Actueel
Martijn Krabbé heeft uitgezaaide longkanker: ‘Zal niet meer beter worden’
Martijn Krabbé deelt openhartig over zijn strijd tegen kanker
In maart 2024 deelde Martijn Krabbé (56) voor het eerst het ingrijpende nieuws over zijn gezondheid: de geliefde presentator van tal van Nederlandse televisieprogramma’s heeft kanker. Sindsdien stapte hij uit de spotlights om zich volledig op zijn behandeling te richten. In een exclusief interview met LINDA., vergezeld door zijn dochter Michelle (20), vertelt Martijn voor het eerst openhartig over zijn diagnose, zijn leven sinds de onthulling en de onzekere toekomst die hem te wachten staat.
Een onverwachte diagnose
Eind januari 2024 ging Martijn samen met zijn vrouw Deborah op vakantie naar Thailand, hopend op rust na een periode van aanhoudende hoofdpijn die hij toeschreef aan zijn drukke werkleven. Tijdens hun verblijf sloeg het noodlot echter toe: Martijn verloor plotseling zijn spraak. In het ziekenhuis kreeg hij een verpletterende diagnose. De hersenbloeding, die aanvankelijk als een op zichzelf staand incident leek, werd veroorzaakt door een uitzaaiing van longkanker.
Toen Martijn eenmaal terug was in Nederland, werd het definitieve verdict uitgesproken: uitgezaaide longkanker in een vergevorderd stadium. “Het was alsof de grond onder mijn voeten vandaan werd geslagen,” vertelt hij. “Van de ene op de andere dag veranderde alles.”
Het gevecht tegen de ziekte
Na de diagnose begon Martijn aan een intensieve behandeling. Bestraling richtte zich op de hersentumor, die zich gelukkig op één plek bevond. Dankzij deze gerichte aanpak wist Martijn de eerste, cruciale maanden na de diagnose door te komen. Zijn arts gaf hem toen vijftig procent kans om die periode te overleven. “Het voelt als een wonder dat ik hier nu zit,” zegt hij.
Naast bestraling ondergaat Martijn immunotherapie, die tot nu toe aanslaat. Hoewel de kanker in zijn rechterlong niet meer te genezen is, blijven nieuwe uitzaaiingen voorlopig uit. “Er zijn zelfs enkele plekjes verdwenen,” vertelt hij hoopvol. Toch blijft de realiteit hard: “Het is jammer dat genezing niet mogelijk is, maar ik ben dankbaar voor de tijd die ik nog heb.”
Een veranderd perspectief op het leven
De ziekte heeft Martijn’s kijk op het leven compleet veranderd. Waar hij vroeger vaak in beslag werd genomen door zijn drukke werkleven, geniet hij nu intens van de kleine dingen. “Ik waardeer de momenten met mijn vrouw en kinderen meer dan ooit. Het leven voelt nu zoals het altijd had moeten zijn.”
Martijn’s gezin speelt een centrale rol in zijn veerkracht. In zijn Instagram-post, waarin hij zijn ziekte voor het eerst publiekelijk bekendmaakte, bedankt hij zijn kinderen Achilles, Jasmijn, Michelle en Bickel. Maar bovenal richt hij zich tot zijn vrouw Deborah: “Je bent de liefde van mijn leven. In voor- en tegenspoed, altijd moedig voorwaarts.”
De zware beginperiode
De eerste maanden na zijn diagnose waren zwaar, fysiek en mentaal. Martijn moest dexamethason slikken, een sterk medicijn dat bijwerkingen met zich meebracht, zoals spierzwakte en gewichtstoename. Het verstoorde zijn nachtritme en bracht verwarring met zich mee. “Ik was chagrijnig en voelde me niet meer mezelf,” geeft hij toe.
Toch wist hij zich met hulp van zijn gezin en medisch team door die periode heen te slaan. Inmiddels krijgt hij elke zes weken te horen of de immunotherapie nog steeds effectief is. “Mocht het niet meer werken, dan is chemotherapie de volgende stap,” legt hij uit. “Daarna komt morfine om de pijn te verlichten. Als ik geluk heb, rek ik het misschien tot vijf jaar. Maar dat weet je nooit zeker.”
Openheid over zijn ziekte
Hoewel Martijn in eerste instantie zijn ziekte geheim wilde houden, koos hij er uiteindelijk voor om zijn verhaal te delen. “Het voelde niet prettig als mensen zouden speculeren over mijn levensverwachting,” legt hij uit. Nu voelt hij dat zijn gezin en hijzelf mentaal sterk genoeg zijn om open te zijn over zijn situatie.
