrijding. Ze hoeft zich niet meer te verhouden tot partijpolitiek, agenda’s of strategische afwegingen.
Trots zonder spijt
Toch kijkt Margriet Hermans met trots terug op haar politieke jaren. Ze beschouwt haar tijd in de Senaat als een prestatie waar ze achter blijft staan. Vanuit haar eigen achtergrond en persoonlijkheid gaf ze een stem aan onderwerpen die haar nauw aan het hart lagen. Ze probeerde bruggen te slaan tussen cultuur en beleid, tussen media en maatschappij.
De combinatie van bekendheid en politiek bracht uitdagingen met zich mee, maar zorgde er ook voor dat ze een breder publiek kon bereiken. Voor haar was dat een manier om verantwoordelijkheid te nemen: niet alleen profiteren van publieke aandacht, maar die ook inzetten voor het algemeen belang.
Vrijheid in het nu
Vandaag geniet Margriet Hermans vooral van de vrijheid die haar huidige leven haar biedt. Ze kiest zelf haar projecten, bepaalt haar tempo en hoeft geen rekening meer te houden met politieke verplichtingen. Muziek, media-optredens en vrijwilligerswerk vormen nu de kern van haar bezigheden.
Ze is nog steeds uitgesproken, betrokken en maatschappelijk geïnteresseerd, maar zonder de druk van een mandaat. Dat maakt haar stem misschien minder officieel, maar niet minder oprecht. Voor Margriet Hermans is het duidelijk: haar politieke carrière ligt achter haar, maar de lessen en ervaringen uit die periode blijven een waardevol deel van wie ze is geworden.