In gesprek met LINDA. benadrukt Martijn dat hij ondanks alles een fantastisch leven heeft gehad. “Het was geweldig, en ik ben er tevreden mee. Ik vind het wel prima zo.” Maar één gedachte blijft hem kwellen: het schuldgevoel tegenover zijn kinderen. “Ik voel me schuldig dat ik hen moet achterlaten. Dat is het moeilijkste van alles.”
Hoop en dankbaarheid
Martijn’s verhaal is niet alleen een getuigenis van verlies, maar ook van veerkracht en dankbaarheid. Hij benadrukt hoe belangrijk zijn familie en vrienden zijn in deze moeilijke tijd. Zijn dochter Michelle, die naast hem zit tijdens het interview, speelt een belangrijke rol in het geven van kracht.
Hoewel Martijn weet dat zijn tijd beperkt is, kiest hij ervoor om te focussen op de mooie momenten die hem nog resten. “Elke dag die ik heb, is een geschenk,” zegt hij. Hij hoopt dat zijn verhaal anderen inspireert om meer te genieten van de kleine dingen in het leven en te koesteren wat echt belangrijk is.
De weg vooruit
De toekomst blijft onzeker, maar Martijn heeft zich erbij neergelegd. “Ik heb een geweldig leven gehad en ben dankbaar voor alles wat ik heb mogen meemaken.” Voor nu blijft hij zich richten op zijn behandeling, zijn gezin en de momenten van geluk die hij nog kan meemaken.
Hij eindigt het interview met een krachtige boodschap: “Waar ik het meest op hoop als het zover is, is dat mijn naasten me in vrede kunnen laten gaan. Dat is het enige dat ik echt wil.”
Dit bericht op Instagram bekijken
Martijn’s verhaal laat zien hoe belangrijk het is om veerkracht te tonen, zelfs in de moeilijkste omstandigheden. Het is een herinnering aan de waarde van liefde, familie en het vermogen om betekenis te vinden in het leven, ongeacht wat het lot brengt.
Wat een sneu klote nieuws over Martijn Krabbé. Die man is eigenlijk gedurende mijn hele leven een soort factor van gezelligheid op de tv geweest.
— RomeoVictorDeltaGolf (@RVDG01) January 15, 2025
Gioia, de geliefde hond van Monique Westenberg, zet onverwachte stap richting herstel na zware periode
De afgelopen maanden stonden voor Monique Westenberg volledig in het teken van zorg, angst en hoop. Haar hond Gioia, al jaren een belangrijk en geliefd deel van haar gezin, ging door een extreem zware tijd. Wat begon als een medische tegenslag, groeide uit tot een rollercoaster van emoties waarin Monique – openhartig zoals we haar kennen – haar volgers stap voor stap meenam.
Het verhaal van Gioia raakte duizenden mensen, niet alleen omdat het gaat om een huisdier, maar vooral door de manier waarop Monique beschrijft hoe diep de band tussen mens en dier kan zijn. En hoe broos het leven soms aanvoelt wanneer een dierbare onverwachts verzwakt. Toch kwam er een wending die niemand had durven voorspellen.
Een tweede diagnose die alles veranderde
In september deelde Monique een bericht dat insloeg bij haar volgers: bij Gioia was opnieuw een mastceltumor gevonden. Dat betekende dat de hond, voor de tweede keer, een intensieve chemobehandeling van acht weken moest ondergaan.
Wie Monique langer volgt, weet hoe groot haar liefde is voor haar dieren. De diagnose kwam dan ook als een schok. Maar Monique besloot er vol voor te gaan, samen met haar gezin en de dierenartsen die Gioia al langere tijd begeleiden.
De behandeling was zwaar, maar Gioia zette door. Toch bleef Monique eerlijk over haar zorgen: ze wist dat zo’n kuur veel vraagt van het lichaam van een hond. De weken daarna leefde ze tussen hoop en realiteit, vastbesloten om Gioia door deze moeilijke periode heen te helpen.
Een Halloweenavond die anders liep dan verwacht
Aanvankelijk leek Gioia de behandeling redelijk te verdragen, maar enkele dagen geleden sloeg de stemming volledig om. Monique vertelt op Instagram dat wat een gezellige Halloweenavond had moeten worden, ineens in het teken kwam te staan van grote zorgen.
Gioia kreeg hoge koorts, had duidelijk pijn en reageerde nauwelijks nog. Monique reed onmiddellijk naar de dierenkliniek, waar de hond direct aan het infuus werd gelegd. Een angstige nacht volgde – een nacht vol onzekerheid, waarin Monique moest toezien hoe haar trouwe viervoeter zichtbaar aan kracht verloor.
Pas de volgende dag kwam er duidelijkheid. Gioia bleek een ontsteking te hebben. Een op zichzelf behandelbare complicatie, maar door de chemobehandeling was haar lichaam zo verzwakt dat ze nauwelijks weerstand had om deze nieuwe tegenslag aan te kunnen.
Monique schreef dat ze haar
hondje niet meer herkende:
“Toen ik haar zag, keek ze
dwars door me heen. Ze piepte, was gedesoriënteerd, wilde niet eten
en kon nauwelijks staan. Met een gebroken hart ging ik naar huis,
met in mijn gedachten dat ik de volgende dag misschien een
onmogelijke keuze moest maken.”
Het zijn woorden die door merg en been gaan, herkenbaar voor iedereen die ooit een dier heeft zien worstelen met gezondheid.
De dag waarop alles nóg slechter leek te worden
De daaropvolgende dag verslechterde Gioia’s toestand verder. Ze was volledig uitgeput en reageerde nauwelijks meer op prikkels. Volgens de artsen was het enorm spannend welke kant het zou opgaan. Monique hield rekening met élk scenario, al wilde ze dat eigenlijk niet.
Toch bleef ze bij haar hond, bleef ze praten, bleef ze hopen – hoe klein de kans ook leek. En toen gebeurde iets wat niemand had verwacht.
Een onverwacht teken van leven
Op een moment waarop Monique geen enkel signaal meer kreeg dat Gioia zich beter voelde, ontving zij plots een filmpje van de kliniek. Tot haar verbazing zag ze haar hond staan. Niet stevig, niet stabiel, maar ze stond.
Dat kleine moment betekende
alles.
“Ze probeerde te lopen, maar
ze stond. Ze was tot leven gekomen. Met tranen ben ik gaan slapen.
Zou ze het dan toch redden?”
De antibiotica die ze had gekregen, bleek aan te slaan. Eindelijk kwam er een beetje lucht.
De dag erna gebeurde opnieuw iets hoopgevends: Gioia kwispelde en probeerde naar Monique toe te komen. Ze at zelfs een stukje rosbief – haar eerste hapje in dagen. Monique schreef dat haar meisje een beetje terugkwam, en dat moment gaf haar nieuwe kracht om door te gaan.
De koorts zakt en de sprankeling keert terug
Weer een dag later bleek de koorts verdwenen. Het was alsof er langzaam een gordijn werd geopend en de lichtstraal van herstel naar binnen viel. Toen Monique die avond de kliniek binnenstapte, zag ze Gioia al op haar wachten.
“Haar reactie was onbeschrijflijk. Mijn meisje had weer sprankeling in haar ogen.”
Na vijf dagen vol tranen, slapeloze nachten, onmacht en diepe angst, volgde eindelijk goed nieuws: Gioia mocht mee naar huis.
Monique in tranen van opluchting: ‘Welkom thuis, mijn hart’
Monique sloot haar update af
met woorden die de opluchting en dankbaarheid perfect
samenvatten:
“Vandaag mocht ik haar
ophalen, met tranen van geluk. Welkom thuis, mijn hart.”
De periode die achter hen ligt, was intens en emotioneel. Niet alleen voor Monique en haar gezin, maar ook voor de duizenden mensen die op sociale media met haar meeleefden. Het verhaal van Gioia toont opnieuw aan hoe bijzonder de band is tussen mens en dier, en hoe hoop soms precies op het moment komt waarop je het niet meer verwacht.
Waarom dit verhaal zoveel mensen raakt
De openheid van Monique zorgt ervoor dat velen zich herkennen in haar emoties. Het gaat niet alleen over een z!eke hond, maar over liefde, loyaliteit, zorg en de angst om iets dierbaars kwijt te raken.
Bovendien laat dit verhaal zien hoe belangrijk goede veterinaire zorg is en hoe intensief herstel voor dieren kan zijn. Door haar verhaal te delen, helpt Monique anderen die in soortgelijke situaties zitten zich minder alleen te voelen.
Voorzichtig vooruit kijken
Hoewel Gioia nu weer thuis is, zal haar herstel aandacht en rust vragen. Monique benadrukt dat dit pas het begin is van een langere fase van zorg en monitoring. Maar dat Gioia overeind krabbelde op een moment dat niemand het nog verwachtte, geeft hoop voor de komende tijd.
Haar veerkracht en het doorzettingsvermogen van Monique vormen samen een indrukwekkend verhaal — één dat laat zien hoe sterk de band tussen mens en dier kan zijn.